Χρήστος Ζαμπούνης

Η κυβέρνηση Παπανδρέου θυμίζει απελπιστικώς τον Προυστ: πρόκειται για μια κυβέρνηση του χαμένου χρόνου!

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δεν είναι η μόνη κυβέρνηση στην οποία θα απέδιδα αυτόν τον χαρακτηρισμό. Από το 1974 και μετά, όλες οι δημοκρατικώς εκλεγμένες κυβερνήσεις χαρακτηρίζονται από μια περίεργη σχέση με το χρόνο.
Τι εννοώ; Ότι οι πράξεις τους δεν διακρίνονται για τη σύνδεσή τους με το μέλλον, αλλά από μια αγοραία σχεδόν εξυπηρέτηση του παρόντος.
 
Τούτο έγινε κατανοητό εσχάτως με την εμφάνιση της κρίσης χρέους. Όταν φίλοι και γνωστοί τα 35 παρελθόντα χρόνια προσλαμβάνονταν στο Δημόσιο και ανθυπομειδιούσαν αλαζονικώς, ουδείς μπορούσε τότε να διανοηθεί τις επιπτώσεις των πελατειακών προσλήψεων. Το μοναδικό μας σχόλιο ήταν: «μπράβο, ρε μάγκα, τα κατάφερες και βολεύτηκες».

Σήμερα που οι απολύσεις στο Δημόσιο Τομέα είναι προ των πυλών, η μοναδική μας αντίδραση είναι να οικτίρουμε εκ των υστέρων τις ευθύνες των πολιτικών, χωρίς να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας σε αυτή τη συναλλαγή. Επιπλέον, κατά την προσφιλή μας συνήθεια, έχουμε βρει νέους αποδιοπομπαίους τράγους• το μνημόνιο πριν, και τώρα το μεσοπρόθεσμο.
 
Η ανάλυση του κεντρικού άρθρου της Εστίας της 20ης Σεπτεμβρίου είναι καίρια: «Εν τούτοις, τα μέτρα που περιλαμβάνει το μνημόνιο δεν είναι παρά οι μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να έχουν γίνει στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Και το γεγονός ότι φθάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο οφείλεται ακριβώς στο ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν. Αυτό ελάχιστοι το λένε. Όπως κανένας δεν έλεγε μέχρι τώρα ότι η κύρια αιτία της επιδεινώσεως του τελευταίου έτους είναι όχι η εφαρμογή, αλλά η μη εφαρμογή από την κυβέρνηση των όσων προβλέπει το μνημόνιο».

Ας πάμε εκατόν πενήντα χρόνια πριν. Το 1863, μετά την έκπτωση του Όθωνος, η ελληνική Εθνοσυνέλευση αναζητεί το διάδοχό του. Η επιτροπή που ταξιδεύει έως την Κοπεγχάγη για να προσφέρει το θρόνο της Ελλάδος στο γιο τού τότε διαδόχου της Δανίας Χριστιανού, έχει υπ’ όψιν της την προφητική φράση των ηγετών της Φιλικής Εταιρείας: «Το ελληνικό γένος οφείλει να εύρη έναν βασιλέα, ούτως ώστε να σταματήσει κάθε διχασμός και ανταγωνισμός μεταξύ ημών».

Η αναζήτηση εκ νέου της σωτηρίας της χώρας στο εξωτερικό αποκαλύπτει την εγγενή αδυναμία μας να κυβερνηθούμε σωστά μόνοι μας, έτσι απελπιστικώς χαμένοι στο χρόνο που είμαστε.