Τάσος Καραμήτσος

Ναι, όντως η εγκληματικότητα είναι φαινόμενο που εντείνεται τα τελευταία χρόνια και εδώ στην Ελλάδα και αλλού, αλλά πουθενά στη Γη δεν έχουν φτιάξει οι κυβερνήσεις έναν νόμο όπως αυτός του Παρασκευόπουλου που να τους βγάζει έξω τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα.

Μιλάμε για τους εγκληματίες και τους ποινικούς και όχι για όλους όσοι έχουν κάνει οικονομικά εγκλήματα για τα οποία όντως οι τελευταίοι νόμοι της τρόικας (όχι μόνο επί Τσίπρα αλλά και πριν) είναι ακραίοι και απλώς γεμίζουν τις φυλακές αντί να γεμίζουν τα ταμεία του κράτους.

Αλήθεια, όμως, τι σχέση έχει η εγκληματικότητα ως διεθνές και εντεινόμενο φαινόμενο με τα πανεπιστήμιά μας; Κανονικά δεν θα έπρεπε να είχε καμία, αφού δεν υπάρχει κανένα εκπαιδευτικό ίδρυμα στον πολιτισμένο κόσμο όπου να βρίσκουν άσυλο από χαβαλέδες που απλώς καταστρέφουν δημόσια περιουσία έως τρομοκράτες, ποινικοί, κλέφτες ή τοξικομανείς.

Το ξέρει αυτό καλά και ο πρωθυπουργός, γι’ αυτό και αλλάζει το θέμα και το πάει στη γενική εγκληματικότητα και όχι στο τι συμβαίνει μέσα στα πανεπιστήμια. Το ξέρει και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, γι’ αυτό και το επικεντρώνει εκεί όπου δεν μπορεί να απαντήσει η κυβέρνηση.

Δέσμιες δεκαετιών οι ελληνικές κυβερνήσεις -από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και μετά το 1974- αφήνουν μερικούς απολύτως περιθωριακούς τύπους και διαλύουν τα πανεπιστήμια. Οχι μόνο υλικά αλλά και πνευματικά και ηθικά. Οι καθηγητές -πολλοί από αυτούς- την τελευταία σχεδόν 50ετία εκλέγονται με μέσον, κυρίως, πολιτικό ή μέσω κοινωνικών σχέσεων. Οι μαθητές χάνουν πολύτιμο ακαδημαϊκό χρόνο εν μέσω απεργιών και καταλήψεων και η Ελλάδα ματώνει τζάμπα από αυτή την ασύλληπτη για οποιαδήποτε δυτική χώρα κατάσταση.

Οι σπουδές και το αποτέλεσμα που προκύπτει από αυτές εναπόκεινται στη φιλοτιμία κάποιων ακαδημαϊκών και στη θέληση για μάθηση άλλων τόσων φοιτητών, αλλά όχι στο σύστημα εκπαίδευσης που απλώς δεν υπάρχει γιατί φρόντισαν όλες οι κυβερνήσεις να το... κάνουν ρετάλι από τις πολλές αλλαγές, αλλά κυρίως την κομματική αντίληψη των πραγμάτων.

Δεν είναι μπάχαλο απέξω μόνο το πανεπιστήμιο, τα ρημαγμένα κτίρια και τα σπασμένα έπιπλα με τους βρώμικους τοίχους. Είναι χειρότερο από μέσα απ’ ό,τι φαίνεται απέξω για την ακρίβεια.

Για τον επόμενο πρωθυπουργό δυστυχώς η εγκληματικότητα με την ανομία στα πανεπιστήμια πάει μαζί, ενώ δεν θα έπρεπε. Το να τακτοποιήσει την εξωτερική τους εμφάνιση είναι σχετικά ευκολότερο. Να καταργήσει το άσυλο είναι προαπαιτούμενο για ό,τι άλλο. Αλήθεια, σε μια δημοκρατική χώρα τι χρειάζεται το άσυλο; Ασυλο από ποιον σε μια χώρα που κυβερνάται από μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση;

Το να απομακρύνει μια κυβέρνηση άσχετους τύπους που απλώς τα σπάνε όπου βρουν ή φιλοξενούν Αφρικανούς που πουλάνε τσάντες-μαϊ­μού είναι θέμα ολίγων ημερών. Ποιος τους θέλει εκεί όλους αυτούς άραγε, οι φοιτητές ή τα κομματικά επιτελεία; Φαντάζομαι μόνο κάτι ξεχασμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που μετά τις εκλογές δεν θα θέλει ούτε να τις θυμάται ο Τσίπρας. Εως τότε βέβαια τους κάνει τα χατίρια γιατί κι αυτοί ψηφίζουν.

Η αναδιοργάνωση, όμως, των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων είναι μια υπόθεση που θέλει πολλή δουλειά, έμπνευση, αγάπη για τη δημόσια εκπαίδευση, η οποία δεν αναπληρώνεται από την ιδιωτική, από τα ιδιω­τικά πανεπιστήμια. Δεν έχει γίνει πουθενά στον κόσμο αυτό. Μπορεί τα καλά πανεπιστήμια παγκοσμίως να λειτουργούν ως ιδιωτικά, αλλά τα περισσότερα είναι δημόσια.