Αντώνης Πανούτσος

Πριν από μερικές ημέρες ένας γνωστός μου μού έλεγε ότι ο Αχιλλέας Μπέος, γνωστός από την υπόθεση των ποδοσφαιρικών τηλεφωνικών συνομιλιών, αναρωτιόταν στη φυλακή του Ναυπλίου: «Αυτός εδώ έκανε μια ληστεία και επάνω στη ληστεία σκότωσε και έναν μπάτσο. Εφαγε 20 χρόνια. Αυτός εδώ σκότωσε τη γυναίκα του και έφαγε 12 χρόνια. Εγώ τι έχω κάνει και είμαι φυλακή επτά μήνες;». Στην Ελλάδα του 2012 αυτό που στην Ελλάδα του 2009 θα θεωρούνταν καπατσοσύνη ή μαγκιά είναι αρκετό για ένα ταξίδι στην Ευελπίδων.

Οι τελευταίοι που έκαναν τη διαδρομή με τα χέρια μέσα στο σακάκι ήταν ο πρώην διευθυντής Eιδήσεων της ΕΡΤ Γιώργος Φερέτης μαζί με τον υποψήφιο περιφερειάρχη του ΛΑΟΣ Μάρκο Καραμπέρη και τον protégé του Ευάγγελου Βενιζέλου στο ΣΔΟΕ, που τους χώριζε η πολιτική αλλά τους ένωσε η τοκογλυφία. Ακολουθώντας τον δρόμο του μάρτυρα της ορθοδοξίας και της μεσιτικής μοναχού Εφραίμ, του πρωτοποριακού σχεδιαστή ρούχωFast track για τη Δικαιοσύνην και χρόνων της αποπληρωμής χρεών στο Δημόσιο Λάκη Γαβαλά και καμιά διακοσαριά ακόμα ανθρώπων που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Ολοι για αδικήματα που πριν από 10 χρόνια στην Ελλάδα θα περνούσαν σαν νορμάλ επιχειρηματικές συμπεριφορές.

Η ιστορική ανάγκη του κόσμου που περνάει εποχές δυστυχίας να βλέπει επώνυμους να διαπομπεύονται αποδείχθηκε για μία ακόμα φορά. Από τους Βυζαντινούς που διαπόμπευαν τους αρτοποιούς που έκλεβαν στο ζύγι, ευαισθησία που είχε επιβιώσει στην παράδοση όταν οι φούρνοι ακόμα και το ’50 έδιναν μια φέτα ψωμί για να μη βγει η φραντζόλα λιποβαρής μέχρι τους Γερμανούς που κρέμαγαν τους μαυραγορίτες, κάθε εξουσία σε δύσκολες στιγμές βρίσκεται στην ανάγκη να πείσει τον κόσμο ότι μπορεί αυτός να πεινάει αλλά αυτοί που προκαλούσαν με τον πλούτο τους τα περνάνε ακόμα χειρότερα.

Μια πρακτική αποτελεσματική, φτάνει αυτά που γίνονται να μη γίνονται «για τα μάτια του κόσμου». Εξάλλου, ύστερα από δεκαετίες ατιμωρησίας των μεγάλων ο κόσμος λογικά είναι επιφυλακτικός. Η τάση φάνηκε στην περίπτωση του Μάκη Ψωμιάδη: όταν αποφυλακίστηκε, οι αντιδράσεις κλιμακώθηκαν από το «τα πήραν και τον βγάλανε» μέχρι η παρτίδα να σωθεί με τη σύλληψη του Μάκη στα Σκόπια. Οπότε, το φαινόμενο δεν πρέπει να επαναληφθεί. Χειρότερος από έναν ύποπτο που κυκλοφορεί ελεύθερος είναι ένας ύποπτος που συλλαμβάνεται για να αφεθεί ελεύθερος έπειτα από κάποιες μέρες.

Τέλος η κυβέρνηση, όπως με την επιχειρηματικότητα, πρέπει να δημιουργήσει και ένα fast track για τη Δικαιοσύνη. Οπως έκανε με τη γρήγορη και σκληρή απόδοση δικαιοσύνης στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, όπου πέτυχε να «καθησυχάσει» τον κόσμο ότι η υπόθεση θα κουκουλωθεί επειδή επρόκειτο για αστυνομικό, το ίδιο πρέπει να κάνει και με τους κατηγορουμένους σήμερα. Μόνο στην Ελλάδα οι κατηγορούμενοι παθαίνουν λουμπάγκο μια μέρα πριν από τη δίκη τους και μόνο στην Ελλάδα οι συνήγοροι μπορούν να αναβάλουν δίκες επειδή «πρέπει να δικάσουν αλλού». Σε εποχές κρίσης η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι άμεση, σκληρή και συνεπής στην ομοιομορφία των αποφάσεών της.

Η διάβρωση

Πριν από 10 χρόνια, αν είχε διαταχθεί μυστική έρευνα με τηλεφωνικές παρακολουθήσεις κονομημένων προσώπων με πολιτικές διασυνδέσεις, το πιθανότερο ήταν το μηχάνημα των παρακολουθήσεων να είχε και μήνυμα: «Καλημέρα σας. Οι τηλεφωνικές σας συνομιλίες παρακολουθούνται. Οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία στον αρχιφύλακα Κίτσο Καραδήμο που είναι υπεύθυνος για τη μυστική παρακολούθησή σας».

Οι υπηρεσίες περισσότερο από υλικά είχαν διαβρωθεί ηθικά. Ας φωνάξει έναν αστυφύλακα από τη Θεσσαλονίκη, από διευθυντή μέχρι φρουρό της εισόδου και ας τον ρωτήσει: «Είχες ακούσει ποτέ το όνομα του Μάρκου Καραμπέρη σε σχέση με κυκλώματα τοκογλυφίας;». Και αν ο αστυφύλακας απαντήσει «όχι», ο Παπουτσής ας σκύψει το κεφάλι, γιατί η μύτη του αστυφύλακα που θα μεγαλώνει θα του βγάλει
το μάτι.

Η νοοτροπία

Γιατί λοιπόν σε μια μικρή κοινωνία όπως η Θεσσαλονίκη, με τον έναν διευθυντή του ΣΔΟΕ, τον άλλον πρώτη φίρμα στο παπαδαριό και υπεύθυνο ειδήσεων της κρατικής και από γενιές πρώτο όνομα στη νύχτα και έναν
τρίτο υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη του ΛΑΟΣ η Αστυνομία δεν έκανε τίποτα;
Γιατί για 30 χρόνια στην Ελλάδα αυτός που ενοχλούσε τον Σκουλαρίκη έτρωγε τη σφαλιάρα του, αλλά αυτός που έκανε τη βόλτα του στα κωλάδικα έτρωγε με χρυσά κουτάλια; Τι άλλαξε;
Μια νοοτροπία που έλεγε ότι αν αστυφύλακας σταματήσει το αυτοκίνητο του Κίμωνα θα τον βγάλουν χουντικό και που πρώτα συλλαμβάνει τον διευθυντή του ΣΔΟΕ και μετά ασχολείται με τη
 σχέση του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Απόσυρση

Ο Χρήστος Παπουτσής δεν έγινε Ροβεσπιέρος να ζητάει την τυφλή απόδοση της Δικαιοσύνης, αλλά έχει την αίσθηση επιβίωσης του πολιτικού ζώου, η οποία λέει ότι στην Ελλάδα που δεν τα φάγανε οι ανύπαρκτοι βιομήχανοι αλλά οι υπαρκτοί τοκογλύφοι και εκβιαστές που ο κόσμος θέλει να δει να τιμωρούνται.
Το μοντέλο που πλάσαραν είναι της πόλης που οι δρόμοι της είναι ένα ιδιωτικό τους πάρκινγκ, Aστυνομία είναι οι μπράβοι τους και την ενημέρωση κάνουν τα παπαγαλάκια τους.  Το μοντέλο του ’81 πήγε για απόσυρση.  Τώρα χρειάζεται κάτι καλύτερο για να το αντικαταστήσει.