Θανάσης Τσεκούρας

Αν θέλαμε να τζογάρουμε στον πιθανό χρόνο όπου θα στηθούν οι κάλπες, θα ποντάραμε 10% στον Σεπτέμβριο και από 45% στην πιθανότητα οι εκλογές να πραγματοποιηθούν είτε τον Φεβρουάριο, αμέσως μετά τις γιορτές, είτε τον Μάιο, μαζί με τις ευρωπαϊκές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Στο συμπέρασμα λοιπόν: η κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της από 12 (στην απίθανη περίπτωση) έως 5 ή 8 μήνες για την ώρα της κάλπης. Τα κλισέ ορίζουν ότι στην πολιτική ο χρόνος είναι συμπυκνωμένος και ότι ο χρόνος είναι πολύς. Είναι όμως έτσι και στην πραγματικότητα;

Αν χρησιμοποιήσουμε τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων από τέσσερις εταιρείες που κατά τεκμήριο θεωρούνται οι πιο αξιόπιστες (Metron, Marc, Pulse και MRB), διαπιστώνουμε το εξής παράδοξο: για δύο χρόνια, από τον Σεπτέμβριο του 2016, η Ν.Δ. έχει αποκτήσει ένα προβάδισμα που προσδιορίζεται από 8 έως 13 μονάδες έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογα με τη μεθοδολογία κάθε εταιρείας. Το προβάδισμα αυτό αυξομειώνεται αναλόγως των εξελίξεων της συγκυρίας. Κάποιες στιγμές μέσα στη διετία άγγιξε τις 13 μονάδες (σε μια-δυο περιπτώσεις τις ξεπέρασε), άλλες στιγμές προσγειώνεται πέριξ των 10 μονάδων. Το παράδοξο, λοιπόν, συνίσταται στη «μονοτονία» των δημοσκοπήσεων: μια διαφορά παγιωμένη λίγο πάνω, λίγο κάτω από τις 10 μονάδες.

Δεν θυμάμαι άλλη φορά στην ιστορία που οι τάσεις και οι συσχετισμοί των εκλογικών δυνάμεων να διατηρούνται τόσο σταθεροί και ποιοτικά αμετάβλητοι για μια τόσο μεγάλη πολιτική περίοδο. Γι’ αυτό μιλάμε για «μονοτονία» των δημοσκοπήσεων.

Πόσο πιθανό είναι η «μονοτονία» να διακοπεί στους 5, 8 ή 12 μήνες που απομένουν μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση; Δύσκολο έως απίθανο. Αντιθέτως υπάρχουν άλλες παράμετροι που παραμένουν ανοιχτές και πιθανόν θα αποτελέσουν τα μείζονα διακυβεύματα στην περίοδο μέχρι το άνοιγμα της κάλπης.

Δύο είναι οι πιο ενδιαφέρουσες: αν η Ν.Δ. θα κατακτήσει την αυτοδυναμία και ο αριθμός των κομμάτων που θα αντιπροσωπεύονται στην επόμενη Βουλή. Δύο παράμετροι που σχετίζονται και απόλυτα μεταξύ τους. Γιατί, με βάση τη λογική του εκλογικού νόμου, όσο λιγότερα κόμματα αντιπροσωπεύονται στην επόμενη Βουλή τόσο πιο εύκολη γίνεται η αυτοδυναμία για τη Ν.Δ. Αντίστροφα, ο «πληθωρισμός» των εντός Βουλής κομμάτων τη δυσκολεύει.

Στασιμότητα λοιπόν για τα «μικρά» κόμματα (Κίνημα Αλλαγής, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή). Ασφαλές προβάδισμα για τον Κ. Μητσοτάκη. Καθαρή ήττα για τον Αλ. Τσίπρα. Αλλά ταυτόχρονα υψηλά ποσοστά «αντοχής» και δυνατότητα διαχείρισης της επόμενης μέρας. Μικρές πιθανότητες για εκπλήξεις από τους υπόλοιπους παίκτες στο πολιτικό παιχνίδι. Τα bets, λοιπόν, είναι στο τραπέζι. «No more bets», που θα έλεγε και ο γκρουπιέρης.