Άννυ Ποδηματά

Στα παραδείγματα που παρατίθενται ενδεικτικά ο ολετήρας εμφανίζεται να χρησιμοποιείται (και) για να αποδώσει τον καταστροφέα της πατρίδας.

Οι πιο απειλητικοί δεν είναι οι ολετήρες που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού, δηλαδή κάποιος εξωτερικός εχθρός που μας επιβουλεύεται και δρα ενάντια στα συμφέροντά μας.
Οι ολετήρες που πραγματικά μας απειλούν με εκθεμελίωση είναι εκείνοι που δρουν υπόγεια και μας διαβρώνουν ως άτομα και ως κοινωνία.

Είναι η ακραία πόλωση, ο διχασμός, ο λαϊκισμός και ο υποβόσκων εκφασισμός που διαπερνά ολοένα συχνότερα με οριζόντιο τρόπο τον δημόσιο λόγο.

Είναι όχι απλώς η έλλειψη ανοχής, αλλά το μίσος απέναντι στη διαφορετική άποψη που μεταφράζεται συχνά σε λεκτική αλλά και κυριολεκτική βία.

Είναι η χουλιγκανικού τύπου οπαδοποίηση και ο κανιβαλισμός ή η πολιτική εξόντωση εκείνων που επιμένουν να παίρνουν θέση σε καίρια ζητήματα που τίθενται με γνώμονα τη συνείδηση και την κρίση τους και όχι το ποιον εξυπηρετεί πολιτικά ή ποιανού (κόμματος) είναι η πρωτοβουλία.

Για τους ολετήρες αυτές οι φωνές είναι οι πιο ενοχλητικές γιατί δημιουργούν προβλήματα στον υπέρτατο αγώνα της συσπείρωσης οπαδών και ομάδων.
Είναι η μανιχαϊστικής λογικής προσέγγιση στα πράγματα που δέχεται μόνο το άσπρο και το μαύρο. Το φως και το σκότος.

Υποστηρίζεις τη Συμφωνία των Πρεσπών; Υποχρεωτικά παίζεις το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ και παίρνεις πακέτο και το Μαδούρο. Είσαι κατά; Υποχρεωτικά τσουβαλιάζεσαι με ακροδεξιούς, πατριδοκάπηλους και εθνικιστές.
Κατ’ αυτούς, δεν μπορεί να θεωρείς εθνικά συμφέρουσα τη λύση του Μακεδονικού και μαζί να ανατριχιάζεις με τις άθλιες και φασίζουσες επιθέσεις Πολάκη σε δημοσιογράφους. Και αντιστοίχως δεν μπορείς να έχεις τις επιφυλάξεις σου για τη Συμφωνία των Πρεσπών και παράλληλα να βγαίνεις από τα ρούχα σου όταν ακούς «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» εντός Βουλής από υπεύθυνους (υποτίθεται) παράγοντες του δημόσιου βίου.
Η χώρα έχει ανάγκη από πολίτες, όχι από οπαδούς. Το διακριτό σημείο ανάμεσα στους μεν και τους δε είναι το στοιχείο του ορθού λόγου και της κρίσης. Αν συνειδητοποιήσουμε αυτή τη βασική αρχή, οι διαφορετικές απόψεις, οι διαφορετικές ευαισθησίες αλλά και οι διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές τοποθετήσεις του καθενός και της καθεμιάς θα είναι στοιχεία που θα προάγουν έναν γόνιμο δημοκρατικό διάλογο και τελικά θα υποχρεώσουν το μανιχαϊστικό πολιτικό μας σύστημα να προσαρμοστεί.

Να μάθουμε να υπερασπιζόμαστε το (κατά την κρίση μας) σωστό, ακόμα και όταν το κάνει ένας αντίπαλος, όπως είπε πρόσφατα, με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος.

Η ακραία πόλωση και ο τυφλός φανατισμός δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο στις μέρες μας. Ωστόσο, στην Ελλάδα της κομματοκρατίας και των αδύναμων θεσμών, που εξέρχεται για άλλη μια φορά στην ιστορία της από μια εθνική καταστροφή -τη δεκαετή κρίση και τα τρία μνημόνια-οι επιπτώσεις από τα φαινόμενα αυτά που δείχνουν να ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο μπορεί να είναι πολύ περισσότερο καταστροφικές για μας απ’ ό,τι για άλλες γωνιές της Ευρώπης ή του πλανήτη…


*Πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, δημοσιογράφος