Παρασκευή μεσημέρι. Καλοκαίρι. Αθήνα. Συνθήκη σχεδόν απάλευτη. Σχέδια για το σαββατοκύριακο δεν έχεις. Μάλλον γι’ αυτό δεν μπορείς να καταλάβεις το #TGIF (Thank God It’s Friday) που εμφανίζεται με ψυχαναγκαστική ακρίβεια στο timeline σου.
Να πας για μπάνιο στις κοντινές παραλίες της Αττικής; Ούτε που το σκέφτεσαι. Δεν ξέρεις και -πίστεψέ με- δε θέλεις να μάθεις πώς είναι να υποδύεσαι τον άνθρωπο-σαρδέλα που συνωστίζεται ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους στην αμμουδιά για να μαζέψει λίγο ήλιο στη αθηναϊκή ριβιέρα. Πού να μπλέκεις τώρα; Να βγεις με το κορίτσι σου; Απίθανο, αφού σε έχει εγκαταλείψει για την εβδομάδα διακοπών “με τα κορίτσια στο νησί”.
Ο μόνος λόγος που την ακολουθείς ακόμη στο Instagram είναι ο τρόμος στην ιδέα μήπως σου χτυπήσει την πόρτα το FOMO (Fear of Missing Out). Τι; Να βγεις με τους κολλητούς σου βράδυ στο κέντρο της πόλης; Νιώθεις ψόφιος και μόνο στην ιδέα -ίδια μουσική, ίδιες φάτσες, ίδια βαρετίλα παντού. Είσαι ένας από τους χιλιάδες Millennials σχεδόν καταδικασμένος στην αστική ανία του καλοκαιριού. Κι εκεί που έχεις χάσει κάθε ελπίδα για το σου-κου, έρχεται η αναλαμπή. Θυμάσαι ξαφνικά εκείνο το μαγικό, υπέροχο, θρυλικό πάρτι πριν από δύο, μπορεί να ήταν και τρία ή ίσως τέσσερα -δεν έχει σημασία- χρόνια στο σπίτι του κολλητού σου. Στην πισίνα, με ποτάρες και μουσικάρες. Τότε που γνώρισες το κορίτσι σου. Προσγειώνεται απότομα.
