Θανάσης Τσεκούρας

Τα φαινόμενα εκτροπής πληθαίνουν καθημερινά. Για παράδειγμα, την Πέμπτη ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας στον υπουργό Οικονομικών. Τι έκανε η κυβέρνηση; Απόλυτα φυσιολογικά επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ για την πρωτοβουλία. Τι έκανε το ΚΙΝ.ΑΛ.; Ακριβώς το ίδιο. Επιτέθηκε στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ερώτηση αφελής: Οταν ένα κόμμα της αντιπολίτευσης στρέφεται εναντίον της κυβέρνησης και ένα άλλο κόμμα επιτίθεται στην αντιπολίτευση, τότε πού τοποθετείται το δεύτερο κόμμα στον πολιτικό χάρτη, στην αντιπολίτευση ή στη συμπολίτευση;

Για να προεκτείνουμε τον συλλογισμό, όταν το συγκεκριμένο κόμμα σε όλες τις κρίσιμες αντιπαραθέσεις μετά τις εκλογές του 2019 συντάσσεται με την πλειοψηφία και στηρίζει τις κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης, τότε σε ποια πλευρά του πολιτικού χάρτη κατηγοριοποιείται, στην αντιπολίτευση ή τη συμπολίτευση; Απλό το ερώτημα, καλό θα ήταν να παίρναμε και μια απλή απάντηση.
Οσο η απάντηση εκκρεμεί, να προχωρήσουμε σε μια λογική διαπίστωση. Μάλλον δεν έχουν κανένα νόημα η οργή και οι οιμωγές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρησιμοποιεί το ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑΣΟΚ ως «δεξαμενή στελεχών». Γιατί το γεγονός προκύπτει ως αποτέλεσμα της ιδιότυπης πολιτικής γεωγραφίας που θέλει το ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑΣΟΚ μια συμπληρωματική δύναμη στη Ν.Δ. Απλώς κάποιοι μετακινούνται με μεγαλύτερη άνεση από τους άλλους στις VIP θέσεις της αμαξοστοιχίας. Και πολύ καλά κάνουν.

Δυστυχώς η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. αδυνατεί να καταλάβει μια νέα πραγματικότητα. Οτι 16 μήνες μετά τις εκλογές το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» αφήγημα αξιοποιήθηκε πλήρως από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Η ιδέα μιας «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» αντιπολίτευσης με κύριο όχημα το ΚΙΝ.ΑΛ. δοκιμάστηκε στις εκλογές του 2019. Απέτυχε στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων και στις κάλπες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε, αλλά το άθροισμα της εκλογικής του δύναμης μαζί με το κόμμα του Βαρουφάκη είναι οριακά μειωμένο σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015. Μετά από 4,5 χρόνια αποτυχημένης διακυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε και το ΚΙΝ.ΑΛ. δεν κατάφερε να κερδίσει τίποτα. Ολο το παιχνίδι κατέληξε στα χέρια του Μητσοτάκη.

Γιατί λοιπόν επιμένουν σε μια εξόφθαλμα αδιέξοδη και χωρίς νόημα πορεία; Αγνωστο. Απλώς να υπενθυμίσουμε μια ανάλογη ιστορία από το παρελθόν, που μπορεί να κρύβει ένα συγκριτικό νόημα.

Ο Λεωνίδας Κύρκος, μια εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστεράς, μετά δυσκολίας κατάφερνε να κρύβει τη διαχρονική εχθρότητά του με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πολλές φορές μάλιστα αυτή η εχθρότητα έγινε «σημαία» της δικής του Αριστεράς. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Στις εκλογές του 1981 το ΚΚΕ Εσωτ. του Κύρκου δεν κατάφερε να αντιπροσωπευτεί στη Βουλή. Το ίδιο επαναλήφθηκε στις εκλογές του 1993, λίγα χρόνια μετά το «Βρώμικο ’89». Ας ψάξουν οι φίλοι της Χαριλάου Τρικούπη τις ομοιότητες. Και τότε τα ξαναλέμε...