Τάσος Καραμήτσος

Δεν παίρνω όρκο για το τι συμβαίνει στην, εντός των κεκλεισμένων θυρών, διαπραγμάτευση και αν η μόνη αγωνία του Τσίπρα και του Τσακαλώτου είναι  πώς θα... σερβίρουν στην κοινή γνώμη δύο ακόμη σκληρά μέτρα, όπως η περαιτέρω μείωση των συντάξεων, κάτι ακραίο και άδικο, αλλά και η μείωση του αφορολόγητου, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι σωστό.

Η αγωνία του κυβερνητικού επιτελείου, αλλά και των δανειστών, θα έπρεπε κανονικά να είναι στα αποτελέσματα της ΕΛ.ΣΤΑΤ. για το τελευταίο τρίμηνο του 2016, κάτι που πιθανώς προοιωνίζεται τι θα συμβεί και στο πρώτο τρίμηνο του 2017. Με απλά λόγια, από τα νούμερα και μόνο φαίνεται ότι το κάρο δεν τραβάει. Ετσι όπως τουλάχιστον το υπολόγισαν και το μέτρησαν όλοι μαζί, δηλαδή οι δανειστές και το οικονομικό επιτελείο Τσακαλώτου.
Και αν τα νούμερα δεν βγαίνουν ή άρχισαν να παρεκκλίνουν από όσα είχαν υπολογίσει, φοβάμαι πως ούτε όταν κλείσει η αξιολόγηση θα έρθουν στη θέση τους.


Εχω την αίσθηση ότι το πρόγραμμα που υπογράψαμε τον Ιούλιο του 2015, εκείνες τις ταραγμένες ημέρες που η χώρα βρισκόταν με το ένα πόδι έξω από το ευρώ μετά την περήφανη διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑ-Βαρουφάκη, αλλά και με το μαχαίρι στον λαιμό, περιέχει... εγκλήματα. Τα οποία φυσικά ούτε που τα κατάλαβαν οι κυβερνώντες. Μη μου πείτε ότι ανέμεναν ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος, ας πούμε, ότι δεν θα μπορεί πλέον το κράτος, που είναι και μεγαλομέτοχος στις τράπεζες, να μη γνωρίζει όχι ποιον, αλλά ούτε καν πότε θα εκλέξει η Τράπεζα Πειραιώς διευθύνοντα σύμβουλο;

Ετσι, λοιπόν, οι τροϊκανοί εκείνο το καλοκαίρι έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, το τρίτο μνημόνιο, το οποίο, για να είναι σίγουροι ότι θα μαζέψουν λεφτά (ίσως και με τιμωρητική διάθεση), φόρτωσαν με τεράστιους φόρους. Οι δε φόροι, ειδικά οι αυτόματοι, δηλαδή οι έμμεσοι, εισπράττονται μεν, αλλά επειδή δεν παράγεται πλούτος αυτά τα χρήματα αφαιρούνται από την κατανάλωση, άρα λείπουν από τον γενικό λογαριασμό της οικονομίας.
Αν  συνδυάσουμε, λοιπόν, τη δυστοκία στο κλείσιμο της τρέχουσας αξιολόγησης με τη... δυσκοιλιότητα της κυβέρνησης σε οτιδήποτε φέρνει μια επένδυση στη χώρα, φαίνεται ότι το 2017 πάμε για δράματα.

Μακάρι να μην είναι καθόλου ενδεικτικά τα στοιχεία, αλλά και η μείωση των καταθέσεων κατά περίπου 2 δισ. ευρώ τους πρώτους μήνες του έτους μόνο καλό σημάδι δεν είναι. Τα στοιχεία και οι εκτιμήσεις της Τραπέζης της Ελλάδος βεβαίως είναι πιο καθησυχαστικά και χρεώνουν την οπισθοδρόμηση στα νούμερα στο γεγονός ότι έχουν μείνει τραγικά πίσω οι επενδύσεις. Μακάρι να είναι μόνο αυτό και όχι η ίδια η σύσταση του τρίτου μνημονίου που κυριολεκτικά έχει πνίξει από φόρους και εισφορές τους πάντες.

Σε κάθε περίπτωση, όταν θα τελειώσουν οι εκλογές στην Ευρώπη και θα ζυγώνουν οι δικές μας, θα πρέπει να γίνει μια πραγματική, ανοιχτή διακομματική συζήτηση για το πού πάει το πράγμα. Γιατί μάλλον δεν πάει πουθενά. Ή μήπως μας σέρνει εκτός ευρώ;