Χρ. Ι. Στεφανάδης

Αμφικτιονία ήταν η ένωση αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών. Αρχικά είχε μόνο θρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου εξελίχθηκε σε πολιτική ένωση. Σημαντικότερη Αμφικτιονία ήταν αυτή των Δελφών, που ήταν μια ένωση σε μορφή ομοσπονδίας 12 φυλών από τη Στερεά Ελλάδα και τη Θεσσαλία. Την ευθύνη της εποπτείας και της διοίκησής της είχε ένα συλλογικό όργανο, το Αμφικτιονικό Συνέδριο.

Το αξιοσημείωτο στην οργάνωση της Αμφικτιονίας ήταν ότι όλες οι φυλές που συμμετείχαν, και οι μικρές και οι μεγάλες, είχαν την ίδια επιρροή και δύναμη μέσα στο συμβούλιο. Οι δομές και οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης παρουσιάζουν μεγάλες ομοιότητες με αυτούς της Αμφικτιονίας - και κυρίως στη βασική αρχή της ισότητας της ψήφου για τις λαμβανόμενες αποφάσεις.

Με αυτή τη θεμελιώδη κληρονομιά αλλά και υποχρέωση η Ελλάδα εντάχθηκε στην ενωμένη Ευρώπη το ιστορικό έτος 1979. Με την επιλογή αυτή δόθηκε στην Ελλάδα η δυνατότητα συμμετοχής όχι μόνο στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά και στις πολιτικές επιλογές του νέου οικονομικού και πολιτικού γίγαντα που άρχισε να δημιουργείται.

«Ο,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» Νίτσε

 Αργότερα ακολούθησε η ένταξη της χώρας μας στη ζώνη του ενιαίου νομίσματος, του ευρώ. Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα συμμετείχε πλέον ισότιμα με τους οικονομικά και πληθυσμιακά ισχυρούς της Γηραιάς Ηπείρου, της ηπείρου που φέρει όμως το ελληνικό όνομα Ευρώπη.  
Εισέρρευσαν χρήματα στη χώρα, χρηματοδοτήθηκαν έργα, φορείς και επιχειρηματικές δραστηριότητες, ενισχύθηκε ο τουρισμός και υπήρχε διάχυτη ευφορία στους Ελληνες. Με τη διάσπαση του συνοριακού φραγμού των χωρών της Ενωσης οι Ελληνες έπαψαν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες τριτοκοσμικής χώρας...

Παράλληλα όμως, ως επακόλουθο χρόνιων διοικητικών και οργανωτικών αδυναμιών του κρατικού μηχανισμού μας, αλλά και ως παρενέργεια λαθεμένων και εμπεδωμένων από δεκαετίες νοοτροπιών και συμπεριφορών μας, και με δεδομένη την αδυναμία υποτίμησης του νομίσματος αφού αυτό είναι ενιαίο, διογκώθηκε το εξωτερικό χρέος σε τέτοιο βαθμό που φτάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Αλλά ποιες είναι αυτές οι νοοτροπίες και οι αδυναμίες;

Είναι λίγο πολύ γνωστές:

• Η άποψη περί «κουτόφραγκων».
• Ο στόχος της επιχειρηματικότητας στο άμεσο κέρδος και όχι στη διαχρονική ανάπτυξη και επιτυχία.
• Οι συνεχείς διεκδικήσεις ομάδων πολιτών, πολλές φορές πέρα από τις δυνατότητες και του εφικτού, στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό εργασιακό χώρο.
• Η αδυναμία των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους να περιφρουρήσουν την καλή χρήση των χρηματοδοτήσεων.
• Η έλλειψη επαρκούς αποφασιστικότητας του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει στις δομικές και διαρθρωτικές αλλαγές που θα κατοχύρωναν τις ευρωπαϊκές ευκαιρίες για πραγματική ανάπτυξη. Να οριοθετήσει δηλαδή «κόκκινες γραμμές» που να εγγυώνται τη σωστή διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων.
• Αλλά και η αδυναμία του κράτους μας να παρεμβαίνει έγκαιρα στα κέντρα των αποφάσεων αποτρέποντας δυσμενείς για τη χώρα μας πολιτικές.

Και για να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία, φτάσαμε στα μνημόνια. Τα δύσκολα αυτά χρόνια, με μια κυβέρνηση που δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος και προχώρησε αποφασιστικά νομοθετώντας τόσες βελτιωτικές αλλαγές στη λειτουργία του κράτους αλλά και της κοινωνίας όσες δεν είχαν γίνει τον τελευταίο μισό αιώνα στην πατρίδα μας, και έναν λαό που υπέφερε, αλλά με καρτερικότητα και υπερηφάνεια στάθηκε όρθιος, φαίνεται ότι τα αφήσαμε πίσω.
Παραφωνία αποτελεί ακόμα η εμμονή της αντιπολίτευσης στον ευρωσκεπτικισμό. Η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Η απειλή για δημοψηφίσματα και ρήξη με τους εταίρους μας.

Αλλά ποιο όραμα και ποιο σοσιαλιστικό προτύπο από το παρελθόν και το παρόν προτείνουν στον λαό;