Ο Νάνος Βαλαωρίτης για την πολιτική: Χρόνος, χρήμα και ηλιθιότητα είναι ανίκητα

Ηταν τέτοιες μέρες 10 χρόνια πριν όταν ο Νάνος Βαλαωρίτης, που έφυγε από την ζωή το βράδυ της Πέμπτης, σε ηλικία 98 ετών, άνοιξε την πόρτα της κατοικίας του στο Κολωνάκι στο “ΘΕΜΑ”. Χαμογελαστός και χωμένος μέσα σε βουνά βιβλίων και εφημερίδων. Παντού αφημένες σημειώσεις του και στην πολυθρόνα η αγαπημένη του γάτα. Κλασσικό σπίτι ανθρώπου παθιασμένου με τα γράμματα έως το τέλος. Η κουβέντα μας δεν είχε να κάνει με ποιήματα αλλά με την πολιτική. Βαθύς γνώστης της πολιτικής πραγματικότητας και ευθύς στο λόγο του για τα πολιτικά πρόσωπα της εποχής εκείνης.

Το 2007 είχε τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας των Οικολόγων Πράσινων. Οι φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς τον οδηγούν στην πρώτη γραμμή της Οικολογίας. Η σύντομη εμπλοκή του με την πολιτική τον φέρνει όμως μπροστά σε άγνωστες για αυτόν πρακτικές και με τη βαρύτητα, που τον διέκρινε πάντα, θα μας πει στις 30 Αυγούστου 2009, ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι λειτουργούν ως “δούρειος ίππος των μεγάλων συμφερόντων”, προκαλώντας αίσθηση στους κόλπους της Αριστεράς και της Οικολογίας.

“Τρία πράγματα είναι ανίκητα στον κόσμο τούτο. Το χρήμα, ο χρόνος και η ηλιθιότητα!”, θα σημειώσει εμφανώς απογοητευμένος από το οικολογικό κίνημα στην Ελλάδα σε επίπεδο προσώπων. “Όλα αυτά γίνονται για την εξουσία, η οποία είναι και οικονομική καθώς είναι πολλά τα χρήματα που μπαίνουν στα ταμεία του κόμματος”. Αμφισβητεί τις θέσεις των Οικολόγων Πράσινων στα εθνικά μας θέματα καθώς “αν τους ρωτήσεις γιατί τα πράσινα κινήματα στην Ευρώπη είναι ανθελληνικά και δείχνουν έντονη ανθελληνική στάση σε όλα τα θέματα εκεί τα χάνουν και αρχίζουν να μπερδεύονται. Εκεί φαίνεται το τι είναι και αυτοί οι ίδιοι και τι πιστεύουν. Ταυτίζονται με τις ανθελληνικές θέσεις των Γερμανών και Γάλλων Οικολόγων. Αισθάνθηκα ότι η ηγεσία των Οικολόγων Πράσινων είναι κάτω από το δάκτυλο των Αμερικανών".

Θεωρούσε τη συμμετοχή του στους Οικολόγους ως “μία εγγύηση ότι δεν πρόκειται περί φολκλόρ ή μία κίνηση για εμπορικούς σκοπούς. Μετά από αυτό άρχισαν οι επιθέσεις”. Η εκλογική επιτυχία του κόμματος την περίοδο εκείνη με τους 75.000 ψηφοφόρους θα αποτελέσει την έναρξη ενός πολέμου εκ των έσω εναντίον του, όπως θα πει. “Τότε άρχισε ο πόλεμος. Αρχισαν να με κατεδαφίζουν με ειρωνεία, με υπονοούμενα. Μου έκαναν ψυχολογικό πόλεμο. Είδα όλα τα emails του Τρεμόπουλου που έστελνε σε διάφορα στελέχη του κινήματος, στα οποία έλεγε ότι επωφελήθηκα βάζοντας υποψηφιότητα για να πουλάω τα βιβλία μου! Σε κάποια συγκέντρωση στελεχών του κόμματος δεν δίστασε να πει ότι πρέπει ‘να το βουλώσω’. Αυταρχική συμπεριφορά που θυμίζει σταλινικές τακτικές. Πότε να βρίζεις, πότε να γλείφεις, πότε να εξορίζεις”.

Η κόντρα του με το κορυφαίο στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων Μιχάλη Τρεμόπουλο είχε ήδη αρχίσει, με τον τελευταίο να περνά την πόρτα του Ευρωκοινοβουλίου και τον μεγάλο ποιητή να παρατηρεί: “Οπως λένε και οι Αγγλοι: ‘Business as usual’”.