Αγγελική Νικολοπούλου, Παναγιώτης Περάκης

Χρειάστηκαν 17 ολόκληρα χρόνια για να πει το αυτονόητο το κορυφαίο ακυρωτικό δικαστήριο της χώρας (ΣτΕ), όπως αποκάλυψε το ΘΕΜΑ (https://www.protothema.gr/greece/article/1033266/ste-paranomi-iatriki-praxi-to-exitirio-se-16hrono-se-koma-pou-pethane-liges-ores-meta/): ότι είναι αντίθετο προς τους θεμελιώδεις κανόνες της ιατρικής επιστήμης, και γι’ αυτό απόλυτα παράνομο, το να χορηγείς εξιτήριο σε ένα παιδί όταν ως γιατρός δημόσιου νοσοκομείου, δημόσιος λειτουργός, εγγυητής της υγείας και αξιοπρέπειας των πολιτών, δεν έχεις πράξει τις ιατρικές πράξεις, τις ειδικές κι ενδεδειγμένες εξετάσεις που απαιτούνται ενόψει της κατάστασης της υγείας του ασθενούς και δεν έχεις φτάσει σε κανένα σαφές και ασφαλές συμπέρασμα σχετικά με την κατάσταση της υγείας του, αλλά του δίνεις εξιτήριο για να πεθάνει λίγες ώρες αργότερα στο σπίτι του, αποστερώντας του οποιαδήποτε υπηρεσία υγείας και -φυσικά- θεραπεία.

Κι όμως, για το αυτονόητο αυτό συμπέρασμα χρειάστηκαν 17 χρόνια σκληρών δικαστικών αγώνων, αμέτρητες ώρες δουλειάς, υπομονής και ελπίδας ότι η ταπεινή και αξιοπρεπής οικογένεια του αποβιώσαντος θα δικαιωθεί.

Η υπόθεση αυτή, την οποία χειριστήκαμε από την πρώτη στιγμή στα ποινικά και διοικητικά δικαστήρια και στο Συμβούλιο της Επικρατείας (εκεί με την ουσιαστική συμβολή του εξαιρετικού συναδέλφου Καθηγητή Ι. Μαθιουδάκη), μπορούμε να πούμε, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ότι μέχρι χθες αποτελούσε ντροπή, ένα μαύρο στίγμα για την ελληνική δικαιοσύνη. Τουλάχιστον έτσι αισθανόμαστε εμείς, που τη ζήσαμε. Κι εξηγούμαστε:

Ένα υγιές παιδί 16 χρονών σε ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, μπαίνει στο νοσοκομείο με διάρροιες κι εμέτους. Μετά από 2 μέρες νοσηλείας κι ενώ η κατάστασή του χειροτερεύει ώρα με την ώρα, οι γιατροί με τη σφραγίδα της Πολιτείας (γιατί το δημόσιο νοσοκομείο, ως «κράτος» οφείλει, κατά συνταγματική επιταγή, να μεριμνά για την υγεία των πολιτών) αποφασίζουν να διακόψουν τη νοσηλεία του και να τον στείλουν στο σπίτι να αναρρώσει «στο οικείο περιβάλλον του»…

Κι όμως, μέχρι την περασμένη Παρασκευή, 7 Αυγούστου 2020, τα δικαστήρια δεν έβρισκαν κανένα λάθος, κανένα ιατρικό φταίξιμο!

Το μόνο που δεν είδαμε γραμμένο σε δικαστική απόφαση ήταν ότι έφταιγαν οι ίδιοι οι γονείς για το θάνατο του παιδιού τους, όταν τους το έδωσαν κυριολεκτικά στα χέρια να το μεταφέρουν στο σπίτι τους σε κωματώδη κατάσταση.

Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, το παιδί είχε προσβληθεί από εγκεφαλίτιδα, η οποία, αφού ουδέποτε διαγνώστηκε ούτε αντιμετωπίστηκε στο νοσοκομείο, κατέληξε στο θάνατο. Δεν χρειάζονται ειδικές νομικές γνώσεις για να καταλάβει κανείς ότι η αιτία που προκάλεσε το θάνατο δεν ήταν ούτε η «γαστρεντερίτιδα» ούτε οι «διαταραχές συμπεριφοράς», όπως έγραφε το εξιτήριο, αλλά η απόφαση να βγει το παιδί από το νοσοκομείο χωρίς να έχουν γίνει προηγουμένως οι δέουσες εξετάσεις οι οποίες θα αποκάλυπταν το πρόβλημα και χωρίς προφανώς να εκτιμηθούν σωστά τα συμπτώματα, ούτε καν η κωματώδης κατάσταση του παιδιού την ώρα του εξιτηρίου!

Κι όμως, τα δικαστήρια, δεν έβλεπαν τα έγγραφα της υπόθεσης ούτε καν το ιατρικό πιστοποιητικό θανάτου που καθαρά ανέγραφε την εγκεφαλίτιδα ως αιτία θανάτου, ανέχονταν τις συνεχείς και προκλητικές αλλαγές μαρτυρικών καταθέσεων, επέτρεπαν τις υπερασπιστικές τακτικές που ξεπερνώντας κάθε όριο ανεκτής υπερβολής έκαναν το άσπρο μαύρο, χρησιμοποιώντας από ψευδείς επικλήσεις σε δήθεν γενετικά προβλήματα του παιδιούμέχρι και σε επιθέσεις κατά της ίδιας της οικογένειας (που δεν μετέφερε το παιδί πίσω στο νοσοκομείο!!!) και του δικηγόρου που συνέταξε την αγωγή. Παρέβλεπαν ακόμη και επί σειρά ετών ότι τα δείγματα για την ιστοπαθολογική εξέταση καταστράφηκαν (!) χωρίς ποτέ κανείς να αναρωτηθεί γιατί και -κυρίως- χωρίς ποτέ να αποδοθεί καμία ευθύνη. Κι ότι δεν πεθαίνει ένα υγιές παιδί στα καλά καθούμενα από γαστρεντερίτιδα ή από ψυχοσωματικές διαταραχές, όπως εσφαλμένα εκτιμήθηκε ότι έπασχε εκδίδοντας το εξιτήριο.

Μέσα από αυτή την υπόθεση μπορούμε να πούμε ότι «τα είδαμε όλα». Αρκετές φορές νιώσαμε ότι δεν είχαν σημασία ούτε τα δημόσια έγγραφα ούτε τα στοιχεία ούτε οι αποδείξεις κι οι ειδικοί πραγματογνώμονες, ούτε, εντέλει, η ίδια η ανθρώπινη ζωή, μπροστά στην ανάγκη να μην πληγεί το κύρος του τοπικού νοσοκομείου (Μεσολογγίου). Αναρωτιόμαστε όμως ποιος ο λόγος ύπαρξης του τελευταίου εάν όχι η μέριμνα της υγείας των πολιτών και -πρωτίστως- η προστασία της ζωής.

Το κράτος διά των οργάνων του οφείλει όχι μόνο να απέχει από κάθε προσβολή της υγείας και της ζωής των πολιτών αλλά και να μεριμνά με θετικές και συγκεκριμένες ενέργειες για την προστασία των αγαθών αυτών, σύμφωνα με το νόμο και τους γενικώς παραδεδεγμένους κανόνες της ιατρικής επιστήμης. Αυτό είναι το πραγματικό ζητούμενο και η ουσιαστική συμβολή της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας σ’ αυτή την υπόθεση αλλά και σε όσες ενδεχομένως αχθούν μελλοντικά στην κρίση του. Και φυσικά, η απονομή της δικαιοσύνης.

Εμείς θα ξαναείμαστε παρόντες στην αίθουσα του δικαστηρίου της Πάτρας όπου αναπέμφθηκε η υπόθεση. Αλλά και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και όπου αλλού χρειαστεί, ώσπου να αποδοθεί Δικαιοσύνη και να δικαιωθεί η οικογένεια του αδικοχαμένου Νίκου.