1.200 ανήλικοι ζουν σε ιδρύματα στην Ελλάδα – Το βαθύ τραύμα του εγκλεισμού

Στις αρχές του 2025, περίπου 1.200 ανήλικοι ζούσαν σε ιδρύματα παιδικής προστασίας στη χώρα. Σε αυτούς προστίθενται δεκάδες νέοι που ενηλικιώθηκαν εντός των δομών και παραμένουν εκεί επειδή το κράτος αρνείται να τους εξασφαλίσει μια βιώσιμη μετάβαση στην ενήλικη ζωή. Οι αριθμοί αυτοί δεν αποτυπώνουν απλώς μια κοινωνική παθογένεια. Αποκαλύπτουν ένα μοντέλο παιδικής προστασίας που βασίζεται στον εγκλεισμό ως κανονικοποιημένη απάντηση στην παιδική φτώχεια, την κακοποίηση, την εγκατάλειψη και την απίσχναση του κοινωνικού κράτους.

Η ιδρυματική φροντίδα στην Ελλάδα δεν λειτουργεί ως προσωρινό μέτρο έκτακτης ανάγκης. Λειτουργεί ως μόνιμος μηχανισμός αποθήκευσης παιδιών, για τα οποία δεν προβλέφθηκε ποτέ μια εναλλακτική διαδρομή που να διασφαλίζει την ισότητα των ευκαιριών. Τα περισσότερα ιδρύματα στερούνται ενιαίων προδιαγραφών, σταθερής στελέχωσης και ουσιαστικής εποπτείας, όχι τυχαία, αλλά ως αποτέλεσμα χρόνιας υποχρηματοδότησης και ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής πολιτικής. Η καθημερινότητα των παιδιών οργανώνεται γύρω από πειθαρχικές ρουτίνες, συλλογικούς κανόνες και έναν διαρκή έλεγχο που ακυρώνει την ατομικότητα, την ιδιωτικότητα και την αυτονομία. Το παιδί μαθαίνει να υπακούει, όχι να επιλέγει. Να προσαρμόζεται, όχι να διεκδικεί. Να υπομένει, όχι να ονειρεύεται.

Διαβάστε περισσότερα στο ygeiamou.gr