Θάνος Παπαδόπουλος

Τι είναι η «Σοβιετία» με την οποία μας απειλεί ο ρέκτης κι αρειμάνιος υπουργός Π. Πολάκης με το πιστόλι και το μαύρο μαντίλι στο κεφάλι; Σύμφωνα με τις δηλώσεις του η «Σοβιετία» είναι ένα καθεστώς σαν την αλήστου μνήμης Σοβιετική Ένωση (εξ ου και το όνομα), όπου το κόμμα και η κυβέρνηση που ορίζει ασκούν απόλυτη εξουσία στον λαό της επικράτειάς της, χωρίς τους περιορισμούς της Δικαιοσύνης, της Βουλής, της Κεντρικής Τράπεζας, των Ανεξάρτητων Αρχών, του Τύπου, των Συνδικάτων και των άλλων πολιτικών και κοινωνικών θεσμών.
 
Τις τελευταίες ημέρες τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ επιτίθενται και πυροβολούν κατά βούληση ο,τι κινείται: 

-Τη Δικαιοσύνη
-Τον Τύπο και τα ΜΜΕ
-Τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα κι εμμέσως τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι. 
-Τον Διονύση Σαββόπουλο και τους καλλιτέχνες που πήραν μέρος στην εκδήλωση του Καλλιμάρμαρου. 
Άραγε θα επιστρέψουν και στις ύβρεις του παρελθόντος, όταν αποκαλούσαν τους μισούς Έλληνες Μερκελιστές, Γερμανοτσολιάδες, Τσολάκογλου, Τρόικα Εσωτερικού και Προδότες; Όχι επειδή έχει αλλάξει η ατζέντα (η….γραμμή) και δεν τα είχαν μάθει. 

Η διαφορά

Με την ευκαιρία λοιπόν μπορούμε να θέσουμε το κεφαλαιώδες ερώτημα: 
Ποια είναι η ουσιώδης, η θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στη δημοκρατία και τη «Σοβιετία». 
Η δημοκρατία ως πολιτικό και πολιτειακό σύστημα διαδέχθηκε τη μοναρχία με την επανάσταση των Ευρωπαίων στην Αμερική και στη Γαλλία στα τέλη του 18ου αιώνα. 

1) Στη μοναρχία την εξουσία την ασκεί ένας μόνος: ο μονάρχης ή ηγεμών, είτε βασιλιάς είναι αυτός, είτε αυτοκράτορας, είτε χαλίφης, σουλτάνος και εμίρης, είτε δικτάτορας και τύραννος. Ασκεί όλες τις εξουσίες μέσω μιας ομάδας αυλικών που διορίζει, ελέγχει και παύει ο ίδιος. Έτσι διαμορφώνεται μια συγκεντρωτική πυραμίδα που στην κορυφή της είναι ο μονάρχης και στη βάση η χαμηλή γραφειοκρατία. Ασκεί την εκτελεστική εξουσία μέσω υπουργών που διορίζει και παύει ο ίδιος, τη νομοθετική εξουσία μέσω Διαταγμάτων και φετφάδων, τη δικαστική εξουσία μέσω διορισμένων δικαστών που δικάζουν στο όνομά του και κατά τη βούλησή του. Ταυτίζει το βασιλικό θησαυροφυλάκιο με τα οικονομικά του κράτους. Ασκεί κατά τις ανάγκες του τη φορολογία και συχνά καθορίζει και το δόγμα της θρησκείας! «Το κράτος είμαι εγώ», είπε ο Λουδοβίκος ο ΙΔ΄. 

2) Στη Δημοκρατία η εξουσία πέρασε στους πολίτες που με ψηφοφορία (εκλογές) εκλέγουν τους αντιπροσώπους (βουλευτές) και την κυβέρνησή τους. Πρόκειται για τη μεγάλη ανατροπή, το μεγάλο ρήγμα στην ιστορία του κράτους, της εξουσίας, του πολιτισμού. Επίσης το συγκεντρωτικό κρατικό σύστημα μετατρέπεται σε αποκεντρωτικό. Από τη μία διαχωρίζονται οι τρεις εξουσίες: Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύονται οι τοπικές εξουσίες: Δήμοι, Κοινότητες, Περιφέρειες, Πολιτείες. Οι συντεχνίες μετατρέπονται σε συνδικάτα και στην εξέλιξη δημιουργούνται οι Ανεξάρτητες Αρχές για την προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη. Έτσι δημιουργείται ένα πολύπλοκο σύστημα δημοκρατικών θεσμών που εμποδίζουν τις παρανομίες και τις αυθαιρεσίες της εξουσίας.

3) Ανάμεσα σ΄ αυτές τις μορφές κράτους κι εξουσίας αναπτύχθηκαν άπειρες μεικτές μορφές κατά τη μετάβαση από τη μία μορφή στην άλλη. Η συνταγματική μοναρχία και η βασιλευομένη δημοκρατία είναι τέτοιες μορφές μετάβασης από τη μοναρχία στη δημοκρατία. Φυσικά αυτή η μετάβαση δεν έγινε πάντα ειρηνικά. Συχνά ήταν αιματηρή με επαναστάσεις, πραξικοπήματα κι εμφύλιες συγκρούσεις. 

Στη μεταβατική περίοδο, που για ορισμένες περιοχές του κόσμου διαρκεί ακόμη, είναι πολύ συχνό το φαινόμενο της παλινδρόμησης από τη δημοκρατία στη μοναρχία, άλλοτε σε καθαρή μορφή κι άλλοτε σε σκοτεινή και συγκεχυμένη. Η παλινόρθωση του Λουδοβίκου του ΙΗ΄ στη Γαλλία το 1815 είναι μια καθαρή περίπτωση επανόδου της μοναρχίας με συμβιβασμό για το Σύνταγμα. Ο βοναπαρτισμός και η αυτοκρατορία του Ναπολέοντα είναι μια σκοτεινή και συγκεχυμένη παλινόρθωση της μοναρχίας. Βοναπαρτισμό  εξάλλου εκδήλωσαν και οι δικοί μας στρατηγοί Θ. Πάγκαλος, Γ. Κονδύλης, Ι. Μεταξάς και πολλοί άλλοι. 


Παλινδρόμηση και παλινόρθωση 

Η «Σοβιετία» λοιπόν του ανόητου Πολάκη δεν είναι τίποτα άλλο από μια παλινδρόμηση της Ιστορίας από την προσωρινή δημοκρατία και την επανάσταση στην ενός ανδρός αρχή. Δηλαδή στη μοναρχία του Στάλιν, ο οποίος μάλιστα για να επιβάλει τη μονοκρατορία του χρειάστηκε να εξοντώσει ολόκληρη την Κεντρική Επιτροπή των Μπολσεβίκων της Επανάστασης. 
Φυσικά δεν ήταν ο μόνος στον 20ο αιώνα. Θα έλεγε κανείς ότι οι παλινδρομήσεις από τη δημοκρατία στη συγκαλυμμένη μοναρχία ήταν συχνό φαινόμενο: ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο, Μάο, ο Κάστρο και πολλοί άλλοι με πρόσχημα τη σωτηρία του έθνους, της δημοκρατίας, της θρησκείας ή την επανάσταση, επιβάλανε τη μονοκρατορία ή τη δικτατορία τους στο λαό. 

Το καθεστώς που δημιούργησε ο Στάλιν δεν ήταν ούτε σοσιαλισμός ούτε κομμουνισμός - ούτε μια στιγμή, ούτε ένα δευτερόλεπτο στην ιστορία της η Σοβιετική Ένωση  δεν υπήρξε σοσιαλιστική ή κομμουνιστική. Ήταν μόνο κρατικός καπιταλισμός χωρίς αγορά. Ο όρος μάλιστα ανήκει στον ίδιο τον Λένιν, όπως και η υπέρβασή του. Ο Στάλιν απλώς γύρισε την ιστορία τα πίσω μπρος για να επιβάλει την προσωπική του εξουσία και να εξαλείψει κάθε συλλογικότητα! 

Ο σταλινισμός και η «Σοβιετία» λοιπόν δεν ήταν τίποτα άλλο από τσαρικό καθεστώς, χωρίς εστεμμένο αλλά με πραγματικό τσάρο, που είχε εξουσία ζωής και θανάτου επί όλων των υπηκόων του! Η «Σοβιετία» λοιπόν ήταν μια παλινόρθωση της μοναρχίας τροποποιημένη στα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά μόνο. 

Η Αριστερά λοιπόν πρέπει ν’ αναγνωρίσει ότι ο σταλινικός κρατισμός δεν έχει σχέση με την πρόοδο και τον σοσιαλισμό. Γι'  αυτό πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες και στις πηγές της: η Αριστερά γεννήθηκε πολεμώντας βασιλιάδες κι αυτοκράτορες. Γεννήθηκε φιλελεύθερη. Αν θέλει να ξεφύγει από την παρακμή και την καταστροφή πρέπει να ξαναγίνει φιλελεύθερη. Επίσης πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει τον φιλελευθερισμό από τον νεο-φιλελευθερισμό. Διαφορετικά θα μετατραπεί σε στρατολόγο της Άκρας Δεξιάς.

*Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας