Θανάσης Τσεκούρας

Να πάμε από τα γενικά στο συγκεκριμένο. Φοβάμαι ότι η κυβέρνηση διαχειρίζεται τα εμβόλια και τους εμβολιασμούς με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε την υποχώρηση της πανδημίας το καλοκαίρι. Με βολονταρισμό, υπερβολές και επικοινωνιακή διάθεση. Με ορατό κίνδυνο να την πατήσουμε ακόμη μία φορά.

Το καλοκαίρι, μετά την πρώτη επιτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, το μήνυμα περίπου ήταν ότι νικήσαμε τον κορωνοϊό. Ενώ απλώς είχαμε κερδίσει την πρώτη μάχη σε έναν πόλεμο μακράς διαρκείας. Πολύ σημαντικό γεγονός, αλλά ούτε τελειωτικό, ούτε μη αναστρέψιμο. Τα αποτελέσματα τα ζούμε...

Παρόμοιο κλίμα διαμορφώνεται με τα εμβόλια. Δημιουργείται μια εικόνα λύτρωσης, «ανάστασης με fast track διαδικασίες». Ενώ όλοι γνωρίζουν, και πριν απ’ όλους η ίδια η κυβέρνηση, ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον 6 με 9 μήνες προκειμένου να σηκωθεί ένα αδιαπέραστο «τείχος ανοσίας» απέναντι στον εχθρό. Και με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι όλα θα εξελιχθούν ομαλά.

Για να είμαστε ρεαλιστές, δίπλα στον «πόλεμο» των εμβολίων θα εξελίσσεται μια σειρά εξίσου σημαντικών «πολέμων». Για μια σημαντική χρονική περίοδο. Με κλασικά και συμβατικά όπλα. Με καθολικά ή μερικά lockdowns. Με απαγορεύσεις, μάσκες και πειθαρχημένη κοινωνική συμπεριφορά. Με πίεση στο Σύστημα Υγείας. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες από τους υγειονομικούς. Και δυστυχώς, με εκατοντάδες ακόμη θύματα αυτού του «αόρατου εχθρού».

Γι’ αυτό τον λόγο, λοιπόν, το μήνυμα πρέπει να είναι αυστηρό, ισορροπημένο και ρεαλιστικό. Το εμβόλιο είναι η μοναδική τελική λύση, αλλά το εμβόλιο δεν είναι πανάκεια - τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μπροστά μας. Ενα μήνυμα που το καλοκαίρι χάθηκε κάπου ανάμεσα στα «state of mind» και «greek summer». Το περίφημο «εφησυχάσαμε» του πρωθυπουργού.

Η κυβέρνηση και οι υπουργοί είναι οι πρώτοι που πρέπει να δώσουν το μήνυμα του ρεαλισμού και της ισορροπίας.

Για παράδειγμα, δεν θα ήταν άσχημο να μαζέψουν τα πρώτα φάλτσα και τα πανηγύρια. Οι βερμπαλισμοί για εκατομμύρια δόσεις από τον Ιανουάριο κατέληξαν σε ανώμαλη προσγείωση. Ανάλογες θα προκύψουν αρκετές στο μέλλον, αυτό είναι βέβαιο.

Αρα, αντί να αναζητούμε διαδρόμους προσγείωσης, χρησιμότερο είναι να κόψουμε τους βερμπαλισμούς.

Παράδειγμα δεύτερο. Οι διαρκείς συσκέψεις για το σχέδιο εμβολιασμού είναι χρήσιμες και αναγκαίες. Αυτό που δεν χρειάζεται είναι η διαρκής επικοινωνιακή υπερπροβολή στα ΜΜΕ. Προδίδει μικροπολιτική και μπιζιμποντισμό παλαιάς κοπής.

Παράδειγμα τρίτο. Η υποβάθμιση της σημασίας όλων των υπολοίπων «παράλληλων πολέμων», η καταθλιπτική σιωπή για τις καθημερινές ανθρώπινες απώλειες και την άνιση μάχη των υγειονομικών δεν «χαλάει το κλίμα» και το «θετικό αφήγημα». Αντίθετα, αυξάνει την πειθώ στους πολίτες για την αναγκαιότητα των εμβολιασμών.

Τα παραδείγματα μπορούν να πολλαπλασιαστούν. Δεν έχει όμως νόημα. Το συμπέρασμα είναι απλό. Το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Απλό, λιτό και αρχαιοελληνικό...