Θέμος Αναστασιάδης

Από τις αποκαλύψεις των «Financial Times» σχετικά με τα «κλάματα» της Μέρκελ στις Κάννες, και από τη ρητή αναφορά στο βιβλίο του Αμερικανού πρώην υπουργού Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ ότι μας σώσανε από έναν Σόιμπλε που ήθελε (κατά γραμμή) «να καεί η Ελλάδα για να σωθεί η Ευρώπη» μπορεί να βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα. Μέχρι και ο ΓΑΠ κατέληξε ότι όλα αυτά -το ότι κόντεψαν δηλαδή να μας πετάξουν εκτός ευρώ- δικαίωσαν την πρόταση-βόμβα που είχε κάνει για το δημοψήφισμα! OK. Για όσους καταλαβαίνουν και όσους επιθυμούν να καταλάβουν πώς παίζεται και πώς θα παιχτεί περαιτέρω το οικονομικό μας μέλλον, το βασικό συμπέρασμα είναι ένα: τo «παιχνίδι» εξελίσσεται σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ, για να το πούμε με ποδοσφαιρικούς όρους, κι εδώ κάποιοι θέλουν να το αντιμετωπίσουν με παίκτες… Α’ Ερασιτεχνικής. Σόρι, αλλά στο γήπεδο δεν μετράνε ούτε οι καλές προθέσεις, ούτε οι αγνοί σκοποί, ούτε το δίκιο και το άδικο. Μετράει το ποιος ξέρει να βάζει το τόπι στα δίχτυα, ποιος έχει ΠΡΟΠΟΝΗΘΕΙ με βάση τα διεθνή στάνταρ και ποιος μόλις ανακάλυψε την μπάλα και προς το παρόν, όποτε την παίρνει στα πόδια του, την πατάει και πέφτει κάτω. Βεβαίως στη Δημοκρατία καθένας μπορεί να προτείνει ό,τι του κατέβει και αν μετρήσεις πόσοι κοψοχέρηδες κυκλοφορούν, προκύπτει σαφώς ότι δεν ψηφίζουμε με τα καλύτερα κριτήρια.

Επιπλέον, η ψήφος του καθενός άσχετου ή εντελώς απληροφόρητου (διότι δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να έχουν πτυχίο LSE, ή καλύτερα MIT) μετράει το ίδιο με του πιο έμπειρου «γάτου» της αγοράς. Από την άλλη όμως, ακριβώς λόγω των ανωτέρω, καλό θα ήταν τα ΜΜΕ να παρουσιάζουν τα πράγματα ως έχουν… κι όποιος καταλάβει, κατάλαβε. (Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να αντιλαμβάνονται τα ίδια τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι τι παίζεται και πώς παίζεται, αλλά επ’ αυτού κριτές είναι οι αναγνώστες-τηλεθεατές και κανείς άλλος.) Για παράδειγμα, θα πρέπει να ξέρεις ότι ο Γκάιτνερ, ο Αμερικανός πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, είναι αυτός που με τις ευλογίες Ομπάμα προφανώς ΜΑΣ ΕΒΓΑΛΕ κυριολεκτικά μέσα από τα δόντια της Μέρκελ και του Σόιμπλε, που ήθελαν να μας αφήσουν να καούμε «εξοργισμένοι» από την αναποτελεσματικότητα του κωμικοτραγικού διδύμου Γ. Παπανδρέου - Γ. Παπακωνσταντίνου. Ποιος είναι ο Γκάιτνερ; Είναι ο άνθρωπος που μαζί με τον Πόλσον έσωσαν το 2008 τις ΗΠΑ, άρα και την ανθρωπότητα, από ένα παγκόσμιο κραχ, τότε που κατέρρευσαν οι χρηματιστηριακές φούσκες τύπου Lehman Brothers και η Wall Street έβλεπε ένα 1929 επί… 1.000 προ των πυλών. Το διδυμάκι αυτό, αφού εξάντλησε κάθε άλλη επιλογή, έκανε τα ανάποδα απ’ ό,τι μέχρι τότε πίστευε (όπως Σαμαράς) και στην ουσία ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕ στα χαρτιά τις μισές αμερικανικές τράπεζες… Ακόμη κι αυτές που δεν ήθελαν τις μπούκωσε φρεσκοτυπωμένο δολάριο και απέφυγε στο παρά 0,1΄ την κατάρρευση.

 Αρα τύποι σαν τον Γκάιτνερ θέλουν δέκα Σόιμπλε στην καθισιά τους, γιατί η γερασμένη, κατά γενική ομολογία, Ευρώπη έχει ακόμη πιο γερασμένη και ψιλοάσχετη, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, ηγεσία. Εξ ου και οι Αμερικανοί, όταν είδαν κι απόειδαν ότι η γερμανογαλλική Ε.Ε. πήγαινε για φούντο γιατί οι Μέρκελ και Σαρκοζί χάζευαν της Κάρλα Μπρούνι το μαλλί, που λέει ο λόγος, βρήκαν για βασικό συνομιλητή, όπως αποκαλύπτει ο Γκάιτνερ, μόνο τον ΝΤΡΑΓΚΙ! Δηλαδή τον ιταλικής καταγωγής πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που είναι generation next, ξέρει να μιλάει την ίδια γλώσσα με το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα κι έτσι μαζί του έφεραν σιγά-σιγά την Ευρώπη στα ίσα της, κρατώντας και την Ελλάδα μέσα.

 Καθότι, όσον αφορά στην υπερσύγχρονη οικονομία υψηλών ταχυτήτων με τα funds, τους κερδοσκόπους και τα σχετικά, οι πολιτικοί τύπου Σόιμπλε και Ολάντ είναι μουσειακά δείγματα μιας άλλης εποχής, με τους οποίους δεν υπάρχει κοινή γλώσσα. Αν εμείς, δηλαδή, είμαστε Α’ Ερασιτεχνική, έτσι και η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης είναι Α’ τοπική κατηγορία το πολύ σε σχέση με τους Αμερικανούς και τους μεγαλοτραπεζίτες, που είναι μια κατηγορία μόνοι τους, π.χ. το Μουντιάλ. Ξέρεις να παίζεις; Παίξε! Αλλιώς θα σ’ την «παίξουν»!

Εχει τεράστια σημασία να μιλάς τη γλώσσα των άλλων, ειδικά όταν χρειάζεσαι τη συμπαράσταση και τη βοήθειά τους. Κι εδώ έκανε στην πράξη τη διαφορά ο Αντώνης Σαμαράς με τον Γιάννη Στουρνάρα, ενώ ο «ράστα» Γιωργάκης, με τον πειθήνιο μικρομεσαίας εμβέλειας πονηρούλη Παπακωνσταντίνου, τους ίδιους φόρους βάλανε, αλλά ούτε άκρη βγάζαμε, ούτε πλεόνασμα. ΘΥΣΙΕΣ έγιναν και πριν, που πήγαν στο εντελώς κενό, θυσίες γίνονται και μετά, που έπιασαν εκ των πραγμάτων κάποιον τόπο. Τώρα, μετά τις ευρωεκλογές, μπαίνουμε σε μία ακόμη πιο απαιτητική σε επίπεδο εξειδικευμένης πολιτικής οικονο­μίας φάση, όπου με την ολοκληρωτική ενοποίηση της Ευρώπης θα απαιτηθούν οι πιο ΠΕΡΙΤΕΧΝΟΙ ΕΛΙΓΜΟΙ και οι πιο έξυπνες αποφάσεις ώστε να μη μας πετάξει εντελώς εκτός το σύστημα από μόνο του. Το πλεόνασμα ήταν απλώς το εισιτήριο για να συνεχίσουμε να καθόμαστε στο τραπέζι. Τώρα θα παιχτεί το πιο κρίσιμο παιχνίδι. Και είναι ιδιαίτερα σκληρό και κρίσιμο και σε πολύ πιο υψηλό επίπεδο πείρας, γνώσεων και επαφών.

Αρα δεν είναι ώρα για μαθητευόμενους μάγους, ούτε καν απλώς μαθητευόμενους...  έστω καλών προθέσεων. Και τις καλύτερες προθέσεις να έχει ο οιοσδήποτε, δεν θα προλάβει να μάθει. Θα βγούμε off από ατύχημα, αν δεν έχουμε μπροστά τους ήδη δοκιμασμένους που τυγχάνουν αποδοχής.  Χρειαζόμαστε τους εξπέρ κι όχι μπλαμπλά-δες. Πόσο μάλλον κάποιους που δεν έχουν καταλήξει όχι στο πώς θα σωθεί το ευρώ, αλλά… αν τους αρέσει. Σαν να λέμε, δηλαδή, αρχίζει ο τελικός, αλλά εμείς ρωτάμε γιατί να είναι η μπάλα στρογγυλή. Αντιληπτό; Οτιδήποτε άλλο, περιττό.