Σύλλογος «Αγκαλιά»: Για τη μαμά και το παιδί

Η Θεοδώρα ήταν 20 ετών, την εποχή που έμεινε έγκυος. Ο 4 ετών σήμερα γιος της, Γιώργος, δεν ήταν κάποιο νεανικό «ατύχημα», αλλά μια πολύ συνειδητή απόφαση. «Εγώ ήμουν 20 και ο Γιώργος 21. Ξέρω, πολύ μικροί για να γίνουμε γονείς, αλλά επίσης πολύ σίγουροι για εμάς. Θέλαμε και οι δύο πολύ ένα παιδί». Οι διευκρινίσεις για τη συνωνυμία πατέρα και γιου κρίνονται απαραίτητες. «Ήμουν έξι μηνών έγκυος όταν σκοτώθηκε ο Γιώργος. Καθώς πήγαινε στη δουλειά του, ήταν αναβάτης στον ιππόδρομο, ένα φορτηγό τού έκοψε το δρόμο και τον έριξε στο αντίθετο ρεύμα. Σκοτώθηκε. Εγώ το έμαθα ώρες μετά γιατί μου το έκρυβαν, δεν ήξεραν πώς να μου το πουν». Πώς αντιμετωπίζει ένα κορίτσι 20 ετών, που σε τρεις μήνες πρόκειται να γίνει μητέρα, που σχεδιάζει να παντρευτεί και ετοιμάζει το σπίτι που θα φιλοξενήσει την οικογένειά της, ένα τόσο τραγικό γεγονός; «Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την ημέρα είναι η κραυγή που έβγαλα. Τίποτα άλλο. Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολοι. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Δεν είχα διάθεση. Δεν μπορούσα. Μπάνιο με έκανε η μητέρα μου. Όλα άλλαξαν όταν γεννήθηκε ο Γιώργος. Μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω, μου έδωσε πίσω τη ζωή μου».


Ο μικρός σκόρπισε χαμόγελα, όμως τα οικονομικά προβλήματα ήταν υπαρκτά και με την έλευσή του μεγάλωσαν. «Εγώ δεν δούλευα, η μητέρα μου δεν δούλευε κι έχω άλλες τρεις αδελφές. Ήμασταν πέντε γυναίκες με ένα μωρό και μόνο η μεγάλη μου αδελφή εργαζόταν. Έξι μήνες αφού γέννησα τον Γιώργο, μια φίλη με πληροφόρησε για το Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά».

Η «Αγκαλιά» είναι σωματείο φιλανθρωπικό, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, χωρίς κρατική επιχορήγηση, το οποίο παρέχει εντελώς δωρεάν υπηρεσίες στις μητέρες, έγγαμες ή άγαμες, που ακούν τη φωνή της καρδιάς τους και διατηρούν μια κύηση που φαίνεται κοινωνικά αδύνατη. Γυναίκες θύματα εγκατάλειψης, κακοποίησης ή αβοήθητες, που, κόντρα σε όλα τα δεδομένα, θέλουν να φέρουν στη ζωή το παιδί τους. Η στήριξη που παρέχουν είναι ψυχολογική και πνευματική, αλλά και υλική. Η Θεοδώρα δεν ανήκει σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, στην «Αγκαλιά» όμως βρήκε τη βοήθεια που αναζητούσε.

«Ό,τι χρειάζεται ένα μωρό μού το έδωσε η “Αγκαλιά”. Από το πιο απλό, όπως καλτσάκια και σεντόνια για το μωρό, μέχρι αποστειρωτή, κούνια και μπιμπερό. Κάθε μήνα είχα γάλατα, πάνες, ό,τι χρειαζόμουν, όχι μόνο για τον Γιώργο αλλά και για μένα. Κυρίως, είχα ψυχολογικό στήριγμα. Στο σπίτι είχαμε πέσει όλοι πάνω στον Γιώργο. Να του προσφέρουμε ό,τι θέλει πριν καν να το ζητήσει. Πολύ τρυφερό αυτό, αλλά έκανε κακό στο παιδί. Μιλώντας με την ψυχολόγο στην “Αγκαλιά” το κατάλαβα. Κυρίως, όμως, ανακάλυψα τον τρόπο να του μιλήσω για τον πατέρα του. Ο Γιώργος πλέον ξέρει την αλήθεια. Ξέρει πως ο πατέρας του δεν ζει και μας κοιτάει από τον ουρανό».

Ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό ένα τέτοιο σωματείο; «Η “Αγκαλιά” ξεκίνησε τη δράση της το 1998. Τότε είχαμε επικεντρωθεί στην ενημέρωση. Ενημέρωση για την αξία της ανθρώπινης ζωής που ξεκινάει από τη στιγμή της σύλληψης, από την εμβρυακή ηλικία» εξηγεί η πρόεδρος του συλλόγου, Βαρβάρα Μεταλληνού. «Γρήγορα αντιληφθήκαμε, όμως, πως ενώ η ενημέρωση είχε αποτελέσματα, οι περισσότερες περιπτώσεις γυναικών είχαν ανάγκη οικονομικής και ψυχολογικής υποστήριξης. Τότε είπαμε πως πρέπει να συντονιστούμε και να κινηθούμε πιο ουσιαστικά. Ιδρύσαμε, λοιπόν, το σύλλογο με την ονομασία “Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού”. Η προσθήκη “Αγκαλιά” μπήκε αργότερα, στα δέκατα γενέθλιά μας. Σε αυτό το διάστημα είχαν γεννηθεί κοντά μας περισσότερα από 1.000 παιδιά και πλέον είναι πάνω από 1.800, ενώ αυτή τη στιγμή στηρίζουμε γύρω στις 200 οικογένειες».





Τα νούμερα δεν είναι εντυπωσιακά, είναι εξωπραγματικά και βαθιά συγκινητικά. Πώς ακριβώς στηρίζουν τις μητέρες; «Ενημερώνουμε χωρίς να μεταγγίζουμε φοβίες. Βοηθάμε τη γυναίκα που έρχεται σε εμάς, τη στηρίζουμε ψυχολογικά και υλικά. Από την ημέρα που μας επισκέπτεται μια υποψήφια μητέρα, εμείς αρχίζουμε να ετοιμάζουμε τη λεγόμενη “προίκα του μωρού”. Ό,τι μπορεί να χρειαστεί το μωρό τους πρώτους μήνες και μέχρι τα δύο πρώτα του χρόνια (αν χρειαστεί, και για περισσότερο καιρό): Ρούχα, γάλα, πάνες, θήλαστρα, παιδικά έπιπλα, αλλά και ρούχα για εκείνη. Συνεισφέρουμε στις ιατρικές εξετάσεις» συνεχίζει η κα Μεταλληνού, ενώ προσπαθώ μάταια να διακρίνω κάποιο σημάδι, έστω, περηφάνιας. Πολύ ταπεινά και απλά περιγράφει το προφίλ της γυναίκας που φτάνει στα γραφεία της «Αγκαλιάς». «Μιλάμε συνήθως για την άγαμη γυναίκα, την εγκαταλελειμμένη, πολλές φορές κακοποιημένη, αρκετές φορές απομονωμένη από την οικογένεια, αν και τον τελευταίο καιρό η οικογένεια συμπαρίσταται περισσότερο και αυτό είναι πολύ θετικό».

Η όλη προσπάθεια βασίζεται στους πολύ δραστήριους εθελοντές, που φτάνουν τα είκοσι άτομα, οι οποίοι καθημερινά απασχολούνται στην «Αγκαλιά», τις δωρεές των μελών, την οικονομική ενίσχυση από τον κόσμο και τα έσοδα από τα δύο μεγάλα παζάρια που διοργανώνονται στη μεγάλη αίθουσα του Μετρό Σύνταγμα.





Η Θεοδωρά Δημακέα είναι 18 ετών και έχει ένα παιδάκι 3 μηνών. «Όταν κατάλαβα πως έχω καθυστέρηση, ήμουν στον πέμπτο μου μήνα. Πήγαινα Γ’ Γυμνασίου (έχω χάσει δύο χρονιές στο σχολείο) και ήμουν έγκυος. Ο φίλος μου, όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη, δεν ήθελε καμία σχέση πια μαζί μου. Δεν απαντούσε στο κινητό, στα μηνύματα, στο Facebook, πουθενά» περιγράφει η Θεοδώρα με τη δροσιά παιδιού τις προκλήσεις μια ενήλικης ζωής. «Οι γονείς μου έπαθαν ένα σοκ, αλλά τώρα δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς το μικρό. Στο σχολείο τι ρωτάς πώς ήταν... Δύσκολα. Οι συμμαθήτριές μου με κοίταγαν με ύφος και με απέφευγαν, μην τις κολλήσω... εγκυμοσύνη. Πλέον, έχω μία μόνο φίλη που λατρεύει τον μπέμπη και τον αποκαλεί ανιψιό της. Με δέχτηκε όπως είμαι. Όπως και οι καθηγητές μου. Μου φώναξαν, βέβαια, “ρε Θεοδώρα, τι λέγαμε στην τάξη για το προφυλακτικό;”, αλλά στάθηκαν δίπλα μου για να τελειώσω το Γυμνάσιο. Τώρα που είμαι στο Λύκειο, ο λυκειάρχης και η υποδιευθύντρια έχουν κανονίσει να ενταχθώ στο πρόγραμμα της κατ’ οίκον διδασκαλίας, που σημαίνει πως οι καθηγητές του σχολείου με διδάσκουν, ιδιαιτέρως, Σάββατα και Κυριακές. Του χρόνου, όμως, θα πηγαίνω κανονικά στο σχολείο». Και η ζωή στο σπίτι φαίνεται να βρήκε τους κανονικούς της ρυθμούς. «Εξακολουθώ να ζω με τους γονείς μου και τα δύο μικρότερα αδέλφια μου. Ο μικρός μοιάζει στον μπαμπά μου. Είναι ίδιοι. Η μητέρα μου δεν εργάζεται κι έτσι με βοηθάει πολύ με το μωρό, κυρίως για να τον κάνω μπάνιο, γιατί φοβάμαι μη μου πέσει.



Τα αλλάγματα και τα ταΐσματα μπορώ και τα κάνω μόνη μου. Ο μικρότερος αδελφός μου είναι 10 ετών και στην αρχή ζήλευε. Έτσι, του τον δίνω και τον ταΐζει εκείνος και τώρα τον αποκαλεί “ο μπέμπης μου”, είναι πολύ ωραία εικόνα». Η Θεοδώρα έμαθε για την «Αγκαλιά» από ένα μακρινό της ξάδερφο όταν ήταν ακόμη έγκυος. «Την επόμενη κιόλας μέρα ήρθαν οι γονείς μου να ενημερωθούν. Την άλλη κι εγώ. Στην “Αγκαλιά” βρήκα στήριξη. Μου έδωσαν τα πάντα. Ό,τι μπορείς να φανταστείς πως χρειάζεται ένα μωρό και μια μάνα. Τα Puma παπουτσάκια που φοράει από την “Αγκαλιά” τα πήρα. Αισθάνομαι πως είναι εδώ για εμένα, αντίθετα με τους ανθρώπους στο νοσοκομείο όπου γέννησα, που μου πρότειναν να αφήσω το μωρό μου εκεί. Δεν μου πέρασε στιγμή κάτι τέτοιο από το μυαλό. Ούτε να σταματήσω την εγκυμοσύνη».
Στην «Αγκαλιά» παρέχονται επιπλέον σεμινάρια επιμόρφωσης σε θέματα γονεϊκότητας, προγεννητικής και περιγεννητικής ψυχολογίας, θηλασμού, στήριξη με κοινωνικό λειτουργό, ψυχολόγο, γυναικολόγο, μαιευτήρα, μαία, παιδαγωγό, νομικό. Υπάρχει χώρος δημιουργικής απασχόλησης και προγράμματα βάφτισης και γάμου, με προσφορά νυφικών και βαφτιστικών. Ό,τι παρέχει ένας γονιός στο παιδί του και στο παιδί του παιδιού του...

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.