Χρήστος Ζαμπούνης
Το δίχως άλλο, το ανάγνωσμα του φετινού καλοκαιριού ήταν το ερωτικό μυθιστόρημα της Ε.L. James «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι». Δεν υπήρχε ερημική ακρογιαλιά όπου το 700 σελίδων πόνημα να μην έχει κάνει την εμφάνισή του, ούτε πρόθυμη αναγνώστρια που να μην το έχει προμηθευτεί. Με τον όρο πρόθυμη ας ορίσουμε όλες εκείνες τις κοπέλες που άκουσαν για το συγκεκριμένο best seller και, αντί να το σνομπάρουν, όπως συμβαίνει σε άλλες περιπτώσεις, έσπευσαν να το αγοράσουν. Η Ελένη το πήρε σ’ ένα μικρό βιβλιοπωλείο της Ανδρου. «Συζητούσαν τα κορίτσια στην παραλία και μου κίνησε την περιέργεια», εξηγεί.
Το «Nirvana» έριξε νωχελικά την άγκυρα στον όρμο του μικρού κυκλαδίτικου νησιού. Λόγω μεγέθους, αλλά και ομορφιάς, έγινε αμέσως η κύρια είδηση στις συζητήσεις ντόπιων και ξένων. Αμέσως, επίσης, άρχισαν οι εικασίες. «Είναι ο Χουάν Κάρλος», απεφάνθη ένας παντογνώστης, δείχνοντας την κορόνα στο κέντρο της ισπανικής σημαίας που κυμάτιζε υπερήφανα στην πρύμνη του.
Η ανάληψη του πλειοψηφικού πακέτου του Πανθεσαλλονικιού Αθλητικού Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών από τον Ιβάν Σαββίδη έγινε δεκτή με ανάμεικτα αισθήματα. Η αθλητική εφημερίδα της Βορείου Ελλάδος “Metrosport” τιτλοφόρησε με τον εντυπωσιακό τίτλο “Σεισμός”, ενώ η ιστοσελίδα των οπαδών της ομάδας Paokmania.gr προέκρινε μια αγγλοσαξωνική προσέγγιση αναφέροντας απλώς την διοικητική αλλαγή. Ερωτηματικά προκύπτουν ως προς το πώς θα κάλυπτε το θέμα το ιστορικό έντυπο “Σπορ του Βορρά”, διότι οι εργαζόμενοί του απεργούσαν.
Ο Γιάννης -ας του δώσουμε αυτό το όνομα για τον φόβο των Ιουδαίων- είναι ένας επαγγελματίας ελαιοχρωματιστής που ζει κι εργάζεται στον Πολύγυρο Χαλκιδικής. Η καταγωγή του, όπως και της συζύγου του, είναι από την Αλβανία. Εως πρότινος ήταν ένας φιλήσυχος μετανάστης που δεν είχε δώσει δικαιώματα. Το ίδιο και η γυναίκα του. Ωσπου ήλθε εκείνη η μοιραία στιγμή όπου όλα, ή σχεδόν όλα, στη ζωή ενός ανθρώπου ανατρέπονται. Βρισκόμαστε στα τέλη Μαρτίου του τρέχοντος έτους.
Ο Ανδρέας είναι εδώ και 22 χρόνια ναυαγοσώστης στην πισίνα του «Hilton» Αθηνών. Εζησε τις καλές εποχές του ξενοδοχείου, όταν δινόταν µάχη για µία θέση κάτω από τις οµπρέλες. Τώρα υποψιάζοµαι ότι ενδέχεται ν’ ανησυχεί, όπως αρκετοί εργαζόµενοι στην τουριστική βιοµηχανία. «Θα εκπλαγείτε, αλλά έχουµε αύξηση στην προσέλευση», είναι το λιτό του σχόλιο όταν τον ρωτώ πώς πάνε τα πράγµατα µε την κρίση, για να προσθέσει: «Η αύξηση οφείλεται στους Ελληνες, που δεν φεύγουν πια τα Σαββατοκύριακα». Είναι αλήθεια ότι µε 25 ευρώ τις καθηµερινές και 40 τα weekends, η πισίνα του µεγάλου αθηναϊκού ξενοδοχείου αποτελεί µια προσιτή ανάσα δροσιάς για όσους έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν ανάσα.
Οι 700 θέσεις της μαρίνας του Marmaris είναι όλες κατειλημμένες. Εγχώρια και αλλοδαπά σκάφη κείτονται δεμένα, με τα ιστία τους να δημιουργούν μια ιδιότυπη θάλασσα από πανιά. Η αίσθηση όταν καταπλέεις από την Ελλάδα είναι μειονεκτική. Στην Τουρκία όλα αποπνέουν την ακμή, μια έννοια που έχει απολεσθεί βιαίως στην πατρίδα μας. Χιλιάδες τουρίστες περπατούν κατά μήκος της γιγαντιαίας αποβάθρας απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι του Ιουλίου. Μοιάζουν να είναι ανέμελοι και να απολαμβάνουν το ιερό δικαίωμα των διακοπών. Στο εστιατόριο όπου κατευθυνόμεθα η πληρότης αγγίζει το 100%.
Ο ταξιτζής είναι ΠΑΟΚτσής από τας Σέρρας, όπως έλεγαν παλαιότερα τις Σέρρες. Πρώτα ΠΑΟΚ και μετά Πανσερραϊκός, όπως σπεύδει να διευκρινίσει κατά τη διαδρομή από το αεροδρόμιο της Ρόδου προς τη Λίνδο. Ηταν μικρός όταν ο δικέφαλος αετός κέρδισε στη γενέτειρά του τον Ολυμπιακό με το αστρονομικό σκορ 6-1, αλλά τούτο δεν τον εμποδίζει να αστειευθεί με κόσμιο, είναι αλήθεια, τρόπο προς τον γαύρο της συντροφιάς μας. Για μερικούς ανθρώπους η ομάδα είναι σαν την ταυτότητα: σε αυτοπροσδιορίζει και σε ετεροπροσδιορίζει.
Στον πρώτο όροφο του Μεγάρου Σταθάτου μία σειρά από πολυκαιρισμένα παλτό κρέμονται από ατσάλινους γάντζους. Η εγκατάσταση υποδηλώνει την ανθρώπινη απουσία. Καταιγιστικά ερωτήματα πυροδοτούν τον νου. Ποιοι άραγε να τα φορούσαν; Γιατί τα αποχωρίστηκαν; Πώς να ήταν η ζωή τους; Περιδιαβαίνουμε με τη Γαλλίδα συγγραφέα Μαρί Ντιάν Μεσιρέλ την έκθεση του Γιάννη Κουνέλλη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
Η Ζωή είναι μοναχοκόρη. Εκτός από την εύνοια της αποκλειστικότητος, φαίνεται να απολαμβάνει τις χάρες της φύσεως. Στα εντυπωσιακά μπλε μάτια της αντικατοπτρίζεται το αρχιπέλαγος. Δείχνει καλοσυνάτη. Για το «καλόβολη» είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς με λίγες μόνο ώρες γνωριμίας. Φορά ένα maxi εμπριμέ φόρεμα που αφήνει γυμνή την πλάτη. Αντιθέτως, η μπροστινή πλευρά είναι καλυμμένη. Τα ενδυματολογικά μηνύματα είναι σαφή. Ελίσσεται στον χώρο με τον μετρημένο τρόπο που κινούνται συνήθως οι άνθρωποι στα μικρά μέρη. Σε κοιτά χωρίς να δίνει παραπάνω θάρρος. Επίσης, όπως κάνουν από αρχαιοτάτων χρόνων οι σοφές γυναίκες, κρύβει τα λόγια της πίσω από τα γέλια της. Παρότι δεν την έχουν πάρει τα χρόνια -πρέπει να έχει μόλις εισέλθει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής της, δηλαδή τριάντα κάτι-, είναι η μόνη ανύπαντρη κοπέλα από τις συμμαθήτριές της. Το γεγονός δεν μοιάζει να την ανησυχεί ιδιαιτέρως, και πώς να την ανησυχήσει!
Οι άνθρωποι γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Και να το επιθυμούσαν, μάλλον δεν θα μπορούσαν να είναι άγνωστοι. Με την απογραφή του 2011 είναι περίπου χίλιοι σε όλο το νησί. Ενώ σε άλλα μέρη προσεύχονται τίποτε να μην αλλάξει στη ζωή τους, εδώ αυτό απλώς συμβαίνει. Πόσα χρόνια, άραγε, να επαναλαμβάνεται με τον ίδιο απαράλλακτο τρόπο αυτή η παγανιστική διαδικασία; Πόσους αιώνες, ίσως και χιλιετίες, οι κτηνοτρόφοι προσφέρουν τα σφάγιά τους θυσία προς τιμήν θεών ή αγίων; Σήμερα είναι η ετήσια πανήγυρις της Αγίας Τριάδος. Μπροστά στην ομώνυμη εκκλησία στο Πόλι υπάρχει συνωστισμός. Μόλις μας αντικρίζουν, περιποιητικοί αυτόχθονες βγάζουν καρέκλες από την εκκλησία για να καθίσουμε. Οπως μου εξηγεί ο Μανούσος την ώρα που ανακατεύει με την κουτάλα τον ζωμό από το κρέας -250 μερίδες-, το Πόλι ήταν ο μεγαλύτερος οικισμός, εξ ου και το όνομα. Επειτα από έναν καταστροφικό σεισμό κτίσθηκε από τις πέτρες που έπεσαν από το υπερκείμενο κάστρο. Ο Μανούσος είναι υπερήφανος για την καταγωγή του. Μιλάει για τον τόπο του και το στήθος του φουσκώνει. Παρατηρώ ότι στο αυτοσχέδιο μαγειρείο διακονούν μόνον άνδρες.
«Εμένα μ’ αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι είπε ότι θα πάρει τα λεφτά από τους πλουσίους και θα τα δώσει στους φτωχούς. Δηλαδή θα τα πάρει από τη γυναίκα μου και θα τα δώσει σ’ εμένα», ξεκαρδίζεται στα γέλια μη ευκατάστατος γαμπρός ευκατάστατης νύφης. Τα αστεία γύρω από την ενδεχόμενη επικράτηση της Αριστεράς δίνουν και παίρνουν: