Αντώνης Πανούτσος

 Τίποτα το σοβαρό. Κοντά στο κεντρικό διάζωμα γίνονταν κάποια έργα, έκοψα απότομα το τιμόνι και με το πίσω μαρσπιέ χτύπησα ένα αυτοκίνητο κοντά στον προφυλακτήρα. Λάθος μου καθαρά. Πήγα με τη μηχανή στα δεξιά. Το αυτοκίνητο με ακολούθησε. Επειδή δεν είχα μαζί μου την ασφάλεια και έχω να κοπανήσω άλλο όχημα κάτι δεκαετίες, δεν ήμουν βέβαιος τι πρέπει να κάνω. Σε απόσταση μερικών μέτρων βρίσκονταν δύο αστυφυλακίνες της Τροχαίας. Πρωτάκια, που παίρνανε το βάπτισμα του πυρός διώχνοντας τα αυτοκίνητα που προσπαθούσαν να παρκάρουν. Πήγα προς την κατεύθυνσή τους να τις ρωτήσω. Σχεδόν τρέχοντας, πανικόβλητες, απομακρύνθηκαν. Αν και πρωτάκια, είχαν ήδη μάθει την πρώτη εντολή του Ελληνα αστυνομικού: Ου μπλέξεις. Στα 22 τους οι δύο αστυνομικίνες είχαν ήδη καεί όσον αφορά την πραγματική τους συνεισφορά στην κοινωνία. 

Την ιστορία με τις δύο αστυνομικίνες τη θυμήθηκα με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στην εθνική. Προτάθηκαν μισή ντουζίνα μέτρα: κάμερες στους δρόμους, speed guns, περισσότεροι έλεγχοι για αλκοόλ. Ασχολήθηκαν με τα πάντα εκτός από ένα: την Αστυνομία που θα τα εφαρμόσει. 

Μια Αστυνομία εναρμονισμένη με την υπόλοιπη κοινωνία που πιστεύει ότι οι περισσότεροι νόμοι είναι ευχές και υπάρχουν κάτι λίγοι για να εφαρμόζονται. Παράδειγμα, οι λεωφορειόδρομοι. Θεσπίστηκαν τα χρόνια της αφθονίας ώστε να υπάρχει μία λωρίδα για τα λεωφορεία την εποχή που οι Ελληνες για να κατέβουν στο κέντρο έπαιρναν αυτοκίνητο. Σήμερα ο κόσμος συνήθισε -όταν οι εργαζόμενοι δεν κάνουν απεργία- να παίρνει μετρό για το κέντρο. Το αν θα πρέπει να διατηρηθούν είναι συζητήσιμο. Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα ο υπουργός θα το εξέταζε και θα αποφάσιζε είτε να συνεχίσουν να υπάρχουν, είτε να τους καταργήσει. Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις ψηφίζουν νόμους και η Αστυνομία αποφασίζει αν θα τους εφαρμόζει ή θα τους καταργήσει στην πράξη. Τα τελευταία πέντε χρόνια κινούμενος σε μια διαδρομή με λεωφορειόδρομους έχω δει εκατοντάδες αυτοκίνητα να κινούνται σε αυτές, με τους αστυνομικούς να μην ασχολούνται αφού αποφάσισαν ότι ο νόμος δεν ισχύει. 

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις κλήσεις. Ο Ελληνας αστυφύλακας έχει μάθει να ψάχνει την εύκολη κλήση: το αυτοκίνητο στο μπλόκο για τον δακτύλιο, το παπάκι ο οδηγός του οποίου δεν φοράει κράνος. Δεν ασχολείται με τις παραβάσεις που είναι μπελάς, με τον μεθυσμένο οδηγό στην παραλιακή, με το αμάξι στην Αθηνών - Πατρών που πάει με 200 χλμ. Ο Ελληνας αστυνομικός βλέπει τις κλήσεις εισπρακτικά. Αν η νοοτροπία μπορεί να αλλάξει, να του περάσει το μήνυμα ότι πρώτος του σκοπός δεν είναι να μαζέψει λεφτά αλλά να σώσει ζωές, κάτι μπορεί να γίνει. Διαφορετικά θα μιλάμε για μία ακόμη φορά για ασκήσεις επί χάρτου. Μέτρα τα οποία θα ψηφιστούν για να φανεί ότι κάτι γίνεται και θα ξεχαστούν την επόμενη εβδομάδα από αυτή που ψηφίστηκαν. 

Χάρτινες οι τίγρεις

Κάτι που πρέπει να εξεταστεί άμεσα είναι και η χρήση καμερών στους δρόμους. Στο παρελθόν υπήρχαν κάμερες. Στην Αθήνα σε κάτι κουτιά του ενός κυβικού που είχαν τοποθετηθεί στη Μεσογείων, το εσωτερικό των οποίων έχει αφαιρεθεί εδώ και χρόνια, πιθανότατα ως μέταλλο από τους Ρομά του Νομισματοκοπείου. Οπως και στους εθνικούς δρόμους με χειροκίνητα speed guns, για την ύπαρξη των οποίων προειδοποιούσαν ταμπέλες. Σήμερα υπάρχουν μόνο οι ταμπέλες, μπας και κάποιος εύπιστος ψηθεί ότι ο νόμος συνεχίζει να εφαρμόζεται. Χρειάζονται επειγόντως κάμερες που να καταγράφουν την ταχύτητα στις εθνικές οδούς. Ακόμα περισσότερο χρειάζεται προσωπικό που θα εξετάζει το υλικό το οποίο καταγράφουν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της αστυνόμευσης στους δρόμους είναι τα σκιάχτρα που ο κόσμος έμαθε να μη φοβάται: τις κάμερες που ξέρει ότι ακόμα και να γράφουν κανείς δεν θα ασχοληθεί με τι έγραψαν, τους λεωφορειόδρομους που και να παρκάρει κάποιος πάνω τους κανείς αστυφύλακας δεν θα τον ενοχλήσει. Κατάργηση των νόμων που δεν εφαρμόζονται και διατήρηση των λίγων που η Ελληνική Αστυνομία είναι ικανή να εφαρμόσει και θα εφαρμόζονται αυστηρά. Ολα τα υπόλοιπα είναι βρυχηθμοί χάρτινων τίγρεων που δεν φοβίζουν κανέναν.

Ο,τι δηλώσεις πληρώνεις

Στην Ελβετία το να συνδέεται το ποσό της κλήσης με το εισόδημα μπορεί να έχει κάποιο νόημα. Στην Ελλάδα του Καλογρίτσα που δηλώνει 300 ευρώ εισόδημα τον μήνα δεν έχει το παραμικρό.