Βασ. Αναστασόπουλος

Είναι ένα περίεργο πράγμα αυτό που συμβαίνει με τον αθλητισμό -και δη, με το ποδόσφαιρο. Το θέλουμε όλοι καθαρό και απαλλαγμένο από κακούς δημοσιογράφους, ανέντιμους παράγοντες, «πουλημένους» διαιτητές και ανεγκέφαλους χουλιγκάνους και ασχολούμαστε τόσο πολύ με τα εξωγηπεδικά, που ξεχνάμε πολύ συχνά να κοιτάξουμε τι συμβαίνει εντός των τεσσάρων γραμμών. Εκεί που οι ομάδες και οι παίκτες ξεκινάνε να ανεβαίνουν από Αύγουστο, Σεπτέμβριο το πολύ έναν αγωνιστικό «Γολγοθά», που διαρκεί μέχρι τα τέλη Μαΐου περίπου και ενώ έχουν μεσολαβήσει περί τους 50-55 επίσημους αγώνες κατά μέσο όρο για κάθε ποδοσφαιριστή. Δεν είναι λίγοι, όπως ο Μέσι και ο Ρονάλντο π.χ,, οι ομάδες των οποίων βρίσκονται στο τέλος κάθε σεζόν να διεκδικούν όλους τους τίτλους, που φτάνουν και τα 65 ματς μέσα σε μια σεζόν.

Αναρωτηθήκαμε ποτέ, άραγε, πώς γίνεται και τέτοιοι παίκτες-«ιερά τέρατα», όπως οι δύο προαναφερθέντες, καταφέρνουν να βρίσκονται σε τοπ φόρμα στο τέλος και όχι στην αρχή ή στη μέση των αγωνιστικών τους υποχρεώσεων; Ασφαλώς και αναρωτηθήκαμε -«πονηρευτήκαμε», καλύτερα-, όμως ο άγραφος νόμος της σιωπής παίζει το παιχνίδι με τους δικούς του όρους. Το τελευταίο περιστατικό, ωστόσο, με τον 26χρονο Πιερμάριο Μοροζίνι της Λιβόρνο να «σβήνει» από καρδιακό επεισόδιο μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είναι ίσως η αφορμή για να καταλάβουμε όλοι ότι «έφτασε ο κόμπος στο χτένι» και η σιωπή κανέναν δεν ωφελεί -αντίθετα, γίνεται ενοχή και συνενοχή...

Ξεχάστε λοιπόν τους πηχιαίους τίτλους, τύπου «σοκ στο χώρο του ποδοσφαίρου προκαλεί η είδηση του θανάτου του 26χρονου Πιερμάριο Μοροζίνι...». Και ας είμαστε ειλικρινείς: όταν ένα τέτοιο φαινόμενο τείνει να γίνει ρουτίνα, κανένα σοκ δεν προκαλεί. Αντίθετα, «γεννά» ερωτήματα, των οποίων όλοι τις απαντήσεις γνωρίζουμε, λίγο-πολύ. Η ανάγκη του σύγχρονου ποδοσφαιριστή να ξεπεράσει τις φυσικές του δυνάμεις, προκειμένου να παίζει διαρκώς σε υψηλό επίπεδο, οδηγεί στη «σκοτεινή» πλευρά του αθλητισμού. Αυτήν για την οποία «δεν κάνει» να μιλάμε. Κι όμως, κάποιοι μίλησαν κάποτε. Ο Γρηγόρης Γεωργάτος, για παράδειγμα, έχοντας την εμπειρία του campionato, έκανε λόγο στο παρελθόν για χρήση αναβολικών από συμπαίκτες του στην Ίντερ. Το ίδιο έπραξε και ο «πολύς» Ζινεντίν Ζιντάν, παραδεχόμενος κάποτε ότι, όταν ήταν παίκτης της Γιουβέντους, του έκαναν ενέσεις κρεατίνης στο ημίχρονο κάποιων αναμετρήσεων. Η υπόθεση, άλλωστε, με τις ενέσεις στα αποδυτήρια της «Γηραιάς Κυρίας» από το 1996 μέχρι το 1999 είναι γνωστή και οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη, με τον πέλεκυ για τους εμπλεκόμενους γιατρούς να πέφτει βαρύς.

Ο άλλοτε παίκτης της ΑΕΚ, Βασίλης Λάκης, πάλι, είχε μιλήσει ανοιχτά για τις «περίεργες ενέσεις» που ήθελε να κάνει σε αυτόν και στους συμπαίκτες του στην «Ένωση» ο... Χρήστος Τζέκος, όταν λογιζόταν ως «ειδικός επιστημονικός συνεργάτης» του «κιτρινόμαυρου» συλλόγου. Ο πάλαι ποτέ άσος της Εθνικής Γαλλίας, Εμανουέλ Πετί, το είχε θέσει κυνικά, αλλά στις σωστές του διαστάσεις: «Αφήστε ελεύθερο το ντόπινγκ, γιατί ουσιαστικά αυτό ζητάτε να κάνουν οι παίκτες, με τόσα ματς που αγωνίζονται». Όσο το καλεντάρι της FIFA γεμίζει από επίσημες διοργανώσεις, τόσο αυξάνεται ο αριθμός των παικτών εκείνων που υποκύπτουν στον «πειρασμό» να «χτυπήσουν» μια ένεση ή να πάρουν ένα χάπι, για να διατηρηθούν σε αγωνιστική ετοιμότητα και να μπορούν να βγάλουν το ψωμί τους... Είναι οι επίσημες αρχές, η ίδια η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, ουσιαστικά, που ωθεί τους παίκτες στο ντόπινγκ!

Και οι ίδιοι οι αθλητές, όμως, δεν είναι μικρά παιδιά... Αντίθετα, πολλοί εξ αυτών έχουν μικρά παιδιά, το μέλλον των οποίων θέτουν εν κινδύνω. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά τις συνέπειες των πράξεών τους και κάνουν μια συνειδητή επιλογή: να καταπίνουν ό,τι χάπι τους «πασάρουν» οι... επιστήμονες, σαν να ήταν... ασπιρίνη! Ρισκάρουν έτσι την ίδια τους τη ζωή, διακινδυνεύουν να αφήσουν πίσω τους χήρες και ορφανά. Γιατί, για ποιο λόγο; Για τον πρωταθλητισμό; Αξίζει, άραγε, ένα τόσο ακριβό αντίτιμο; Είναι ένα πρωτάθλημα ή ένα καλό συμβόλαιο πιο πολύτιμο από την υγεία τους και από την ίδια τους τη ζωή; Η αλυσίδα είναι μακριά: Μαρκ Βιβιέν Φοέ, Αντόνιο Πουέρτα, Μίκλος Φεχέρ, Αντόνιο ντε Νίγκρις, Πιερμάριο Μοροζίνι είναι μερικοί μόνο εξ αυτών, που στάθηκαν άτυχοι... Όλοι τους νέα παιδιά, εκεί περίπου στην ηλικιακή ζώνη των 20-28 ετών, που προδόθηκαν από την καρδιά τους καθώς έπαιζαν ή ενώ, απλώς, κοιμούνταν... Θα πει κανείς ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες και αυτό σαφώς ισχύει, από την άλλη, ωστόσο, δεν είναι λογικό νέοι και υγιείς άνθρωποι να «φεύγουν» τόσο πρόωρα, σε αυτές τις ηλικίες, όταν ο ιατρικός τους φάκελος είναι «tabula rasa»...

Γελιέται λοιπόν όποιος νομίζει ότι τα παραπάνω φαινόμενα είναι αποσπασματικά και μεμονωμένα. Αν θέλουμε να σταματήσουν, θα πρέπει η «μάχη» να δοθεί σε δύο μέτωπα: πρώτον, στο να μειώσει επιτέλους η FIFA τον αριθμό των αγώνων που υποχρεούται να δίνει ένας επαγγελματίας. Και δεύτερον, στο να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους οι ίδιοι οι αθλητές, σηκώνοντας «μπαϊράκι» σε όποιον επιδιώκει να τους μετατρέψει σε πειραματόζωα για κάθε λογής σκευάσματα. Διαφορετικά, ο Πιερμάριο Μοροζίνι δεν θα είναι ο τελευταίος στη θλιβερή λίστα και τα ευχολόγια δεν θα είναι ποτέ αρκετά...