Χρήστος Ζαμπούνης

Ο Ανδρέας είναι εδώ και 22 χρόνια ναυαγοσώστης στην πισίνα του «Hilton» Αθηνών. Εζησε τις καλές εποχές του ξενοδοχείου, όταν δινόταν µάχη για µία θέση κάτω από τις οµπρέλες. Τώρα υποψιάζοµαι ότι ενδέχεται ν’ ανησυχεί, όπως αρκετοί εργαζόµενοι στην τουριστική βιοµηχανία. «Θα εκπλαγείτε, αλλά έχουµε αύξηση στην προσέλευση», είναι το λιτό του σχόλιο όταν τον ρωτώ πώς πάνε τα πράγµατα µε την κρίση, για να προσθέσει: «Η αύξηση οφείλεται στους Ελληνες, που δεν φεύγουν πια τα Σαββατοκύριακα». Είναι αλήθεια ότι µε 25 ευρώ τις καθηµερινές και 40 τα weekends, η πισίνα του µεγάλου αθηναϊκού ξενοδοχείου αποτελεί µια προσιτή ανάσα δροσιάς για όσους έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν ανάσα. 

Ο Ανδρέας θεωρεί ότι η πιο οικονοµική λύση είναι η εξαµηνιαία κάρτα, εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν του ότι µε καθηµερινή παρουσία η ηµερήσια κολύµβηση δεν υπερβαίνει τα 5 ευρώ. Ανεξαρτήτως πάντως των συγκεκριµένων τιµών, η τάση της παραµονής στην Αθήνα µεγάλων στρωµάτων του πληθυσµού που παλαιότερα ταξίδευαν συστηµατικώς φαίνεται ότι είναι αναπότρεπτη. Η Στεφανία είναι µεταπτυχιακή φοιτήτρια που τελειώνει το διδακτορικό της στο Παρίσι. 

Οι γονείς της είναι ευκατάστατοι, αν και ο µισθός του πατέρα της, που δουλεύει σε κατασκευαστική, υπέστη γενναία µείωση. Τα προηγούµενα χρόνια περιδιάβαινε µε την παρέα της ανέµελη τα νησιά, ξοδεύοντας κατά το δοκούν. Φέτος, λόγω περικοπών, θα φύγει µόνο για δύο εβδοµάδες, κι αυτό καλεσµένη στο σπίτι ενός Γάλλου φίλου της στην Πάρο. Επίσης έχει αρχίσει και υπολογίζει µέχρι και το τελευταίο σεντ.

«Ευτυχώς, ζούµε σε µια πόλη όπου η θάλασσα είναι µόλις µισή ώρα µακριά», λέει προσπαθώντας να δώσει µια θετική νότα στην κατακλυσµιαία αλλαγή του τρόπου ζωής της. 

«Είσαι σίγουρη ότι είναι µόνο µισή ώρα; Διότι την προηγούµενη φορά που πήγα στη Βουλιαγµένη έκανα µιάµιση ώρα να πάω και µιάµιση να γυρίσω», κατεδαφίζει το επιχείρηµά της η Λητώ, πρώην συµµαθήτριά της από του «Μωραΐτη».

Η συζήτηση εκτροχιάζεται σ’ ένα µπρα ντε φερ ωραρίων και διαδροµών, για να καταλήξει στο προφανές: οι δύο φίλες θα παραµείνουν εγκλωβισµένες το µεγαλύτερο µέρος του καλοκαιριού στο κλεινόν άστυ, αφού τα οικονοµικά τους δεν τους επιτρέπουν αποδράσεις-εξπρές στα νησιά. Και τούτο παρά το γεγονός ότι ανήκουν και οι δύο στην πολυθρύλητη µεσαία τάξη, που έως προσφάτως ζούσε µε προδιαγραφές high society. Είναι αλήθεια ότι οι οικογένειές τους δυσκολεύονται πλέον να ανταποκριθούν στη χρηµατοδότηση των σπουδών τους, όπως και ότι κι οι δύο -η Λητώ σπουδάζει στο Λονδίνο- αναζητούν µανιωδώς εργασία εκτός Ελλάδος.

Για τον Σταµάτη, αστυνοµικό του Α.Τ. Συντάγµατος µε έναν γιο άνεργο και µία κόρη στη Γ’ Λυκείου, το ζήτηµα των Σαββατοκύριακων δεν τίθεται καν ούτε θεωρητικώς. «Παλιά πηγαίναµε πού και πού στο χωριό, στην ορεινή Κορινθία, αλλά από τότε που πέθανε ο παππούς το σπίτι έχει εγκαταλειφθεί και δεν έχουµε χρήµατα να το φτιάξουµε», παρουσιάζει ωµά την κατάσταση όταν του θέτω την αντίστοιχη ερώτηση. Ο Σταµάτης, σε αντίθεση µε µία µεγάλη µερίδα συµπολιτών µας οι οποίοι αναλίσκονται στη µιζέρια και την γκρίνια, κρατά ανέπαφο το ηθικό του, παρότι ανήκει σ’ αυτούς που η οικονοµική κρίση έχει χτυπήσει στον πυρήνα τους, δηλαδή την αξιοπρέπειά τους. «Υπάρχει ένα ενδεχόµενο ο γιος µου να προσληφθεί στον ΟΤΕ µε 350 ευρώ τον µήνα. Εάν συµβεί κάτι τέτοιο, θα πάµε οικογενειακώς στο χωριό να το γιορτάσουµε», µε αποχαιρετά µε αισιοδοξία δίνοντας τον τόνο µιας Ελλάδας που δεν κλονίζεται, αλλά αντιθέτως προσαρµόζεται σε αυτά που έχει και ζει σύµφωνα µε αυτά που έχει. Χωρίς δάνεια και κυρίως χωρίς ψευδαισθήσεις.