Θέμος Αναστασιάδης

Τα δύσκολα πράγματα γίνονται δια πυρός και σιδήρου. Τα εύκολα, με χαζοχαρούλες και μπουρδολογίες. Το δύσκολο είναι να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα, να μην βγει απ' το ευρώ και να μην πεινάσει - ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ όλος ο κόσμος. Το πανεύκολο είναι να χρεοκοπήσουμε.

Όλη η Ε.Ε. μας σπρώχνει προς τα κει και προς τη δραχμή. Άπαξ και μας βγάλουν απ' την μέση αντί για κονδύλια και δάνεια, θα κάνουν το πολύ-πολύ που και που κάνα ανθρωπιστικό έρανο, όπου ανάμεσα σε συναυλίες και όπερες θα λένε για μας "ρε τους κακόμοιρους". Από μακριά, χωρίς να τους αγγίζει επί της ουσίας, κάπως όπως συγκινούμαστε και μεις με τους λιμούς στη Σιέρα Λεόνε κ.λπ. κ.λπ.

Τόσο μακριά κι αδιάφορα θα τους πέφτει η Ελλάδα.

Ακούω με ενδιαφέρον και διαβάζω με αγωνία τις αναλύσεις δικών μας, αλλά και ξένων ότι "έτσι κι αλλιώς δεν θα τα καταφέρουμε". ‘Οτι οι θυσίες πάνε χαμένες, ότι θα 'λθει κι άλλο πακέτο, ότι μας έχουν "για θάνατο" κ.λ.π., κ.λ.π. Εξαιρώντας κάποιους που ΘΕΛΟΥΝ να βγούμε απ 'το ευρώ και να γίνουμε "Τρίτος Κόσμος" γιατί τους βολεύει πολιτικά, οικονομικά ή... έτσι από αυτοκαταστροφική μανία, βλέπω ότι διατυπώνονται και σοβαρές απόψεις περί τετελεσμένου αδιέξοδου.

Ναι, όντως μπορεί να μην τα καταφέρουμε τελικά εδώ που φθάσαμε. Να πω ότι είναι και το πιο πιθανό αν συνεχισθεί η λογική του ψηφίζουμε και... ξεχνιόμαστε; Να επιμένουμε να μην υλοποιούμε ότι αποφασίζουμε; Να το δεχθώ. Αλλά ακόμη κι έτσι επειδή κανείς δεν είναι προφήτης, αξίζει αν μη τι άλλο να το παλέψουμε. Αλλιώς ας κατεβάσουμε τα χέρια και τα παντελόνια, ας το παίξουμε παθητική αντίσταση τύπου Γκάντι κι ας γίνουμε οι ζητιάνοι της Ευρώπης.

Συντετριμμένος είναι κάθε νορμάλ άνθρωπος απ' τα συντρίμμια και τα αποκαΐδια μερικών δρόμων στο κέντρο της Αθήνας. Ε, λοιπόν αυτό που μας πληγώνει θα πρέπει και να μας "πωρώσει" για να παλέψουμε ώστε να μην γίνει συντρίμμια και αποκαΐδια όλη η Ελλάδα. Διότι όσα είδαμε χθες είναι λίγες μόνο σκηνές απ' την "ταινία φρίκης προσεχώς στις ζωές σας" που θα ζήσουμε αν τελικά χρεοκοπήσουμε. Η όποια σωτηρία -ΑΝ τελικά την πετύχουμε - θα γίνει μέσα απ' τα χαλάσματα και τα ερείπια όπως φαίνεται.

Μοιάζουμε σαν ένα πλοίο που 'χει μπατάρει και προσπαθεί να μην βουλιάξει ολόκληρο. Κάποιοι ήδη πνίγηκαν, άλλοι κτυπάνε και πληγώνονται καθώς γκρεμοτσακίζονται αναζητώντας κάτι για να πιαστούν, άλλοι παλεύουν χτυπώντας χέρια και πόδια μες στα βαθιά παγωμένα νερά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Δυτικές Δυνάμεις φέρονται πια σαν απλοί παρατηρητές, κάπως όπως ήταν τα πολεμικά πλοία τους έξω απ' τις προβλήτες της Σμύρνης το 1922. Ορισμένοι μάλιστα μας χτυπάνε κιόλας για να μην αρπαχτούμε απ' τις σωσίβιες λέμβους. Έχουν χώρο για μας, αλλά δεν μας θέλουν πάνω.

Μέσα σ' αυτές τις τραγικές συνθήκες, μες στον κλαυθμό και τον καπνό, αναζητούνται εκείνοι που θα τραβήξουν την Ελλάδα στα ρηχά, θα την σώσουν απ' το οριστικό ναυάγιο, θα περιθάλψουν τους θαλασσοπνιγμένους και τους πρόσφυγες και σιγά-σιγά θα την ξανακάνουν να σταθεί στα πόδια της.

Όλα τα άλλα - για την Ιστορία - είναι δευτερεύοντα. Το τι χάσαν τα κόμματα, το αν φταίει ο Παπουτσής ή οι αναρχικοί, το αν ευθύνονται για τα επεισόδια ηθικά τα κόμματα της Αριστεράς, ή εκείνοι που υπογράφουν το Μνημόνιο. Αυτά είναι για να περνά η ώρα... Τα 'χουμε ξανακούσει και άκρη δεν βρίσκουμε.

Όμως ώρα για χάσιμο δεν έχουμε. Και για όποιον δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει (δικαίως με τόση παραπληροφόρηση και μπαρουφολογία τριγύρω) απλώς προσπαθούμε να σωθούμε.
Αυτά... Κι όπως έλεγε κι ο Θεμιστοκλής, πάταξον μεν, άκουσον δε! Μαντεύω τις εύκολες αντιδράσεις, αλλά δεν μ' ενδιαφέρουν πια τα μπλα-μπλα. Μ' ενδιαφέρει να ΜΗΝ πάμε στη δραχμή. Όποιος θέλει να πάει κι έχει τα guts να το υποστηρίξει, ας το πει, αντί να πυρπολεί.

Το ξαναλέω: Για όποιον δεν καταλαβαίνει, απλά προσπαθούμε να σωθούμε όπως-όπως. Θέλουμε να το παλέψουμε; Έτσι κι αλλιώς όλοι οι μισθοί και οι συντάξεις θα εξαϋλωθούν αν χάσουμε τη μάχη. Αλλιώς ας πάμε να πνιγούμε - χέρι -χέρι "αδελφωμένοι".

Υ.Γ.: Βαράτε με κι ας γράφω