Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ο γιος ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική. Το ανακοίνωσε στον δάσκαλο πατέρα του.

Ακολούθησε ο εξής διάλογος:

-« Άκουσε Κώστα:

-Δεν είσαι καμωμένος γι’ αυτό το επάγγελμα. Σε ξέρω, έχεις χαρακτήρα: αδιάλλακτος, αλύγιστος, ό,τι χρειάζεται για να σπάσεις τα νεφρά σου. Αυτό δεν είναι κατηγόρια, Κώστα, αντίθετα. Μ’ αρέσεις, τέτοιος που είσαι, σε παραδέχομαι, γι’ αυτό ακριβώς… Ή θα συμβιβασθείς, θα δεχθείς συναλλαγές, κομπίνες, υποκρισίες, και δεν θα είσαι πια ο Κώστας ή θα κρατήσεις την ακαμψία σου, την ωραία σου ακαμψία, και θα αποτύχεις.
Έχεις, δόξα στο Θεό, ένα επάγγελμα, ένα καλό επάγγελμα όπου μπορείς να πετύχεις χωρίς μαζί και να εξευτελιστείς, Κώστα, να μη ξεπέσεις στα ίδια σου τα μάτια. Σκέψου το ακόμη πριν του παραδώσεις τ’ όνομά σου… τ’ όνομά μας

Ο Γιός απάντησε:

– Αν πιστεύεις πως σκέφτηκα τον εαυτό μου. Ποτέ μου δεν υπολόγισα, ποτέ μου δεν λογάριασα ούτε την επαγγελματική επιτυχία, ούτε το γόητρο, ούτε τον καλό γάμο, ούτε τίποτα απ’ αυτά που φαίνεται να πιστεύεις. Αν πρόκειται για να τακτοποιηθώ, να αποκατασταθώ, πρέπει να το πάρεις απόφαση: δεν θα είμαι ποτέ λογικός – κατά τον τρόπο αυτό. Αν έχω φιλοδοξία, αυτή αποβλέπει αλλού, υπερβαίνει κατά πολύ τον εαυτό μου. Τι αφέλεια, ε; Είμαι αφελής! Στοχάζομαι πως δεν δικαιώνεται η παρουσία του ανθρώπου πάνω στη γη, με το να καλλιεργεί μια περιορισμένη προσωπική ευτυχία. Είμαστε ο καθένας ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, το ξέρεις καλά αυτό, το έχεις ο ίδιος αρκετά αποδείξει. Μα ο καθένας αναλίσκεται κατά τον τρόπο του, κατά τον καιρό του, κατά τις περιστάσεις. Σήμερα, και για μένα η πολιτική μου προσφέρει αυτή την τύχη. Θα ήθελα να αφιερωθώ στους ανθρώπους του λαού μου, γι’ αυτούς και διά μέσου αυτών θα ήθελα να δικαιώσω το πέρασμά μου από τον κόσμο αυτό…».

Ο πατέρας ήταν ο Γεώργιος Καραμανλής και ο γιος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

…Επί δύο μήνες, ο γιος δεν άφησε τις Σέρρες. Μια φορά μονάχα γύρισε στην Πρώτη και ξανάδε τον πατέρα του. Μερικές μέρες αργότερα, χτυπημένος απότομα από την αρρώστια, ο Γεώργιος Καραμανλής πέθαινε.

-Συχνά, εμπιστεύεται ο Πρόεδρος στον συνομιλητή του, είχα το αίσθημα πως ο πατέρας μου πέθανε μ’ αυτή την πίκρα στην καρδιά. Σκεφτόταν πως τη μια ή την άλλη μέρα, ασφαλώς όμως, θα παράκουγα τις συμβουλές που μου είχε δώσει. Συχνά επίσης, σ’ όλη μου τη ζωή, αναθυμήθηκα τα λόγια του. Και κάθε φορά αναρωτήθηκα αν, από τους δύο μας, δεν ήταν εκείνος που είχε δίκιο».
Αυτά αναφέρονται στο βιβλίο του Μωρίς Ζενεβουά, Η Ελλάς του Καραμανλή, ή Η Δημοκρατία Δυσχερής, ( Αθήνα 1972).

Σε αυτό τον διάλογο αναφέρθηκε και ο νέος πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Κωνσταντίνος Τασσούλας , στην εμπνευσμένη εναρκτήρια ομιλία του .
… Η ιστορία δικαίωσε τον γιό.

Μέσα από δυσκολίες συγκρούσεις, κινδύνους, εξορίες, ο γιός επέτυχε τον στόχο που είχε θέση στα νεανικά του χρόνια.

-Σε μια Ελλάδα πληγωμένη βαριά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και ακόμα πιο βαριά από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο.

-Σε μια χώρα που ένα κομμάτι του πολιτικού κόσμου ήταν εκτός νόμου.

-Σε μια πατρίδα , που δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της. Τα παιδιά της που εύρισκαν διέξοδο στην αιμορραγία της μετανάστευσης.
-Σε ένα έθνος, που για να αντλήσει δύναμη, κοίταζε μόνο πίσω στην ιστορία του.

Σε μια δημοκρατία , που όμως ο ξένος παράγοντας άμεσα ή με τους τοποτηρητές του, χειραγωγούσε την πολιτική ζωή…
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πέτυχε .

-Να συμφιλιώσει τους Έλληνες.

-Να εγκαταστήσει την Δημοκρατία στην χώρα που την γέννησε.

-Να οδηγήσει την χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης.

-Να βάλει την χώρα στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

-Να ακολουθήσει αταλάντευτα τον δρόμο που είχε περιγράψει στον πατέρα του. Και να δικαιώσει το πέρασμά του από τον κόσμο τούτο.

…Και άλλοι μεγάλοι Έλληνες πολιτικοί ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Τον δρόμο της ανιδιοτελούς προσφοράς.

Οι περισσότεροι δικαιώθηκαν γρήγορα ή αργά, για την προσφορά τους στην πατρίδα.

Άλλοι όμως Έλληνες πολιτικοί ,δεν ακολούθησαν τον δρόμο της προσφοράς, αλλά τον δρόμο της ιδιοτέλειας. Αυτοί οι πολιτικοί, απαξιώθηκαν και καταδικάσθηκαν τελικά από τον λαό ,από την ιστορία αλλά ακόμα και από την δικαιοσύνη…

Γιατί δεν ακολούθησαν αυτό που είχε πει ο νεαρός Κωνσταντίνος Καραμανλής στον πατέρα του :
“Θα ήθελα να αφιερωθώ στους ανθρώπους του λαού μου, γι’ αυτούς και διά μέσου αυτών θα ήθελα να δικαιώσω το πέρασμά μου από τον κόσμο αυτό.”….