Αντώνης Πανούτσος

Επεισόδια σε γήπεδα έχουν συμβεί χειρότερα από αυτά που έγιναν στο ματς του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό. Από τη δεκαετία του ’30, όταν για να γίνει ο επαναληπτικός του 8-2 χρειάστηκε ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό να παίξουν στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τη δεκαετία του ’60, όταν οι οπαδοί τους κατέστρεψαν από κοινού το γήπεδο της Λεωφόρου, τα επεισόδια με τον Ευθυμιάδη το 2002 και τη Ριζούπολη του 2003, στο μεγάλο ντέρμπι έχουν συμβεί οι μεγαλύτερες καφρίλες. Το ματς, όμως, της περασμένης Κυριακής στο ΟΑΚΑ είναι σημαντικό γιατί ποτέ τόσο λίγοι δεν επέβαλαν τη θέλησή τους σε τόσο πολλούς διακόπτοντας έναν αγώνα.

Ο αριθμός των -αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη- χούλιγκαν που διέκοψαν το ματς στο ΟΑΚΑ παρουσιάζει διαφοροποιήσεις στις εκτιμήσεις όσων το παρακολούθησαν, αλλά μέσα στο γήπεδο τα άτομα που πήραν μέρος στα επεισόδια δεν ξεπέρναγαν τα 200. Μαζί με τα 500 ακόμα άτομα που πλακωνόντουσαν έξω από το γήπεδο με τα ΜΑΤ τα 200 αυτά άτομα κατόρθωσαν τα εξής φανταστικά: πρώτον, να μπουν τζάμπα και με τσαμπουκά στο γήπεδο. Δεύτερον, να επιβάλουν τη θέλησή τους και να σταματήσουν ένα ματς που παρακολουθούσαν μέσα στο γήπεδο 50.000 άτομα και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες στην τηλεόραση. Τρίτον και σημαντικότερο, να ξεφτιλίσουν τον έναν μήνα διαβουλεύσεων που, όπως είπε ο υπεύθυνος της Αστυνομίας, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προετοίμαζε τα μέτρα μαζί με τους υπευθύνους των δύο ομάδων, και το ένα πεντάωρο όπου χιλιάδες αστυνομικοί είχαν αφήσει τις υπηρεσίες τους για να αστυνομεύσουν τον αγώνα. Εκατό, διακόσια, άντε χίλια με τους απ’ έξω άτομα έκαναν το δικό τους σε ένα γήπεδο που έχει τις καλύτερες προδιαγραφές ασφαλείας λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Το γιατί το κατάφεραν είναι μια πονεμένη ιστορία. Η Υπηρεσία Αθλητικής Βίας που είναι αρμόδια να καταγράφει τον χάρτη του χουλιγκανισμού, σύμφωνα με πληροφορίες, αποτελείται από 15 άτομα. Η υπηρεσία είναι δεύτερης επιλογής και οι επαρχιακές αστυνομικές διευθύνσεις σέρνουν τα πόδια όταν χρειαστεί να συνεργαστούν μαζί της.

Το παρήγορο είναι ότι το υφυπουργείο Αθλητισμού δεν προχώρησε σε μία από τις συνηθισμένες κινήσεις του να αναβάλει την αγωνιστική ή ακόμα και να ματαιώσει το πρωτάθλημα. Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, αφού ο Παύλος Γερουλάνος είναι για να επιστρέφει στον μπαξέ όπου τον βρήκε ο George και για να μάθει τι είναι το οφσάιντ χρειάστηκε να ρωτήσει τον φίλο της αδελφής του. Από το ποδόσφαιρο ζουν πάνω από 20.000 άτομα δουλεύοντας ως ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες, διαιτητές, δημοσιογράφοι και άλλοι παρέχοντας τις υπηρεσίες τους ως ξενοδόχοι, ταξιδιωτικοί πράκτορες, ιδιοκτήτες και οδηγοί πούλμαν και τα σχετικά. Το «να σταματήσουμε να παίζουμε φέτος» ακούγεται να αφορά ένα παιχνίδι, αλλά δεν είναι. Τους μόνους που θα εξυπηρετούσε το να στείλουν στην ανεργία μερικές δεκάδες άτομα είναι αυτοί που ψάχνουν ψήφους στους απελπισμένους και δίνοντας πολιτικό άλλοθι «η αγανάκτηση κάνει έτσι τα παιδιά» ελπίζουν και σε άλλα επεισόδια στο μέλλον.


Η 25η Μαρτίου

Οι μισοί πιστεύουν ότι ήταν η μέρα που ο Μεταξάς είπε το «Οχι». Ενας στους τέσσερις πιστεύει ότι το είπε με φουστανέλα και καβάλα στ’ άλογο. Μερικοί σχολαστικοί επιμένουν ότι θα έπρεπε να γιορτάζεται δύο μέρες πιο νωρίς στην Καλαμάτα. Ενας στους δέκα ελπίζει ότι τα παιδιά του λυκείου θα μουτζώνουν τους επισήμους στην εξέδρα όπως στην 28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Ντεμοντέ, χαμένη μέσα στις εθνικές γιορτές, η 25η Μαρτίου με τα χρόνια έγινε μια αργία που τις καλές χρονιές μπορούσε να πέσει πριν ή μετά το Σαββατοκύριακο και να το κάνει τριήμερο και τις κακές Σαββάτο ή Κυριακή για να βλαστημάμε όλοι τον Παλαιών Πατρών Γερμανό που δεν σήκωνε το λάβαρο άλλη μέρα. Φέτος όμως η παρέλαση της 25ης Μαρτίου, που μπορεί να είναι και η τελευταία, αποκτά ένα άλλο νόημα. Δεν έρχεται για να θυμίσει ότι μια μέρα πριν από 191 χρόνια η Ελλάδα ξεσηκώθηκε εναντίον των Τούρκων αλλά για να αποδείξει σε ποιον ανήκουν σήμερα οι δρόμοι και οι πλατείες των πόλεών της. Σε αυτούς που οι πολίτες ψήφισαν για να τους κυβερνάνε ή σε αυτούς που με τον τσαμπουκά τους τις κατέλαβαν;

Αβγοφόροι και γιαουρτορίπτες

Δεν γουστάρω τις παρελάσεις. Πριν από 50 χρόνια μπορεί να είχαν ένα νόημα να βλέπει ο κόσμος τι στρατός υπερασπίζεται αυτή τη χώρα και τι νεολαία μεγαλώνει, αλλά το νόημά τους, με τον χρόνο και τις ενοχές μετά τη δικτατορία, έχει χαθεί. Αυτή όμως την παρέλαση της 25ης Μαρτίου θέλω να τη δω να γίνεται, όπως και να ’ναι: με Αστυνομία, με κάγκελα, με αβγοφόρους και γιαουρτορίπτες, με Αγανακτισμένους, αλλά να γίνει για να μην τους περάσει. Γιατί η σκηνή δεν τους ανήκει για να κατεβάζουν τον Νταλάρα επειδή έτσι θέλουν, το κέντρο δεν τους ανήκει για να το έχουν δώσει στους λαθρομετανάστες και η Ιστορία δεν τους ανήκει για να αντικαταστήσουν την 25η Μαρτίου με την 6η Δεκεμβρίου. Γιατί απλά δεν πρέπει να τους περάσει να την καταργήσουν με τον τσαμπουκά. Εκλογές με το καλό έρχονται και όποιος γουστάρει να δει την 25η Μαρτίου να καταργείται ξέρει τι να ψηφίσει.