Θέμος Αναστασιάδης

Εφτασαν οι Δυνάστες μας να ρωτάνε αν προτιμάμε τους πολιτικούς που έχουμε αντί τους ευρωπαïκούς θεσμούς! Απ' τη Σκύλλα στη Χάρυβδη; Νο, μερσί. Νομίζω ότι αν μείνουμε στα πρόσωπα δεν αγγίζουμε καν το πρόβλημα. Από τον Γιώργο Παπανδρέου, τον αρχηγό του 8%, και με ημερομηνία λήξης, δεν περιμένεις πια τίποτα παραπάνω παρά να μη ζητήσει κάνα ακόμη πείραμα τύπου δημοψήφισμα για το ευρώ.

Ο Αντώνης Σαμαράς, που μπήκε στην περιπέτεια για να «βοηθήσει» ύστερα από πανεθνική προτροπή, δεν ξέρει πια με ποιον να πάει και ποιον ν’ αφήσει, προτού τον αφήσουν. Εχει θέμα. Ο Καρατζαφέρης βλέπει να εισπράττει αναλογικά την πιο βαριά φθορά, αλλά είναι πια πολύ αργά για να πει πειστικά «άντε, γεια»... Ολη η Ελλάδα αγανάκτησε με τα κομματικά και μικροπολιτικά τερτίπια τους. Ο,τι και να κάνουν, ό,τι και να πουν, χαμένοι είναι.

Γι’ αυτό και δείχνουν να τα ’χουν ακόμη πιο χαμένα. Διότι εκείνα που αμφισβητούνται ευθέως και ανοιχτά απ’ όλη  την κοινωνία δεν είναι τόσο τα πρόσωπα όσο τα κόμματα αυτά καθαυτά, που έχουν γίνει καρκίνωμα για τη Δημοκρατία και τροχοπέδη για κάθε αλλαγή στην οικονομία. Οπως το ’λεγε κι ο κόσμος απλά: «Αυτοί που τα ’καναν έτσι χάλια, πώς θα μπορέσουν να δώσουν λύση;». Θέλαμε να πιστεύουμε ότι θα υπερβούν τον εαυτό τους με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μας έδειξαν με τον πιο κωμικοτραγικό τρόπο ότι δεν μπορούν.

Το συστηματάκι βουλευτής-κομματική βάση-ψηφοφόρος-κουκιά-ρουσφέτι και πολιτικό κόστος είναι η θηλιά από την οποία κρεμαστήκαμε στην Ελλάδα. Οχι, δεν αμφισβητούμε... τη Δημοκρατία, ούτε την αναγκαιότητα των κομμάτων. Λέμε γι’ ΑΥΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ που έχουν καταντήσει ζωντανή διάψευση του κοινοβουλευτισμού και οι ίδιοι που τα διοικούν νιώθουν δέσμιοι και τα σιχαίνονται! Αν θέλουμε να πάρουμε ανάσα, αυτή η θηλιά πρέπει να κοπεί με το μαχαίρι προτού ο εθνικός κορμός παραδοθεί με τον τελευταίο σπασμό! Ή αυτοί ή εμείς! Αν τα κόμματα επιβιώσουν ως έχουν, η Ελλάδα, οι πολίτες, αλλά και οι πολιτικοί δεν γλιτώνουν με τίποτα!

Κρατάμε ως δεδομένο ότι τα ακόμη πιο νέα μέτρα δεν είναι απλώς αντιλαϊκά, αλλά φρικτά. Και ότι μάλλον θα αποδειχθούν αναποτελεσματικά. Ομως -κι εδώ συμφωνούσαν απαξάπαντες- αν δεν τα δεχτούμε με εκβιασμούς, τελεσίγραφα και τα σχετικά, πάμε άμεσα προς χρεοκοπία. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθισαν και διαπραγματεύτηκαν -όσο διαπραγματεύτηκαν- οι πολιτικοί αρχηγοί και ο πρωθυπουργός με την Τρόικα. Αλλιώς... θα τους είχαν συλλάβει, που λέει κι ο Αλέξης.

Αχ, τρελά νιάτα... Οταν τα αποδεχθήκαμε όπως-όπως ήταν πια αργά, γιατί, όπως βλέπουμε από τις διεθνείς αντιδράσεις, οι Ευρωπαίοι δανειστές (δυνάστες μάλλον) από την οργή έχουν περάσει στην κατάσταση after shave: κάνουμε δεν κάνουμε «κούρεμα» και «ξύρισμα» κατά κεφαλήν, αυτοί βγάζουν ΑΦΡΟΥΣ μαζί μας. Ακούνε Ελλάδα και παθαίνουν παράκρουση. Αυτή τη ζημιά ποιος θα τη διορθώσει; Είναι τέτοιο το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε, ώστε δεν ξέρω αν η οργή για το «γαϊτανάκι των αρχηγών» είναι ίση ή σφοδρότερη με τον θυμό για τα συγκεκριμένα μέτρα. Ενώ -επειδή... γνωριζόμαστε- είναι σαφές ότι η προτεραιότητα των κομμάτων είναι πώς θα σώσουν τον εαυτό τους και όχι τις συντάξεις. Και πώς θα προφυλάξουν την «έδρα» τους υπό τη σέξι έννοια.

Κανένας λογικός άνθρωπος σε Ευρώπη και Ελλάδα δεν μπορεί να καταλάβει με ποια «αναισθησία» οι ηγέτες μας συμφώνησαν σε περικοπές κατώτατων μισθών, μονιμοτήτων κ.λπ. κ.λπ. και θυμήθηκαν την «ευαισθησία» τους μόνο στο 91’, δήθεν για τους ήδη ρημαγμένους συνταξιούχους! Ας έλεγαν «όχι σε όλα» ή σε όλα «ναι μεν, αλλά». Ωστόσο, το «ναι σε όλα» και «στις επικουρικές νάιν» σημαίνει ότι παίζουν το απόλυτο θέατρο.

Γιατί όταν έχεις συμφωνήσει διακομματικά σε εργασιακά ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΑ εις βάρος των νέων, των ανέργων και του κάθε εργαζόμενου Ελληνα, δεν γίνεται να τα τινάζεις όλα στον αέρα για το -συγκριτικά- ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ των επικουρικών. Θέλαν δηλαδή το άνεργο παιδί και ο απολυμένος πατέρας να ξεφωνίζει «λαμόγια» τον παππού και τη γιαγιά που έχουν τη... συνταξάρα. Και φυσικά αποδεικνύεται σαφώς ότι και δεν θέλουν αλλά και ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ πώς να κάνουν μια διαπραγμάτευση: το να τ’ αφήνεις όλα στο παρά ένα και να τραβιέσαι με γελοιότητες μέχρι τις έξι το πρωί δεν γίνεται ούτε σε μεταγραφές ποδοσφαιριστών - όχι σε συμφωνίες κρατών.

Τα κόμματα και οι αρχηγοί στην προσπάθειά τους να διασωθούν πολιτικά αυτοκτόνησαν απέναντι στην κοινή γνώμη - ελληνική και ευρωπαϊκή. Και όσοι θέλαν να υπογραφεί η συμφωνία -αν δεν υπήρχε άλλη λύση- και όσοι δεν θέλουν καμία υπογραφή και προτιμούν τη δραχμή συμφωνούν στο ότι ξεπέρασαν κάθε γελοιότητα. Και όμως... μια μικρή ΔΕΚΟ «κολλητών» να έκλειναν, δεν θα χρειαζόταν να πετάξουμε τη χώρα -και τη γιαγιά- απ’ το τρένο της Ευρώπης. Αλλά τι τους νοιάζει; Τα κομματόσκυλα να ’ν’ καλά κι ας ρημάξουν γιαγιάδες, μανάδες και παιδιά. Και η Ελλάδα στα σκυλιά.