Η Ελλάδα στην κορυφή με το... κουπί

Στα 200 τελευταία μέτρα ένιωσαν έντονη κόπωση. Τότε ακούστηκε η φράση: «Πάμε, παιδιά, μπορούμε!» του Λευτέρη Κόνσολα και τα χέρια, αν και σκισμένα από την προσπάθεια, πήραν φωτιά. «Πάντα μια φωνή λειτουργεί καταλυτικά καθώς, όπως και να ’χει, η κούραση σε κάνει πολλές φορές να λυγίζεις», λέει ένας εκ των πρωταθλητών, ο Παναγιώτης Μαγδανής, και συνεχίζει: «Οταν άκουσα τον συναθλητή μου να το λέει αυτό, ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από την Ελλάδα αλλά και την οικογένειά μου. Το σώμα μου ήταν κουρασμένο και τα χέρια μου είχαν βγάλει ρόζους αλλά σκέφτηκα ότι άξιζε να κάνουμε την υπέρβασή μας. Ετσι, πήραμε βαθιές ανάσες, ρίξαμε ένα φευγαλέο βλέμμα ο ένας στον άλλον και τερματίσαμε πρώτοι». Οι τέσσερις κωπηλάτες, που ζουν τους χειμερινούς μήνες στον Σχινιά και τους καλοκαιρινούς στην Καστοριά, είναι κάτι περισσότερο από απλοί φίλοι. «Γνωριζόμαστε χρόνια και επομένως είμαστε οικογένεια ο ένας για τον άλλον», λένε με μια φωνή. «Ο καθένας από εμάς γνωρίζει τα μυστικά του άλλου, τις ιδιοτροπίες, ακόμη και τα κουσούρια του. Λογικό, αφού τις περισσότερες ώρες τις περνάμε μαζί». Ολοι τους προπονούνται σε καθημερινή βάση πάνω από έξι ώρες ενώ περνούν την υπόλοιπη ημέρα χαλαρώνοντας και διασκεδάζοντας. «Τον ελεύθερο χρόνο μας τον περνάμε ακούγοντας μουσική ή απολαμβάνοντας κάποια ταινία στο DVD. Συνήθως είμαστε κουρασμένοι και επομένως αποφεύγουμε τις εξόδους. Οταν βρίσκουμε το κουράγιο να βγούμε εκτός αθλητικών εγκαταστάσεων, πίνουμε έναν καφέ και σπανίως πηγαίνουμε σε κάποιο μπαράκι», αποκαλύπτει ο Παναγιώτης Μαγδανής. Η δημοσιότητα μπήκε στη ζωή τους ξαφνικά κι έκανε τα τηλέφωνά τους να χτυπούν σαν δαιμονισμένα.  «Σαφώς και το χρίσμα των παγκόσμιων πρωταθλητών κάνει τους πάντες να ασχοληθούν με ένα τόσο παραγκωνισμένο άθλημα όπως η κωπηλασία», τονίζει η ταλαντούχα τετράδα. «Ωστόσο, μας ήταν αδιανόητο το ότι την ημέρα που η Ελλάδα -μια χώρα με βαθιά παράδοση στα θαλασσινά αθλήματα- απέσπασε την πρωτιά σε ένα τόσο δύσκολο σπορ, η πρώτη είδηση στις περισσότερες αθλητικές εφημερίδες να αφορά στις επιδόσεις της Αρσεναλ!», παρατηρεί ο Λευτέρης Κόνσολας και συνεχίζει: «Κρίμα! Τα αθλήματα που εκπροσωπούν με τον καλύτερο τρόπο τη χώρα μας είναι αδικημένα όσον αφορά στην προβολή τους».

Οι «χρυσοθήρες» φορούν σπανίως κοστούμια

Οι τέσσερις πρωταθλητές ηλικιακά είναι από 23 έως 27 ετών και όνειρό τους είναι να αργήσουν ακόμη πολύ να κρεμάσουν τα κουπιά τους. «Το άθλημα είναι η ίδια μας η ζωή και μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνηθίσουμε μια καθημερινότητα εκτός νερού. Η παρέα θα συνεχίσει να υφίσταται για πολλά χρόνια ακόμα». Πάντως, όταν συμβεί αυτό, θα ασχοληθούν με το άθλημα της κωπηλασίας ως προπονητές αφού όλοι -με εξαίρεση τον Λευτέρη που ονειρεύεται να γίνει φυσικοθεραπευτής- πρόκειται να παρακολουθήσουν μαθήματα στη Γυμναστική Ακαδημία. Προσέχουν τη διατροφή τους -αφού το βάρος παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο αγώνισμά τους- κι όταν θέλουν να κάνουν κάποια παρασπονδία επιλέγουν σουβλάκι και παϊδάκια. «Βαρεθήκαμε να τρώμε νουντλς, ρύζι και άλλα ασιατικά φαγητά. Μείναμε στην Κορέα έναν ολόκληρο μήνα και δεν μπορούσαμε να συνηθίσουμε ούτε τη διαφορά της ώρας αλλά ούτε τις γεύσεις. Κάποια στιγμή επιθυμήσαμε νοστιμιές ελληνικής ψησταριάς», αναφέρουν. Αν και παγκόσμιοι πρωταθλητές, δεν διστάζουν να μιλήσουν για πιο προσωπικά θέματα και να παραδεχτούν  ότι δεν θα έμπαιναν ποτέ στη διαδικασία να μαλώσουν για τα κορίτσια τους. «Τους το έχουμε ξεκαθαρίσει», λέει ο Λευτέρης Κόνσολας και συνεχίζει: «Πρώτα η ομάδα και μετά όλα τα άλλα. Δεν θα διακινδυνεύαμε ποτέ και για κανέναν την ηρεμία της παρέας μας». Αλλη λεπτομέρεια της καθημερινότητάς τους είναι ότι σπανίως φορούν κοστούμια. «Οι ντουλάπες μας διαθέτουν μπλέιζερ, τα οποία ξεκρεμάμε μόνο για χάρη κάποιας βράβευσης ή κάποιου κοινωνικού event, όπως ένας γάμος», παραδέχονται. Οσο για τις συγγενικές σχέσεις, υπάρχουν κι αυτές καθότι ο Λευτέρης και ο Γιώργος είναι αδέλφια.

«Στον αγώνα όμως είμαστε συναθλητές και επομένως η συγγενική σχέση δεν παίζει κανέναν ρόλο. Το μόνο θέμα μας είναι ποιον θα αγκαλιάσει πρώτο η μητέρα μας μετά από κάθε μας επιτυχία. Αυτή τη φορά, με το που φτάσαμε στο “Ελευθέριος Βενιζέλος” αγκάλιασε τον Γιώργο αλλά δεν παρεξηγήθηκα», λέει γελώντας  ο Λευτέρης. «Τι να κάνουμε; Πρόλαβε και βγήκε πρώτος...».