Βασίλης Δαλιάνης

Ο Μάρτιν Σουλτς δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει μια τέτοια δήλωση για δύο κυρίως λόγους. Διότι ως υποψήφιος πρόεδρος της Επιτροπής δεν θα αναζητήσει τις ψήφους μόνο από τους Γερμανούς πολίτες αλλά για πρώτη φορά στην ιστορία της Ε.Ε από όλους τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και κυρίως επειδή ως πρόεδρος του Κοινοβουλίου γνωρίζει πολύ καλά πως μια τέτοια δήλωση δεν έχει καμία μα καμία αξία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ούτε πρόκειται να γίνει η νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που θα επιβάλει μια νέα lingua franca. Η Ε.Ε, η ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη και μια sui generis πολιτική ένωση, όχι απλώς δεν επιδιώκει την καθιέρωση μιας επίσημης γλώσσας αλλά αντίθετα προωθεί μια από τις βασικότερες συνιστώσες της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Την πολυγλωσσία. Από την 1η Ιουλίου του 2013 (με την τροποποίηση του άρθρου 1 περί καθορισμού των γλωσσών του 1958)  η Ε.Ε έχει 24 επίσημες γλώσσες. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πως σύμφωνα με το πρωτογενές και παράγωγο δίκαιο της Ε.Ε οποιοσδήποτε Ευρωπαίος πολίτης απευθύνει μια ερώτηση στην Επιτροπή, ή σε οποιοδήποτε άλλο όργανο της Ε.Ε, μπορεί να αιτήσει να λάβει την απάντηση σε όποια γλώσσα, από τις 24 επίσημες, επιθυμεί. Δηλαδή σε οποιαδήποτε επίσημη γλώσσα κάθε κράτους μέλους, εκτός από δύο. Από τα Λουξεμβουργιανά και τα Τουρκικά. Οι οποίες δεν έχουν χαρακτηριστεί επίσημες γλώσσες της Ε.Ε. Παρόλο που τα Λουξεμβουργιανά είναι μια από τις επίσημες γλώσσες του Μεγάλου Δουκάτου και τα Τουρκικά μια από τις επίσημες γλώσσες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τι εννοούσε λοιπόν ο Μάρτιν Σουλτς;. Ο υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν αναφέρθηκε στις λεγόμενες «γλώσσες εργασίας». Γλώσσες δηλαδή που χρησιμοποιούνται στην Επιτροπή, το Κοινοβούλιο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και σε άλλα όργανα της Ε.Ε. Δεν πρόκειται για επίσημες γλώσσες, αλλά για αυτές που χρησιμοποιούνται ώστε να υπάρχει η ελάχιστη απαραίτητη κατανόηση. Και αυτές είναι η Αγγλική, η Γαλλική, η Γερμανική και σε ελάχιστο βαθμό τα τελευταία χρόνια η Ισπανική.

Ας φανταστούμε μια υποτιθέμενη εσωτερική αλληλογραφία ανάμεσα στην Επίτροπο Δαμανάκη (Ελλάδα), τον Επίτροπο Ρεν (Φινλανδία) και την Επίτροπο Ρέντιγκ (Λουξεμβούργο). Σε περίπτωση που ακολουθούσαν τις 24 επίσημες γλώσσες η κ. Δαμανάκη θα έπρεπε να στείλει το ερώτημά της στα Ελληνικά. Ο κ. Ρεν να απαντήσει στα Φινλανδικά και η κ. Ρέντιγκ στα Γαλλικά και τα Γερμανικά. (Ακριβώς επειδή τα Λουξεμβουργιανά δεν είναι επίσημη γλώσσα). Κάτι ανόητο και δυσλειτουργικό.  

Σε αυτές λοιπόν τις εσωτερικές «συζητήσεις» αναφέρθηκε ο Μάρτιν Σουλτς. Εκφράζοντας όχι απλώς τη γερμανική πλευρά, αλλά κυρίως τη γαλλική και τη γαλλόφωνη που βλέπει να επιβάλλεται στην Ε.Ε μια ανόητη και ανούσια κυριαρχία της αγγλικής γλώσσας. Σε έναν τέτοιο βαθμό μάλιστα που τα Αγγλικά –και μάλιστα τα πολύ κακά Αγγλικά-, τα οποία σύμφωνα με τη Eurostat τα κατανοούν λιγότεροι από του μισούς Ευρωπαίους πολίτες (49,9%) τείνουν να γίνουν η de facto επίσημη γλώσσα της Ε.Ε. Μια γλώσσα η οποία αποτελεί την επίσημη σε ένα μόλις κράτος- μέλος της Ε.Ε. Το Ηνωμένο Βασίλειο τη Μεγάλης Βρετανίας. Καθώς στην Ιρλανδία επίσημη γλώσσα είναι τα Γαελικά, στη Μάλτα η μαλτεζική γλώσσα και στην Κύπρο τα Ελληνικά και τα Τουρκικά.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσονται και τα διθυραμβικά σχόλια από τη μεγαλύτερη μερίδα του γαλλικού Τύπου για την ελληνική προεδρία του Συμβουλίου, που αποφάσισε να πράξει το αυτονόητο. Να παρακάμψει την ανοησία της κυριαρχίας της αγγλικής γλώσσας –την οποία επέλεξε για παράδειγμα η ιρλανδική προεδρία που θέλησε να καλοπιάσει τα αμερικανικά -και αντιευρωπαϊκά – ΜΜΕ, και να μεταφράζει την Ελληνική και για τους Γάλλους δημοσιογράφους.  

Η αποφυγή της μετατροπής της Αγγλικής σε ημιεπίσημης γλώσσας της Ε.Ε είναι κάτι που θα έπρεπε να τεθεί όχι απλώς από τον κ.  Μάρτιν Σουλτς, αλλά από όλους τους υποψηφίους προέδρους της Κομισιόν . Ακόμα και από τον κ. Τσίπρα ο οποίος μιλάει τη μητρική του γλώσσα χειρότερα ακόμα και από τα Αγγλικά.