Αντώνης Πανούτσος

Στην αρχή ξεκίνησε ως διαμαρτυρία. Απλή, ενίοτε ευρηματική και κατά κανόνα χαριτωμένη. Με τους Αγανακτισμένους του Ανω Συντάγματος να προσπαθούν να πιάσουν κουβέντα με τους Ματατζήδες μπροστά από τη Βουλή και με τους Αγανακτισμένους του Κάτω να στήνουν σκηνές και να διοργανώνουν λαϊκές συνελεύσεις. Ακόμα και η εξυπηρέτηση των οδηγών του κέντρου λαμβανόταν  υπόψη με μέριμνα να μένει κάποια λωρίδα κυκλοφορίας ανοιχτή για να περνάνε τα αυτοκίνητα.

Σύντομα η αγανάκτηση έγινε πιο ουσιαστική. Με τους Αγανακτισμένους να κυνηγάνε βουλευτές και να τους αναγκάζουν να την κοπανήσουν μέσα από τον Εθνικό Κήπο και με την προσπάθεια αποκλεισμού της Βουλής ώστε να μη γίνει η ψηφοφορία της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση της προπερασμένης Τετάρτης. Τέλος, την περασμένη Τετάρτη ήρθαμε στα γράδα μας. Οι συνδικαλιστές έπαψαν να είναι personae on gratae και οι συγκρούσεις έξω από τη Βουλή δεν είχαν καμία διαφορά από τις αντίστοιχες στις διαμαρτυρίες για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, με μία μόνο διαφορά: αυτή τη φορά προστέθηκαν και τα πλακώματα ανάμεσα στους αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων και του Κάτω Συντάγματος με τις Ελληνάρες του Ανω. Αν ήταν να γίνει ολόκληρος χαμός για να φανεί ότι υπάρχουν και άλλοι Ελληνες που μπορούν να πλακώνονται αντί για να δουλεύουν, ολόκληρη η διαμαρτυρία της αγανάκτησης δεν είχε νόημα.

Ευτυχώς όμως είχε. Προτού η διαμαρτυρία φθαρεί πρόλαβε να δείξει ότι οι Ελληνες βουλευτές δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν. Ακόμα και στην πρώτη φάση της διαμαρτυρίας, όταν οι εκδηλώσεις ήταν ήπιες, δεν υπήρξε βουλευτής που να μπορούσε να κατέβει και να μιλήσει στον κόσμο της πλατείας. Αν η αποδοκιμασία αφορούσε μόνο τα 100.000-200.000 άτομα που πέρασαν από το Σύνταγμα ο αριθμός θα ήταν σημαντικός, αλλά όχι καθοριστικός. Από τη στιγμή όμως που βγήκαν γκάλοπ που έδειχναν ότι πάνω από το 80% των Ελλήνων πολιτών συμφωνούν, το ποσοστό είναι συντριπτικό. Και αυτό το 80% θέλει συγκεκριμένα πράγματα.

Θέλει βουλευτές όχι για να λένε «μαζί τα φάγαμε», αλλά τουλάχιστον να έχουν την ευαισθησία να σταματήσουν να τρώνε. Θέλει βουλευτές που θα έχουν κάποιο σχέδιο σωτηρίας που θα έχει αρχή και τέλος και θα πείθει ότι δεν είναι μια παπάρα που λέει η κασέτα και θα ξεχαστεί όταν γίνουν κυβέρνηση. Τέλος, το μήνυμα της καλής εποχής της αγανάκτησης είναι ότι ο κόσμος θέλει μετάνοια και τιμωρίες. Οι πολιτικοί να δείξουν ότι μετανοούν μειώνοντας, διώχνοντας τις προνομιούχες «ανιψιές» από τις υπηρεσίες της Βουλής και τιμωρώντας αυτούς που τα φάγανε. Το κάνουνε και μπορεί να γίνει μια νέα αρχή. Δεν το κάνουνε και σε λίγο καιρό ο κόσμος πάλι θα είναι στην πλατεία και η διαμαρτυρία δεν θα είναι της αγανάκτησης, αλλά της τυφλής οργής.