Βασ. Αναστασόπουλος

Ο πρωθυπουργός εξέρχεται του Μεγάρου Μαξίμου και οι κάμερες, αδηφάγες, παίρνουν «φωτιά», προκειμένου να καταγράψουν μια δήλωσή του. Εκείνος μιλά για την κατάσταση της χώρας, περιγράφοντάς την, συνήθως, με πολύ πιο «ζωηρά» χρώματα, από αυτά που ταιριάζουν με την πραγματική της εικόνα, και καταλήγει με μια επωδό, τύπου «... πιάνουν τόπο οι θυσίες των Ελλήνων» ή «... για να πιάσουν τόπο οι θυσίες των Ελλήνων».
 
Βάλτε στη θέση του πρωθυπουργού, τον υπουργό Οικονομικών π.χ., ή ακόμα και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το παράδειγμα είναι νωπό: «Αύριο ξημερώνει μια καλύτερη μέρα για τους Έλληνες» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Παπούλιας, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Πολωνία. Έτσι, γενικά και αόριστα, με διάθεση να μεταδώσει λίγη από τη δική του αισιοδοξία, αλλά... σε ποιους;

Τι σημαίνει, δηλαδή, «πιάνουν τόπο οι θυσίες των Ελλήνων» ή «ξημερώνει μια καλύτερη μέρα για τους Έλληνες»; Γιατί οι πολιτικοί μας, Έλληνες πολίτες και αυτοί, εάν δεν κάνω λάθος, μιλούν για μας, το λαό, σε τρίτο πρόσωπο; Γιατί «οι θυσίες των Ελλήνων» και όχι «οι θυσίες μας»; Γιατί «καλύτερη μέρα για τους Έλληνες» και όχι «καλύτερη μέρα για μας»; Όλοι Έλληνες δεν είμαστε; Όλοι στο ίδιο... λούκι δεν έχουμε μπει; Δεν βράζουμε, δα, στο ίδιο καζάνι, όπως εύστοχα έγραψαν τις προάλλες οι New York Times; Τι σημαίνει, άραγε, αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στον Έλληνα πολιτικό και στον ελληνικό λαό; Δεν θα έπρεπε, ιδανικά, αυτά τα δύο να είναι ένα;

Όταν λοιπόν ένας ντόπιος πολιτικός, ένας Έλληνας ηγέτης, μιλά για τους Έλληνες σαν μια... αφηρημένη, ξένη έννοια, τα εξής τρία πράγματα μπορεί να συμβαίνουν:

1 - Είτε ο ίδιος δεν βιώνει ούτε κατ' ελάχιστον τις συνέπειες που προκαλεί η κρίση σε μας, τους συμπατριώτες του και, συνεπώς, δεν κάνει τις ίδιες θυσίες.

2 - Είτε υπονοεί ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για την κατάσταση των πραγμάτων και, από κει και πέρα, νίπτει τας χείρας του.

3 - Είτε, τέλος, έχει ήδη φροντίσει για τη δική του επόμενη μέρα, ασχετώς, δηλαδή, του αν θα πιάσουν τόπο ή όχι οι θυσίες μας -και ανεξαρτήτως, σαφώς, από το τι θα μας ξημερώσει...

Διαλέγετε και παίρνετε... Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο είναι ότι, κανένας πολιτικός άρχοντας, όσο δυνατός κι αν είναι, όση εξουσία και αν διαθέτει, δεν μπορεί να μας σώσει, αν μας βλέπει σαν κάτι «ξένο» και αν δεν νιώθει στο «πετσί» του, αυτά που περνάμε...