Χρ. Ι. Στεφανάδης

Άρχιζε η ψηφοφορία. Όλα στην θέση τους. Οι κάλπες, τα παραβάν, η εφορευτική επιτροπή. Οι εκλέκτορες, περνώντας μπροστά από τους παρατεταγμένους υποψήφιους (αλλά και τους υποστηριχτές τους!) έπαιρναν τα ψηφοδέλτια, πήγαιναν στο παραβάν και μετά στην κάλπη και έφευγαν με το αίσθημα ευεξίας και ικανοποίησης που κυριαρχεί το άτομο έπειτα από την άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος…

Σε κάποια φάση, συνήθως κατά το μεσημέρι, όχι τυχαία ,αλλά γιατί συνήθως ήταν η ώρα της ..πρωινής αφύπνισης , μικρή ομάδα από φοιτητές προσκείμενους και οργανωμένους στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, εισέβαλλαν ομαδικά και κραυγάζοντας συνθήματα, στον χώρο που διεξαγόταν η ψηφοφορία. Σταματούσαν βίαια την ψηφοφορία, διάβαζαν ψηφίσματα σε μορφή διαγγέλματος, που δεν αφορούσε την διαδικασία, αλλά κάθε λογής κοινωνικό θέμα, ελληνικό και διεθνές…και απαιτούσαν τοποθέτηση από τους υποψηφίους.

Δηλαδή απαιτούσαν, σε βάση ουσιαστικά ομηρίας, δήλωση που να ικανοποιεί τα αιτήματά τους. Που έφθαναν ακόμη και στην «ιμπεριαλιστική πολιτική του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών !» Αιτήματα που σε καμία περίπτωση, δεν μπορούσαν προφανώς να ικανοποιήσουν οι υποψήφιοι…Εάν δεν έκαναν οι υποψήφιοι δήλωση που να ικανοποιεί τα αιτήματα τους, έπαιρναν την κάλπη και διέκοπταν την ψηφοφορία!!!

Το περίφημο ακαδημαϊκό άσυλο κάλυπτε αυτές τις έκνομες ενέργειες…Και η σιωπηλή μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών, δεν αντιδρούσε, γιατί προφανώς πίστευε ότι μια επιλογή ενδεχόμενα συμπλοκής και χειροδικίας, δεν είναι στις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά τους .

Τα γεγονότα αυτά, δυστυχώς δεν ήταν στιγμιαία , αλλά διαρκή.

Σε κάθε σχεδόν εκλογική διαδικασία του Πανεπιστημίου.

Προεδρικές εκλογές, Πρυτανικές εκλογές , αλλά και σε άλλες κορυφαίες διαδικασίες , όπως οι συνεδριάσεις της πανεπιστημιακής συγκλήτου. Οι ελάχιστες μειοψηφίες φοιτητών, συστηματικά και εθιμικά θα έλεγα, εισέβαλλαν στον χώρο συνεδρίασης της Πανεπιστημιακής συγκλήτου και εκβίαζαν αποφάσεις και ψηφίσματα, εκβιάζοντας την άποψη και την γνώμη των συγκλητικών…Αλλά προβαίνοντας και σε άλλες ακραίες αθλιότητες…

Διαβάζω από την ειδησεογραφία του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος. «μια μικρή ομάδα φοιτητών εισέβαλε στο γραφείο του αναπληρωτή πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και κραυγάζοντας, άδειασε σακούλες με σκουπίδια πάνω στο γραφείο του!

Είπαν ότι τα σκουπίδια προέρχονται από τη ρύπανση των πανεπιστημιακών χώρων.» Για να μην αναφερθώ στην άσκηση σωματικής βίας στις διοικήσεις των Σχολών και στους συγκλητικούς, με το να τους κρατούν έγκλειστους , απαγορεύοντας την έξοδο τους, έως ότου υποκύψουν και συναινέσουν σε ψηφίσματα και αποφάσεις που δεν ενέκριναν!

Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου της ανομίας , νομοθετήθηκε επιτέλους από την παρούσα κυβέρνηση. Παρ όλα αυτά , στην μεταβατική αυτή περίοδο που διανύουμε, έως ότι γίνει συνείδηση από τις διοικήσεις των ΑΕΙ ότι ενέργειες όπως αυτές που περιέγραψα, ανήκουν πλέον στην δικαιοδοσία του ποινικού νόμου, μία είναι η άμεση λύση. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία, που καθιερώνει το νομοθέτημα που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ . Δυστυχώς, όχι με ομοφωνία από το όλο το πολιτικό σύστημα.

Αλλά γιατί ορισμένοι αντιδρούν στην καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας;

Γιατί στρέφουν την πλάτη στην εξέλιξη και στην ψηφιακή εποχή;

Αφού με τον τρόπο αυτό ψηφοφορίας έχουμε εξοικονόμηση χρόνου, τα μηχανήματα στην εποχή μας έχουν εξελιχθεί και αυτοματοποιηθεί ώστε να µμπορούν να υπολογίσουν το αποτέλεσμα και τις ψήφους πολύ πιο γρήγορα και µε µμεγαλύτερη ακρίβεια. Με αυτό τον τρόπο ούτε θα καθυστερούν τα αποτελέσματα αλλά ούτε θα επιστρατεύονται άνθρωποι για την καταμέτρηση των ψήφων. Ακόμα, μειώνεται η πιθανότητα αμφισβητήσεων των εκλογικών αποτελεσμάτων και η ανάγκη για επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας.

Ένα άλλο μεγάλο πλεονέκτημα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας είναι, ότι ο ψηφοφόρος ψηφίζει ανεπηρέαστος από συναισθηματικές πιέσεις που ενδεχόμενα υφίσταται κατά την προσέλευσή του σε χώρους διεξαγωγής της ψηφοφορίας, που περιφέρονται οι υποψήφιοι και οι οπαδοί τους…

Όσον αφορά τις αιτιάσεις περί πιθανότητας παραβίασης του απορρήτου ή της αλλοίωσης του αποτελέσματος, στην εποχή μας αυτές είναι τελείως ανυπόστατες, αφού υπάρχουν ολες οι δυνατότητες διασφάλισης και του απορρήτου και του αδιάβλητου…

…Στην εποχή της πανδημίας, για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε το διαχρονικό « ουδέν κακό αμιγές καλού». Η ευρύτατη χρήση των τηλεδιασκέψεων σε όλα τα επίπεδα, απέδειξε και την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα από την χρήση της τηλε-επικοινωνίας. Σημαντικές αποφάσεις ελήφθησαν με τηλεδιασκέψεις και στον ακαδημαϊκό χώρο αλλά και στην κεντρική διακυβέρνηση της χώρας.

Ίσως ήλθε η εποχή, που η φυσική παρουσία σε όργανα διοίκησης των ΑΕΙ , να μην είναι απαραίτητη, και οι διασκέψεις και αποφάσεις να λαμβάνονται με την χρήση της τεχνολογίας. Της τεχνολογίας, που αν και ορισμένοι την αρνούνται εθελοτυφλώντας, είναι πλέον συνυφασμένη άρρηκτα με τις κοινωνίες του 21ου αιώνα…


Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης
είναι Καθηγητής Καρδιολογίας