«Τι εννοείς πότε μου μπήκε στο μυαλό να γίνω τραγουδίστρια; Hμουν τραγουδίστρια από τη στιγμή που γεννήθηκα. Είμαι τραγουδίστρια. Δεν εξηγείται κάπως. Στην οικογένειά μου είναι όλοι φάλτσοι. Eτσι εκφράζομαι. Κασέτα ήταν η πρώτη λέξη που είπα. Θυμάμαι σε διάδρομο παιδιατρείου να περιμένω, να πονάει ο λαιμός μου και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μου περάσει για να τραγουδήσω». Η Ρίτα Αντωνοπούλου ανοίγει την καρδιά της, εξηγεί γιατί αποφεύγει συνειδητά τα φώτα της δημοσιότητας και κατακεραυνώνει το σύστημα.
«Μάλλον αυτά που κάνω δεν αφορούν την πλειοψηφία του κόσμου και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα περιοδικά προβάλλουν τους ανθρώπους που έχουν κάποια σχέση με το lifestyle. Υπάρχει ένα σύστημα. Περίμενα λόγω της κρίσης να αλλάξουν κάπως τα πράγματα. Δεν έχει συμβεί, όμως, κάτι τέτοιο. Το δικό μου πιστό κοινό ίσως παρουσιάζει μικρή αυξητική τάση. Ωστόσο, το κέρδισα μόνη μου. Δεν με βοήθησε κανείς», λέει.
Μετά από οκτώ χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία, ο Γιώργος Ανδρέου προτείνει ένα βιβλίο-CD με τίτλο «Ζωή μου, μην αργείς», υπογράφει λόγια και μουσικές και επιλέγει για ερμηνεύτρια αυτού του κύκλου τραγουδιών τη Ρίτα Αντωνοπούλου
Δύσκολο δρόμο διάλεξε. «Δεν είχα άλλη επιλογή. Για μένα ήταν μονόδρομος. Κάποτε μου φαινόταν πιο εύκολος ο δικός μου ο δρόμος. Τα τελευταία δύο χρόνια δυσκόλεψαν τα πράγματα για όλους μας. Εμφανίσεις; Μπορείς να κάνεις όσες θέλεις. Οι συνθήκες, όμως, που κλείνονται αυτές οι εμφανίσεις ευτελίζουν σε τραγικό βαθμό τη δουλειά μας. Λες και επειδή επιλέγεις να κάνεις μουσική και κατ’ επέκταση πολιτισμό πρέπει να δουλεύεις τσάμπα. Κάποτε μας εξασφάλιζαν τα οδοιπορικά, τη διαμονή και μια αμοιβή για εμάς και τους συνεργάτες μας. Ποτέ μεγάλη αμοιβή. Σήμερα εμείς που δεν ανήκουμε στους “εμπορικούς”, δουλεύουμε με ποσοστά. Χωρίς να μας εξασφαλίζει κανείς πότε και αν θα πληρωθούμε. Είναι η πρώτη χρονιά που μου περνά από το μυαλό τι άλλη δουλειά πρέπει να κάνω», παραδέχεται με κάποια πικρία.
Την πιάνει δηλαδή το παράπονο; «Καμιά φορά, ναι. Αλλά είμαι φύσει αισιόδοξη. Και πίσω να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο, δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Εκανα πάντα προσεκτικά βήματα και με αγάπη για τη δουλειά μου. Κανείς στην οικογένειά μου δεν είχε σχέση με τη μουσική, το τραγούδι. Είναι φάλτσοι. Εγώ κλειδωνόμουν στο δωμάτιο των γονιών μου και τραγουδούσα κάθε μέρα επί μία ώρα. Οι γείτονες χτυπούσαν τους τοίχους».
«Δεν μπορώ να κάνω δημόσιες σχέσεις»
Πώς ήταν η πρώτη οντισιόν μπροστά στον Μίμη Πλέσσα; «Η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπειά μου δεν μου επέτρεπαν να λέω ότι τραγουδάω. Φανταζόμουν να σκέφτονται “τι θέλει τώρα κι αυτή μωρέ”. Δεν ήθελα να το σκεφτεί κανείς για μένα. Εκανα παρέα με παιδιά από την ορχήστρα του Μίμη Πλέσσα. Και ούτε αυτοί το ήξεραν. Τελικά όταν το έμαθαν πήγαν και το είπαν στον μαέστρο και έτσι με άκουσε και ξεκίνησε η συνεργασία. Με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Σπείρα Σπείρα ήρθε ακόμη πιο μαγικά. Μια φίλη φίλου ενός φίλου έψαχνε τραγουδίστρια και μου ζήτησε ένα ντέμο. Δούλευε στην “Athens Voice” η κοπέλα και μια μέρα πέρασα και άφησα το CD στη γραμματεία. Δεν το άκουσε ποτέ. Τυχαία βρέθηκε στα χέρια του Μάκη Μηλάτου. Στο CD τραγουδούσα το “Πάτωμα”. Το άκουσε ο Μηλάτος και αποφασίζει ότι θα ταίριαζα με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Και μετά από δύο εβδομάδες χτυπά το τηλέφωνό μου και μου λένε “θα ήθελε να σου μιλήσει ο Σταμάτης”».
Τη ρωτώ αν πιστεύει ότι το πεπρωμένο τής χτύπησε την πόρτα. «Σίγουρα. Εγώ ό,τι έκανα το έκανα ουσιαστικά χωρίς να το κυνηγήσω. Δεν αποφεύγω κανέναν, δεν κυνηγάω όμως κανέναν. Απλά υπάρχω. Είμαι πάντα διαθέσιμη. Δυστυχώς είμαι εντελώς εκτός PR. Δεν μπορώ να κάνω δημόσιες σχέσεις. Δεν μπορώ να συμμετάσχω σε αυτό το παιχνίδι. Μου έχουν πει πολλές συνάδελφοι να αλλάξω τον τρόπο δουλειάς. Αλλά εδώ και 4,5 χρόνια είμαι μαμά. Είχα αποφασίσει ότι θέλω να κάνω ένα παιδί. Εκανα πάρα πολύ καλά τελικά. Σε ισορροπεί το παιδί. Είχα άλλες προτεραιότητες.
«Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, δεν θα άλλαζα τίποτα. Εκανα πάντα προσεκτικά βήματα. Κανείς στην οικογένειά μου δεν είχε σχέση με τη μουσική και το τραγούδι. Είναι φάλτσοι. Εγώ κλειδωνόμουν στο δωμάτιο των γονιών μου και τραγουδούσα. Οι γείτονες χτυπούσαν τους τοίχους»
Τώρα ένα Σάββατο βράδυ αν δεν δουλεύω και μου πουν να βγούμε για να δω τον τάδε συνάδελφο στο πρόγραμμά του, σημαίνει ότι πρέπει να αφήσω ξανά τη μικρή. Και δεν το κάνω. Δεν είμαι party animal. Δεν πίνω, δεν καπνίζω. Δεν ευχαριστιέμαι τις εξόδους σε μπαρ. Ολοι οι συνάδελφοι με φωνάζουν “Μις Φυσιολογική”. Μου το λέει και ο Γιώργος Ανδρέου, ο άνθρωπος που με επέλεξε ως ερμηνεύτρια για τη νέα δισκογραφική δουλειά “Ζωή μου μην αργείς”, να γίνω λίγο πιο ντίβα. Η δική μου έκφραση αρχίζει και τελειώνει πάνω στη σκηνή», απαντά.
Χρειάζεται υπέρμετρη φιλοδοξία για να γίνει κανείς γνωστός; «Η δική μας δουλειά δεν είναι εύκολη. Συναντάς συνεχώς εμπόδια. Θέλει σίγουρα γερό στομάχι, να έχεις σώας τας φρένας και άλλα χαρακτηριστικά που δεν διαθέτω για να γίνεις πιο γνωστός. Είναι σημαντικό εργαλείο η φιλοδοξία. Θέτω καμία φορά ρητορικές ερωτήσεις στον εαυτό μου. Πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν είχα την ικανότητα, τη διάθεση να τρέξω».
Θα της ήταν, όμως, εύκολο να γίνει ευρέως γνωστή αν έκανε ένα σουξέ. «Δεν μπορώ να κάνω σουξέ. Εχω χτίσει ένα κοινό που με έχει επιλέξει συνειδητά γιατί απέχω από το πρόχειρο και το εύκολο. Εχω πει πολιτικό τραγούδι, με έχουν συνδέσει με τη μελοποιημένη ποίηση, θα μου γυρίσουν την πλάτη. Θα γυρίσω κι εγώ την πλάτη στον κόπο όλων αυτών των χρόνων. Από τότε που ξεκίνησα, μόνη μου έγνοια ήταν να νιώθω περηφάνια. Οποτε είχα νιώσει ότι δεν υπάρχει σεβασμός σε μια δουλειά, έφευγα. Με τον σταυρό στο χέρι πήγαινα. Δεν υπάρχει πικρία. Ηταν μια συνειδητή επιλογή. Είμαι περήφανη και ευτυχισμένη κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε».
Της αναφέρω ότι δεν γνωρίζουν πολλοί ότι το ντεμπούτο της στη δισκογραφία ήταν με το soundtrack της ταινίας «Πεθαίνοντας στην Αθήνα».
Ούτε ότι έπαιζε την κορυφαία στην παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» μαζί με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, τον Μηνά Χατζησάββα και τον Στέλιο Μάινα. «Πολλοί δεν το ξέρουν όντως. Δεν έχω δώσει τον χώρο και τον χρόνο που απαιτεί το θέατρο. Σίγουρα θέλω να κάνω κάτι. Θέλω να ξαναγίνει μια μουσική παράσταση όπως εκείνη στο “Cabaret”. Και να ξαναβρεθώ με τον Κραουνάκη», αναφέρει.
Νιώθει ακόμη άγχος όταν ανεβαίνει στη σκηνή; «Τεράστιο άγχος ένιωσα στο Ηρώδειο. Ετρεμα κι αυτό φαινόταν. Βγήκα να τραγουδήσω και ένιωσα κάτι σαν κρίση πανικού. Ηθελα να ζητήσω συγγνώμη και να κατέβω από τη σκηνή. Δεν είχε νυχτώσει ακόμη και μόλις είδα 5.000 κόσμο σάστισα. Βαριά εμπειρία. Με πήρε στο τέλος της βραδιάς ο Αλέξανδρος Μυράτ και μου είπε: “Εδώ είσαι με την αξία σου, δεν σου έκανε κανείς χάρη, οπότε ηρέμησε και απόλαυσέ το”», διηγείται.
