Βασ. Αναστασόπουλος

Οι μεν «τα έριξαν» στην αξιωματική αντιπολίτευση, εκτιμώντας ότι με την επιμονή της στο αίτημα πρόωρων εκλογών, αλλά και με τις καταγγελίες της περί χρηματισμού βουλευτών, προκειμένου να ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τορπίλισε την πολιτική σταθερότητα και, κατά συνέπεια, προκάλεσε εύλογη ανησυχία και ανασφάλεια στις αγορές.

Οι δε υποστήριξαν ότι η διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης και η τετράμηνη παράταση της αβεβαιότητας στο πολιτικό σκηνικό, καθώς και οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών περί ενδεχόμενου «bank run», σε περίπτωση που εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τα στοιχεία εκείνα, που αναστάτωσαν τις αγορές.

Τελικώς, την Παρασκευή οι... καρδιές όλων όσων είχαν έννομο -ή μη- συμφέρον να ανησυχούν, πήγαν στη θέση τους. Αφού «δοκίμασε» τις... άγριες διαθέσεις των αγορών, η κυβέρνηση ανέκρουσε πρύμναν και έσπευσε πάλι να «κρυφτεί» στην «αγκαλιά» των Ευρωπαίων εταίρων, αφήνοντας στην άκρη τους «λεονταρισμούς» περί πρόωρης εξόδου από το Μνημόνιο -αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε θέση όσον αφορά στην προεδρική εκλογή και στο αίτημα για πρόωρες εκλογές, εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ότι για τη «βουτιά» στο Χρηματιστήριο Αθηνών δεν έφερε την ευθύνη η Κουμουνδούρου, αλλά οφειλόταν στις... τζάμπα μαγκιές του Μεγάρου Μαξίμου.

Τα κρίσιμα ερωτήματα, ωστόσο, γύρω από την κρίση στην οικονομία μας, το κραχ στο Χρηματιστήριο, την αύξηση του δημόσιου χρέους κ.ά, παραμένουν και πρέπει να απαντηθούν. Για να γίνει αυτό, πρέπει να... γυρίσουμε τη μηχανή του χρόνου στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν -στο 2001, συγκεκριμένα.

Οι απαντήσεις για τα δεινά του σήμερα βρίσκονται καλά κρυμμένες πίσω σ' εκείνη την εποχή, όταν η Ελλάδα έμπαινε στη ζώνη του ευρώ, έχοντας «μαγείρεψε» τα στοιχεία για το έλλειμμα του 1999 -έκτοτε καθιερώθηκε και ο περίφημος όρος «greek statistics», που έγινε συνώνυμο της απάτης. Απεμπολούσε τότε η χώρα όχι μόνο τη δραχμή, αλλά και το δικαίωμά της να χαράσσει μόνη της, τη νομισματική της πολιτική. Και αυτό γιατί το ευρώ, στην ουσία, λειτουργεί σαν ξένο νόμισμα κι έτσι το κράτος υποχρεώνεται να το δανείζεται, για να καλύπτει τόσο τις εξωτερικές όσο και τις εσωτερικές του υποχρεώσεις. 

Πριν την ένταξη στο ευρώ, το κράτος «τύπωνε» χρήμα για τις εσωτερικές πληρωμές κι έτσι ανέβαινε μεν ο πληθωρισμός, αλλά δεν αυξανόταν σημαντικά το χρέος. Οι κυβερνήσεις πριν το 2001, δηλαδή, πλήρωναν σε δραχμές τους μισθούς στο Δημόσιο, για παράδειγμα, κι έτσι το χρέος αυξανόταν μόνο από τις εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών. Με την ένταξη στη ευρωζώνη, ωστόσο, κάθε πληρωμή δημιουργούσε χρέος, καθώς αποτελούσε δάνειο, στην ουσία, από ένα ξένο νόμισμα. Αυτό ανέκοψε μεν τη φόρα του πληθωρισμού, ωστόσο διόγκωσε το χρέος, με συνέπεια να οδηγηθεί η χώρα στη χρεοκοπία -γιατί πράγματι, χρεοκόπησε η χώρα. Εκτός κι αν πιστεύετε ότι τα φορτωμένα με χρήματα (5,26 δισ. ευρώ συνολικά το 2010-2011) αεροσκάφη τύπου C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας πηγαινοέρχονταν από την Ελλάδα στην Ιταλία και την Αυστρία και τούμπαλιν, μόνο και μόνο για να... συμπληρώσουν οι πιλότοι ώρες πτήσης.

Πλέον, μ' ένα «τιτάνιο» εξωτερικό χρέος, υπαγόμενο από το 2012 (μετά το PSI plus) σε βρετανικό Δίκαιο, η αποχώρηση από το ευρώ ή η μονομερής στάση πληρωμών από τη χώρα μας όχι μόνο δεν φαίνεται να είναι η λύση, αλλά μπορεί να οδηγήσει και στην απόλυτη οικονομική καταστροφή. 

Με άλλα λόγια, από το 2001 και μετά, απ' όταν εντάχθηκε στη ζώνη του ενιαίου νομίσματος, η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη σε ένα φαύλο κύκλο χρέους και δανεισμού, από τον οποίο δεν έχει καμία -ορατή- δυνατότητα να ξεφύγει, καμία ευκαιρία να «σπάσει» τα δεσμά. 

Μόνη λύση θα ήταν, ίσως, η διάλυση του ευρώ. Ποιος άλλος όμως θα μπορούσε να την προκαλέσει, αν όχι η Ελλάδα;