Βασίλης Στεφανακίδης

Ωραία, να δεχτούμε ότι το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας έχει απομακρυνθεί και η «επιλεκτική» είναι προσωρινή μέχρι να γίνει η ανταλλαγή των ομολόγων με τα καινούρια.

Και τώρα τι;

Αλλάζει τίποτα στη ζωή μας προς το καλύτερο;
Η εύκολη απάντηση είναι πως μας έφυγε ο καθημερινός βραχνάς της καταστροφής και θα σταματήσουν οι καταστροφολόγοι να σπεκουλάρουν και να ρίχνουν τη διάθεσή μας από το πρωί ως το βράδυ.

Εκτιμώ, όμως, όχι για πολύ…

Λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο, θα έρθουν πάλι εκείνα τα παλικάρια της Τρόικας και θα αρχίσουν πάλι το ξεσκόνισμα των δημόσιων οικονομικών.

Και επειδή, όπως όλοι ξέρουμε, μέχρι τότε δεν πρόκειται να συμβεί και τίποτα από την πλευρά μας, θα αρχίσουν πάλι το ίδιο τροπάρι με τις απειλές για την επόμενη δόση και πάει λέγοντας.

Όχι πως δεν θα μας δώσουν τη δόση μια και οι αποφάσεις της ευρωζώνης ελήφθησαν με πολιτικά και όχι με οικονομικά κριτήρια, αλλά θεωρώ βέβαιο ότι θα αρχίσουν να προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για την ανάγκη λήψης νέων μέτρων.

Και ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλα μέτρα μπορεί να πάρει η κυβέρνηση! Ούτως ή άλλως, όλα αυτά που έχουν αποφασιστεί και εφαρμοστεί δεν έχουν αφήσει σε χλωρό κλαρί κανέναν Έλληνα.

Εκτός κι αν γίνει εσωτερική στάση πληρωμών. Αν όμως συμβεί κάτι τέτοιο, για ποια διάσωση μιλάμε;

Εκτός κι αν όλα όσα αποφασίστηκαν για μας -και μάλλον έτσι είναι- αφορούν στο φρενάρισμα της μετάδοσης της κρίσης και σε άλλες χώρες και όχι γιατί ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος και η αλληλεγγύη για τους Έλληνες...
Αυτό πάντως που έχει σημασία για όλους εμάς που βιώνουμε στο πετσί μας την κρίση εδώ και δύο χρόνια, είναι ότι δυστυχώς τα πράγματα θα χειροτερέψουν κι άλλο. Τα αποθέματα που είχαν κάποιοι εξ ημών έχουν εξανεμιστεί και το φθινόπωρο πολλοί εκ των συμπολιτών μας θα αρχίσουν να κόβουν ακόμα και από τα απολύτως απαραίτητα.

Τα μηνύματα που παίρνουμε όλοι μας από τον κοινωνικό μας περίγυρο είναι απελπιστικά και δυστυχώς δεν φαίνεται πώς και πότε μπορεί να αλλάξει η κατάσταση.
 
Όταν το μόνο ρευστό που κινείται είναι στα περίπτερα και στα ψιλικατζίδικα, τότε δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε και πολύ.

 Ό,τι και να μας λένε, η ουσία δεν αλλάζει. Είμαστε χρεοκοπημένοι στην πράξη και η ανάκαμψη αργεί.

Η κοινωνία -πέραν από τους επαγγελματίες αγανακτισμένους- έχει φτάσει σε οριακό σημείο και αλίμονο αν εκραγεί. Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο κι αυτό ας το διαμηνύσουν οι κυβερνώντες στα αφεντικά της Ευρώπης και να σταματήσει αυτό το καλαμπούρι που κάθε τόσο μας βάζουν νέους στόχους, όταν μάλιστα δεν πιάσαμε κανέναν από τους προηγούμενους.

Και όχι γιατί δεν θέλουμε αλλά γιατί δεν μπορούμε

Ας αρκεστούν, λοιπόν, στις θεσμικές αλλαγές κι ας δώσουν ευκαιρίες στις επιχειρήσεις να λειτουργήσουν και ο κόσμος να δουλέψει.

Από δω και πέρα όσο και να στύψουν δεν πρόκειται να βγει ούτε σταγόνα.