Αντώνης Ν. Βγόντζας

Οχι όμως επί της αρχής του. Τι θα έχουν επιδοκιμάσει:

■ Ενα ευρύ φάσμα έμμεσων φόρων που πλήττουν τα κατώτερα εισοδήματα και τη μεσαία τάξη. Φορολογείται ό,τι πετάει. Ακόμα και ό,τι αναπνέουμε.
■ Την τραγική διάψευση των ελπίδων που έσπειραν προεκλογικά για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
■ Την εκχώρηση στα πιο άγρια και ανάλγητα funds όχι μόνο των κόκκινων δανείων. Ολων. Οσα οι κερδοσκόποι επιλέξουν.
■ Την εισαγωγή του αυτόματου δημοσιονομικού κόφτη. Παρά τις ωραιοποιήσεις του, θα κουρεύει μισθούς και συντάξεις. Με τεχνοκρατικές αποφάσεις. Με άμεση απειλή στο ουσιαστικό περιεχόμενο της εθνικής κυριαρχίας.
■ Την κοσμογονική δημιουργία του εκατονταετούς υπερταμείου περισυλλογής και πώλησης (ή ξεπουλήματος) της περιουσίας του Δημοσίου, κάτω από την ασφυκτική εποπτεία των δανειστών εταίρων. Ενα σταθερό όραμα του Σόιμπλε. Τίποτα δεν μένει ελεύθερο από την παμφάγο ιδρυτική του πράξη.   
■ Την άθλια προδικασία και διαδικασία ψήφισης του νομοσχεδίου. Είναι πεντακάθαρο και στον πιο αδαή στις θεσμικές διαδικασίες. Η κυβέρνηση δεν θέλει συζήτηση πάνω στο νομοσχέδιο. Ούτε μεταξύ των κυβερνητικών βουλευτών. Οτι δεν την ενδιαφέρει η ανάπτυξη τεκμηριωμένου πολιτικού λόγου πάνω στα προβλήματα και στις παρενέργειες του νομοσχεδίου. Δείχνει ικανοποιημένη από το φρικτό επιχείρημα της γραμματέως της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τους ότι «οι φόροι επιβαρύνουν μόνο όσους… πίνουν, καπνίζουν και βγαίνουν για καφέ». Και δείχνει ενθουσιασμένη από την ατάκα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ότι η αντιπολίτευση δεν πρέπει να παραπονιέται για την απουσία διαλόγου, αφού όλα τα θέματα του νομοσχεδίου έχουν συζητηθεί προηγουμένως μεταξύ τους στα κανάλια και στο Διαδίκτυο.
■ Τη σιωπή της κυβέρνησης στις βαριές κατηγορίες του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδας. Η «γενναία» διαπραγμάτευση των Βαρουφάκη - Τσίπρα κόστισε στην Ελλάδα ένα πρόσθετο δημόσιο χρέος 86 δισ. ευρώ, το κλείσιμο των τραπεζών, τα capital controls, καθώς και την απώλεια 45 δισ. ιδιωτικών καταθέσεων από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Είναι βέβαιο. Το σύνολο των φορολογικών μέτρων που μας έχουν επιβληθεί από τον περασμένο Ιούλιο ξεπερνά τα 12 δισ. ευρώ. Οι πολίτες αυτής της χώρας δεν το αντέχουν. Και ο ορίζοντας παραμένει ζοφερός. Η οικονομία θα συρρικνωθεί. Και η έκταση αυτού του φαινομένου θα αναδεικνύεται όσο οι ρυθμοί ανάπτυξης των γειτονικών χωρών είναι εξαιρετικά θετικοί. Η Ελλάδα οδηγείται στο επόμενο Eurogroup καθημαγμένη. Με εκπροσώπους που οι λοιποί Ευρωπαίοι δεν εμπιστεύονται. Γι’ αυτό και πολλά από τα μέτρα που μας έχουν επιβάλει διακρίνονται για τον τιμωρητικό τους χαρακτήρα. Δεν τους ενδιαφέρουμε. Και το μερίδιο ευθύνης σε αυτό ανήκει στη σημερινή κυβερνητική ομάδα. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Μια γραπτή, συλλογική υπόσχεσή τους που δόθηκε αρχικά τον Νοέμβριο του 2011 και δεν έχει μέχρι σήμερα αμφισβητηθεί.

Παραξενευτήκαμε όταν πριν από λίγες ημέρες ο Σόιμπλε διαβεβαίωνε την παγκόσμια κοινή γνώμη ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε. Προφανώς ο Σόιμπλε κάτι ήξερε. Κάτι παραπάνω από εμάς. Μας τα πήραν όλα. Και εμείς έχουμε από τα πριν συμφωνήσει.

Επικρατεί σύγχυση. Και στο πολιτικό σύστημα. Και στον χώρο των διανοουμένων, της πνευματικής ηγεσίας και όλων όσοι επιδιώκουν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Μπορεί να ξεσηκώθηκαν αρκετοί. Γιατί η δήθεν, «ηθική ανωτερότητα» της Αριστεράς αποδείχθηκε και αυτή αυταπάτη. Τουλάχιστον και με τη συγκάλυψη της ποικίλης δραστηριότητας του «ερωτύλου» πρεσβευτή του πολιτικά παράφρονα Μαδούρο. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Είναι αφόρητα μεγάλη η κατηγορία όλων αυτών που φλερτάρουν οτιδήποτε πολιτικό στον πλανήτη που δεν είναι συμβατό με τις αξίες μας. Να ξεχάσουμε τον αρχικό εναγκαλισμό τους με τους μουλάδες του Ιράν; Να σβήσουμε από τη μνήμη μας τους πνευματικούς ιππείς των τρακτέρ που θα έστελναν στους διάφορους δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής; Παρ’ όλα αυτά ελπίζουμε. Ή τουλάχιστον οφείλουμε. Η ανασύνταξη των πολιτικών δυνάμεων είναι εφικτή. Πάνω σε ιστορικές βάσεις και πολιτικές θέσεις. Χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος. Η συσπείρωση των πνευματικών και ιδεολογικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται μέσα στις δυνατότητές μας. Η ευρωπαϊκή αφετηρία είναι δεδομένη. Το φυσικό πολύμορφο ταλέντο του ελληνικού έθνους και λαού παραμένει ανεξάντλητο.