Χρ. Ι. Στεφανάδης

Διαφέρει από τον μύθο, ο οποίος έχει στόχο την ηθική διδασκαλία μέσα από μια αλληγορική διήγηση. Επίσης διαφέρει από τις λαϊκές παραδόσεις, οι οποίες αναφέρονται σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, για το οποίο, όμως, ο λαός πιστεύει ότι είναι αληθινό.

Στα παραμύθια περιγράφονται απίθανα γεγονότα. Αυτά, όμως, τα γεγονότα που περιγράφονται και που σήμερα κανείς ενήλικας δεν πιστεύει ότι είναι πραγματικά, στον πρωτόγονο άνθρωπο ήταν πιστευτά γιατί έδιναν εξήγηση για τον κόσμο που τον περιέβαλε και τα γεγονότα που βίωνε. Εκείνη την εποχή δηλαδή τα παραμύθια ισορροπούσαν τον πρωτόγονο ψυχισμό του, αφού μέσα από αυτά έβρισκε εξηγήσεις για τα φυσικά φαινόμενα, τη μαγεία, τα όνειρα και τον σκοπό της ζωής. Ακουσα πρόσφατα κυβερνητικούς αξιωματούχους να αναφέρονται στις απαισιόδοξες θέσεις της αντιπολίτευσης για την οικονομική πορεία της χώρας και να λένε ότι οι απόψεις αυτές είναι ένα καλό παραμύθι αλλά «δεν έχει δράκο»!...

Παραμύθια, όμως, με δράκο ή χωρίς δράκο ο ελληνικός λαός έχει ακούσει πολλά μετά τον Πόλεμο και ιδιαίτερα μετά τη Μεταπολίτευση. Μετά τον Εμφύλιο, το παραμύθι που συνεχώς επαναλαμβανόταν παρουσίαζε τον κομουνισμό σαν κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο. Και ο δράκος ή, μάλλον η αιμοβόρα αρκούδα, σε εκείνο το παραμύθι ήταν η τότε Σοβιετική Ενωση…
Μετά την περίοδο της χούντας, στη Μεταπολίτευση, όπου απελευθερώθηκαν δυνάμεις άκρατου λαϊκισμού, το παραμύθι αναφερόταν στην ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας από τους ξένους δυνάστες… Στο ίδιο παραμύθι περιγραφόταν ότι η ευημερία θα έρθει κατά τρόπο μαγικό, με μικρή προσπάθεια, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς θυσίες... Το παραμύθι αυτό έπεισε τον λαό, ο οποίος με την ψήφο του έφερε εκείνη την κυβέρνηση στην εξουσία!... Και το παραμύθι αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, με διαφορετικές εκδοχές, αλλά πάντα με το ίδιο νόημα: ότι δηλαδή η ευημερία, η πρόοδος και η ανάπτυξη είναι συμβατές με τη μικρή ή τη μηδενική προσπάθεια.

Και με αυτό το διαρκές παραμύθι κατέλαβαν την εξουσία διαδοχικές κυβερνήσεις που θεωρούσαν εκ των πραγμάτων την εξουσία αυτοσκοπό και λάφυρο και όχι μέσο ευημερίας του λαού μέσω μιας χρηστής διακυβέρνησης. Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα παραμυθιού χωρίς δράκο αλλά με κρυμμένο κάποιον θησαυρό ήταν το «λεφτά υπάρχουν». Εκείνο το παραμύθι πίστεψε ο λαός και επέλεξε τη συγκεκριμένη πρόταση σε αντικατάσταση ενός πρωθυπουργού που μίλησε τη γλώσσα της αλήθειας στον λαό. Που μίλησε για «νταβατζήδες», για πάγωμα μισθών, που προασπίστηκε με πράξεις και όχι λόγια τα μεγάλα εθνικά μας θέματα, που προσπάθησε να ανοίξει τους ελληνικούς πολιτικούς και οικονομικούς ορίζοντες προς την αναδυόμενη υπερδύναμη, τη Ρωσία... Αλλά δυστυχώς τα κρυμμένα χρήματα από τη νέα κυβέρνηση δεν βρέθηκαν. Αυτό, όμως, που βρέθηκε και κλήθηκε να βοηθήσει τη χώρα μας για να αποφευχθεί η οικονομική κατάρρευση ήταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο! Η κυβέρνηση που προέκυψε από αυτό το παραμύθι κατέρρευσε. Ηρθε άλλη, με τεχνοκρατική και ρεαλιστική πρόταση. Μια κυβέρνηση που την πραγματιστική πρότασή της την αντιμετώπισαν με ενδιαφέρον και κατανόηση οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας.

Αλλά ένα νέο παραμύθι δεν άφησε και εκείνη την κυβέρνηση και εκείνον τον πρωθυπουργό να περατώσουν το έργο τους, το οποίο είχε τελικό, ορατό, στόχο την ανάταξη της οικονομίας... Ενα νέο παραμύθι είχε τώρα σαν δράκο τη Γερμανίδα καγκελάριο και τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών... Ενα παραμύθι που έλεγε ότι θα αλλάξουμε εμείς την Ευρώπη, θα σκίσουμε τα μνημόνια και θα αναγκάσουμε τις παγκόσμιες αγορές να χορεύουν στους δικούς μας ρυθμούς, σε ρυθμούς παραδοσιακών ελληνικών χορών!...

Τίποτε όμως, δυστυχώς, από τα περιγραφόμενα στο τελευταίο αυτό παραμύθι δεν έγινε μέχρι σήμερα. Απλά οι Γερμανοί-δράκοι μεταμορφώθηκαν σε συμμάχους και οι παγκόσμιες αγορές μας επέβαλαν τους δικούς τους ρυθμούς. Το τέλος αυτού του παραμυθιού δεν το είδαμε ακόμα. Ελπίζω, για το καλό της πατρίδας, το τέλος του τελευταίου αυτού παραμυθιού να είναι χωρίς δράκους και δάκρυα, αλλά με νεράιδες και αναστάσιμες χαρές όπως το Ορθόδοξο Πάσχα!

Λέγεται ότι κάποτε μια μάνα ρώτησε τον Αλμπερτ Αϊνστάιν τι να κάνει για να γίνει ευφυέστερο το παιδί της. Ο μεγάλος επιστήμονας της είπε να λέει στο παιδί της παραμύθια. Η μάνα ξαναρώτησε τι άλλο να κάνει εκτός από το να του λέει παραμύθια. Και ο Αϊνστάιν της είπε ξανά να του λέει παραμύθια συνεχώς γιατί μόνο έτσι θα αναπτυσσόταν ο εγκέφαλος του παιδιού! Αυτό ισχύει για τα μικρά παιδιά, με τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο. Ο ελληνικός λαός, όμως, έχει ηλικία χιλιάδων ετών και δεν έχει ανάγκη από παραμύθια.  Εχει ανάγκη από επίγνωση της πραγματικότητας και από ηγέτες που θα την κατανοήσουν και θα τη διαχειριστούν...