Αντώνης Ν. Βγόντζας

Αφορμή και αιτία; Οι διάφορες δηλώσεις υπουργών, πολιτικών στελεχών και κορυφαίων ευρωπαϊκών παραγόντων με αφορμή την πρόσφατη δημοσίευση βουλεύματος ενός εκ των Ποινικών Τμημάτων του Αρείου Πάγου για την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ. Από τη μία επικεντρώνεται στη γνωστή ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τη συνακόλουθη επιστολή τριών κορυφαίων επιτρόπων προς τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών.

Από την άλλη διατυπώνει μία εξαιρετικά εύστοχη παρατήρηση: «Η επίκληση ωστόσο της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της από πολιτικούς - πολιτικά κόμματα δεν μπορεί να γίνεται κατά περίπτωση». Η τελευταία διατύπωση μας βρίσκει εξαιρετικά σύμφωνους. Αλλωστε την έχουμε υποστηρίξει στο παρελθόν. Και προφορικά και γραπτά. Παραμένει, όμως, εκκρεμές το πρώτο ζήτημα. Επιτρέπεται η κριτική στις δικαστικές αποφάσεις;

Η βασική, όμως, αρχή είναι μία: Η κριτική των δικαστικών αποφάσεων είναι ελεύθερη. Κανένας στο δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι υπεράνω κριτικής. Καμία εξουσία ή αρχή. Ούτε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρόλο ότι παραμένει σύμβολο της ενότητας του Εθνους και του Λαού. Ούτε κάποια από τις τρεις λειτουργίες του πολιτεύματος μπορεί να απαιτήσει ένα τέτοιο προνόμιο. Ούτε η Δικαιοσύνη.

Επιτρέπεται στον πολίτη να έχει παράπονα για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της Δικαιοσύνης; Και να τα δημοσιοποιεί; Τη διατύπωση και τη διεκδίκηση των δικαίων του οφείλει, ως αρχή, να τις εντάξει μέσα στον χώρο της Δικαιοσύνης. Η ενδεχόμενη προσπάθειά του να μεταφέρει τα παράπονα και τις αντιδικίες του στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης υποδηλώνει ή και προδίδει προσπάθεια αθέμιτου επηρεασμού της Δικαιοσύνης. Οπωσδήποτε, όμως, δεν μπορεί να παραμείνει σιωπηλός όταν, όχι από δικές του ενέργειες, τα παράπονά του εντάσσονται σε υπόθεση που απασχολεί ευρύτατα τη δημοσιότητα.

Επιτρέπεται στην εκτελεστική εξουσία να σχολιάζει δικαστικές αποφάσεις που τη δυσαρεστούν ή αντίθετα την ενθουσιάζουν; Να τις επαινεί ή να τις αποδοκιμάζει; Και μάλιστα επιλεκτικά; Η απάντηση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων είναι πεντακάθαρη. Η κατά περίπτωση επίκληση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης τραυματίζει πολλαπλά το κύρος της. Η υπεράσπιση, όμως, θεσμών ελληνικών ή ευρωπαϊκών από την οποιαδήποτε δικαστική εμπλοκή προσώπων δεν συνιστά παρέμβαση στα της Δικαιοσύνης. Ούτε θίγει το κύρος της. Εάν κατανοηθούν οι ανακοινώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η αντίστοιχη επιστολή των τριών κορυφαίων επιτρόπων ότι στόχο έχουν την υπεράσπιση σε προσωπικό επίπεδο του κ. Ανδρέα Γεωργίου, τότε θα πρέπει να συνομολογήσουμε ότι αυτό όντως προσβάλλει το κύρος της ελληνικής Δικαιοσύνης. Εάν όμως κατανοήσουμε ότι οι τρεις Ευρωπαίοι αξιωματούχοι στοχεύουν στην υπεράσπιση θεσμών πάνω στους οποίους στηρίζεται η εφαρμογή των ευρωπαϊκών συνθηκών, τότε μια τέτοια πρωτοβουλία ανήκει στο δικαίωμα κριτικής. Και της αντίδρασης ακόμη.

Και της δημοσιοποίησης της αντίδρασης. Δεν συνωμότησε εις βάρος της Ελλάδας η Ευρωπαϊκή Ενωση και άλλοι διεθνείς οργανισμοί. Κανένας σήμερα δεν αμφισβητεί την προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης να βάλει στο χρονοντούλαπο το μεγάλο φαγοπότι και τη φαυλότητα που ρήμαξε τη χώρα ειδικά την τριετία 2007-2009. Είναι εμφανής η προσπάθειά της κυβέρνησης να σβήσει από τη μνήμη μας τη διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και των στενών συνεργατών του, που άφησαν πίσω τους ερείπια. Δεν πρέπει να υπάρξει ένα όριο ανοχής; Κάποιο μέτρο. Αλλωστε, με καμία απόφασή της η ελληνική Δικαιοσύνη δεν έχει αμφισβητήσει τη δημοσιονομική εκτροπή.

Η φτηνή επικοινωνιακή στρατηγική ότι η χώρα μας κινδύνευσε με άτακτη χρεοκοπία από στατιστικά τεχνάσματα του κ. Γεωργίου (που, δυστυχώς για ορισμένους, ήρθε στην Ελλάδα μετά την υποταγή μας στο πρώτο μνημόνιο) μας εκθέτει. Μας γελοιοποιεί. Μας παραδίδει ανυπεράσπιστους στη διεθνή χλεύη.

Ετσι, μας ξάφνιασαν δύο ειδήσεις. Η πρώτη ευχάριστα. Η κυβέρνηση αναδιπλώθηκε στο θέμα της ΕΛΣΤΑΤ με δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών στη Βουλή. Η δεύτερη δυσάρεστα. Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου παρήγγειλε προκαταρκτική εξέταση με αφορμή δημοσίευμα μιας εφημερίδας που κινείται στον συντηρητικό χώρο και ζητούσε την ποινική τιμωρία ακόμα και στελεχών της Eurostat. Για το δημοσιονομικό έλλειμα του 2009 ποια προκαταρκτική εξέταση διέταξε; Ή για το Σχέδιο Β του Τζέιμς  Γκαλμπρέιθ και του Γιάνη Βαρουφάκη, αναμφισβήτητα συνταγματικής εκτροπής; Η κριτική σ’ αυτές τις ακραίες περιπτώσεις είναι δικαίωμα και υποχρέωση.