Θοδωρής Τσίκας

Oταν "έσκασε" η κρίση, ένας φίλος μού είπε πως αν καταφέρουμε να επιβιώσουμε θα βγούμε πολύ καλύτεροι γιατί θα έχουν διορθωθεί πολλά από τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας.

Ισως και να φαινόταν έτσι, αλλά η συνέχεια τον διέψευσε: Η κρίση αυτή καταρράκωσε τη λεγόμενη μεσαία τάξη, ρήμαξε τα "περήφανα γηρατειά", αύξησε την εγκληματικότητα, άφησε χωρίς ελπίδα τους νέους, καταδίκασε σε θάνατο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) χιλιάδες συναθρώπους μας.

Αυτό όμως που κύρια πέτυχε είναι να διχάσει με έναν μοναδικό χειρουργικό τρόπο έναν ολόκληρο λαό, να δημιουργήσει νέες τάξεις στην ελληνική κοινωνία, ομάδες που η μια αντιμάχεται την άλλη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ιδιωτικοί και οι δημόσιοι υπάλληλοι: Οι πρώτοι βίωσαν σχεδόν με το "καλημέρα' της κρίσης μια θύελλα μειώσεων μισθών και σε δεύτερο χρόνο μια λαίλαπα απολύσεων που έστειλε στον εφιάλτη της ανεργίας εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς. Το μήνυμα που πέρασε στον άνεργο ιδιωτικό υπάλληλο ήταν πως για όλα του τα δεινά φταίει ο τεμπέλης αντιπαραγωγικός και σπάταλος δημόσιος τομέας, στον οποίο έντεχνα έδωσαν το πρόσωπο του  γείτονα που δουλεύει στο υπουργείο, του συγγενή που είναι τραπεζικός υπάλληλος, του δασκάλου του ίδιου του παιδιού, που κάθεται τρεις μήνες το χρόνο, του διεφθαρμένου γιατρού που τον χειρούργησε, του φαρμακοποιού κομπιναδόρου που έκλεβε το ΙΚΑ, του εφοριακού, κοκ.

Ολοι, καλοί - κακοί σε ένα τσουβάλι και κάπως έτσι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, οι φίλοι έγιναν εχθροί, συγγενείς τσακώθηκαν στο τραπέζι της Κυριακής για το "τις πταίει" και δεν ξαναμίλησαν έκτοτε, ο άνεργος έχρισε ταξικό εχθρό αυτόν που (ακόμη) έχει δουλειά και φτάσαμε στην απόλυτη εξαθλίωση να υπάρχουν άνθρωποι που πανηγύριζαν την επερχόμενη ανεργία συμπατριωτών τους, όπως έγινε για παράδειγμα με το κλείσιμο της ΕΡΤ, τη διαθεσιμότητα δημοσίων υπαλλήλων, κτλ

Η ανθρωποφαγία σε όλο της το μεγαλείο. Εννοιες όπως η αλληλεγγύη, η συμπόνοια, η ανθρωπιά ήταν τα πρώτα θύματα της μάχης για επιβίωση, στην οποία ο εχθρός ήταν αυτός που σου έδειχναν και όχι αυτός που έντεχνα εξακολουθούν να σου κρύβουν…

Ομως, εκείνο που ουδείς θέλει να δει, ή μάλλον να παραδεχτεί, είναι το γεγονός ότι για να φτάσουμε να μισούμε αυτόν που έχει δουλειά, να χαιρόμαστε υποσυνείδητα με τη δυστυχία του διπλανού, να πανηγυρίζουμε για την ανέχεια που χτυπά την πόρτα του δημόσιου υπάλληλου διότι "γιατί εγώ και όχι και αυτός", να λέμε "καλά να πάθει" για τον επαγγελματία που βάζει λουκέτο στο μαγαζί του και μάλιστα για να βρίσκουμε για όλα τα παραπάνω και λογικοφανή επιχειρήματα, είναι ότι υπήρχε το πρόσφορο έδαφος για να μας καλλιεργήσουν όλο αυτό το κλίμα, να μας "μπολιάσουν" με το συγκεκριμένο μικρόβιο. Ποιο είναι αυτό;

Κακά τα ψέμματα: Ο μέσος Ελληνας μεγάλωσε, ανδρώθηκε, και εν τέλει κατέρρευσε παταγωδώς, πορευόμενος με τη λογική τού "να ψοφήσει ο γάϊδαρος του γείτονα". Και αυτή η λογική είναι βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να μας κυβερνούν με τη μέθοδο του διαίρει και βασίλευε… Εντέλει, μόνοι μας βγαζουμε τα μάτια μας.
Ας προσέχαμε…