Βασ. Αναστασόπουλος

Για μια ακόμα φορά, η ελληνική κυβέρνηση νομοθετεί αποσπασματικά. Η πρόθεσή της να καταργήσει, στην ουσία, της ηλεκτρονικές πλατφόρμες μίσθωσης ταξί, μετατρέποντάς τες σε εταιρείες παροχής μεταφορικού έργου, είναι ακριβώς άλλη μια τέτοια υπόθεση-μνημείο προχειρότητας. Πόσο δίκιο έχουν, όμως, όλοι όσοι αίφνης... ξεσηκώνονται και υπογράφουν διακηρύξεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προκειμένου να διασωθεί η πιο γνωστή από τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες μίσθωσης ταξί, ήτοι η Beat -πρώην Taxibeat;

Όπως έχω γράψει και σε παλαιότερο άρθρο μου, με αφορμή τις τραγωδίες στους ελληνικούς δρόμους, πρέπει να είμαι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες, που... δεν οδηγούν. Ως εκ τούτου, και καθώς προέρχομαι από οικογένεια, της οποίας μόνο το ένα εκ των τεσσάρων μελών έμαθε να οδηγεί και πήρε και το δίπλωμα, χρησιμοποιώ για τις μετακινήσεις μου το ταξί και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, σχεδόν από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Γιατί βάζω στην κουβέντα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Επειδή εκτιμώ ότι, αντί να ξεκινάμε μία πολεμική, σηκώνοντας την... παντιέρα υπέρ μίας ηλεκτρονικής πλατφόρμας μίσθωσης ταξί, θα ήταν ίσως προτιμότερο να διεκδικήσουμε καλύτερες δημόσιες συγκοινωνίες, καλύτερες υπηρεσίες στον τομέα αυτό. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...

Έχω την αίσθηση πως στην υπόθεση του Taxibeat, η κυβέρνηση έχει πέσει θύμα των προθέσεών της. Και αυτό, καθώς η στόχευσή της στο προωθούμενο σχέδιο νόμου -την ύπαρξη του οποίου αρνείται, αίφνης, ο αρμόδιος υπουργός Μεταφορών- δεν είναι η κατάργηση της -όντως- δημοφιλέστερης ηλεκτρονικής πλατφόρμας μίσθωσης ταξί. Αντίθετα, η κυβέρνηση περισσότερο θέλει να βάλει ένα τέλος στο καθεστώς αδιαφάνειας, με το οποίο λειτουργεί στην Ελλάδα η Uber. Και αφού δεν πρόλαβε γεγονότα και καταστάσεις, αφού επέτρεψε στην Uber να εξαπλωθεί και να δημιουργήσει συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού στην αγορά, τώρα τρέχει και δεν φτάνει, με ένα σχέδιο νόμου που, καθώς φαίνεται, δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει... δυο λογιών άχυρα. Και αυτό, καθώς είναι άλλο πράγμα το Taxibeat και άλλο πράγμα η Uber...

Γιατί όμως έπιασε αίφνης την κυβέρνηση ο... πόνος να θεσπίσει ένα θεσμικό πλαίσιο και για τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες μίσθωσης ταξί; Όχι απαραίτητα γιατί πρόκειται για μία αριστερή κυβέρνηση, που αντιτίθεται εκ πεποιθήσεως στις καινοτομίες, στις νέες τεχνολογίες και στην υγιή επιχειρηματικότητα. Αλλά γιατί θέλει, και στην περίπτωση αυτή, να «χτυπήσει» την αξιωματική αντιπολίτευση. Μια απλή βόλτα στις «πιάτσες» των ταξί της Αθήνας είναι αρκετή, για να ακούσει κανείς αυτό που οι περισσότεροι δεν τολμούν να πουν ή να γράψουν: πίσω από τη διείσδυση της Uber στη χώρα μας βρίσκονται συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία πιθανότατα συνδέονται με τα συμφέροντα συγκεκριμένων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης... Και είναι αυτός ο λόγος, στην πραγματικότητα, που η κυβέρνηση Τσίπρα θέλει να βάλει ένα «φρένο» -ου μην και να οδηγήσει στην εξαφάνιση- της Uber. Και αντί να φέρει ακόμα και μια «φωτογραφική» διάταξη στη Βουλή, φέρνει ένα νομοσχέδιο, που τείνει να καταργήσει όλο τον κλάδο.

Όσο υποκριτική είναι, όμως, η στάση της κυβέρνησης, άλλο τόσο είναι και αυτή μίας μερίδας πολιτών που, αίφνης, «ξεσπαθώνουν» στα social media υπέρ της νεοφυούς επιχειρηματικότητας και υπογράφουν μαζικά ηλεκτρονικές διακηρύξεις για τη διάσωση του Taxibeat. Σύμφωνοι, είναι μία πλατφόρμα που έκανε... επανάσταση. Που άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε το ταξί. Που κατάργησε τη χρέωση της τηλεφωνικής κλήσης. Που έδωσε στους χρήστες την ευκαιρία να επιλέγουν, με ένα απλό πάτημα του κουμπιού στα «έξυπνα» κινητά τους τηλέφωνα, σε όποιο σημείο του δρόμου και αν βρίσκονται, τον οδηγό της αρεσκείας τους και της επιλογής του -καθώς τα... προσόντα του (καθαριότητα, συνέπεια, συμπεριφορά, επαγγελματισμός) εκτίθενται δημοσίως και προσφέρονται προς αξιολόγηση και κρίση. Και που έκανε και τους ίδιους τους ταξιτζήδες καλύτερους, υποχρεώνοντάς τους να απαρνηθούν το παραδοσιακό μοντέλο «τσιγαράκι-ανοιχτό παράθυρο-ραδιόφωνο στη διαπασών-το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο έτοιμο για... μούντζα». Δεν παύει, όμως, να είναι μια επιχείρηση, που επίσης λειτουργεί με όρους αδιαφάνειας. Δεν παύει να είναι μια επιχείρηση, της οποίας ο ιδρυτής, Νίκος Δρανδάκης, ήταν άγνωστος και «άφαντος» μέχρι χθες, ενώ τώρα έχει πάρει... σβάρνα τα μέσα ενημέρωσης και διαμαρτύρεται για το προωθούμενο σχέδιο νόμου, που απειλεί το δημιούργημά του -το οποίο εν τω μεταξύ πρόλαβε ήδη να... μοσχοπουλήσει στη γερμανική Daimler. Αλήθεια, η γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία θεωρείται ότι παρέχει μεταφορικό έργο ή ότι λειτουργεί ως... διαμεσολαβητής ανάμεσα στους οδηγούς ταξί και στους πελάτες τους; Είναι κι αυτό ένα ερώτημα...

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, εάν όλοι αυτοί που... διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ του Taxibeat, έχουν μπει ποτέ σε ταξί. Αναρωτιέμαι εάν έχουν μιλήσει ποτέ με έναν ή περισσότερους οδηγούς του Taxibeat. Αν έχουν στο μυαλό τους μια εικόνα εξιδανικευμένη ή αν έχουν ακούσει τους ανθρώπους που δουλεύουν για το Taxibeat να παραπονιούνται πως δεν έχουν τόση δουλειά όσο παλαιότερα και πως η εταιρεία διαρκώς αυξάνει τα ποσοστά της προμήθειας που εισπράττει από τις κούρσες που τους εξασφαλίζει. Αν έχουν συναντήσει περιπτώσεις οδηγών που δουλεύουν και για το Taxibeat και για το Taxiplon και, εσχάτως, και για την Uber, εν κρυπτώ, για να αυξήσουν το συνεχώς μειούμενο εισόδημά τους! Αν έχουν διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, ότι τα κριτήρια για να μπεις στο Taxibeat έχουν πλέον «χαλαρώσει» και η καθαριότητα του αυτοκινήτου ή του οδηγού ή η ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει δεν παίζουν πλέον πρωταρχικό ρόλο... Είναι, άλλωστε, ένας κανόνας σχεδόν απαράβατος: όταν ένα μοντέλο εφαρμόζεται και πετυχαίνει, δημιουργεί τέτοιες συνθήκες προσφοράς και ζήτησης, που εν τέλει η ποσότητα καταλήγει να έχει τον πρώτο λόγο, έναντι της ποιότητας.

Αναρωτιέμαι, τέλος, πού και πότε εμφανίστηκαν όλοι οι... υπέρμαχοι του ταξί. Μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας είναι αρκετή, για να διαπιστώσει κανείς ότι ο Έλληνας δύσκολα αποχωρίζεται το αυτοκίνητό του, ακόμα κι αν πρέπει να πάει από το... Παγκράτι μέχρι το Κολωνάκι! Τα άδεια ταξί σχηματίζουν ουρές στις «πιάτσες», ακόμα και στις πιο δημοφιλείς, ή... σουλατσάρουν άσκοπα στους δρόμους της πόλης, προς άγραν πελατών, οι συγκοινωνίες εξυπηρετούν μόνο ορισμένους -και συγκεκριμένες ώρες- την στιγμή που τα ΙΧ είναι τόσα πολλά, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν όντως διερχόμαστε περίοδο οικονομικής κρίσης.

Γιατί, λοιπόν, όσοι «κόπτονται» για την επιβίωση του Taxibeat, δεν πιάνουν στο χέρι το κινητό τους, να μπουν στην εφαρμογή και να καλέσουν ταξί, αλλά, αντίθετα, αναλώνονται στη συγκέντρωση ηλεκτρονικών υπογραφών με τη... σφραγίδα του Beat; Όλο αυτό θυμίζει περισσότερο διαφημιστική καμπάνια, παρά εκστρατεία διάσωσης...