Τάσος Καραμήτσος

Οποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις με την αξιολόγηση, τη στάση των δανειστών και τα τελευταία επίσημα ανακοινωθέντα του Eurogroup και του Euroworkingroup, μπορεί να καταλήξει στα εξής συμπεράσματα:

Πρώτον, καθίσταται σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση... βαρέθηκε πλέον να διαπραγματεύεται χωρίς αποτέλεσμα και αποφάσισε να κλείσει την αξιολόγηση με το μαχαίρι στον λαιμό, δίνοντάς τους σχεδόν όλα όσα έχουν ζητήσει κατά καιρούς σε νούμερα. Προσοχή, σε μέτρα που θεωρητικά θα φέρουν τα νούμερα που ζήτησαν, δηλαδή τα 5,4 δισ. ευρώ τώρα, μετά τους κόφτες κ.λπ. κ.λπ.

Δεν έδωσαν όμως τα μέτρα που ήθελαν οι ξένοι ή ήταν σωστά για τη χώρα, αλλά ό,τι βολεύει πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ ή, εν πάση περιπτώσει, ό,τι νομίζει πως τον βολεύει.
Με απλά λόγια, έφτιαξαν ένα μνημόνιο το οποίο περίπου κατά 70% εισπράττει χρήματα από φόρους και εισφορές και κατά 30% περικόπτει δαπάνες. Κλασική αλά γκρέκα συνταγή μνημονίου που μοιάζει περισσότερο με το πρώτο του ΠΑΣΟΚ και λιγότερο με το δεύτερο του Σαμαρά, που ήταν πιο ισορροπημένο και πιο αποτελεσματικό σε περικοπές δαπανών.
Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτού του μνημονίου είναι μαθηματικώς βέβαιο και το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και οι δανειστές. Δεν θα οδηγήσει το τρίτο -ή ενδεχομένως και το τέταρτο- μνημόνιο εκτός κρίσης την Ελλάδα. Σε συνδυασμό με την ιδεοληψία και την ανικανότητα των υπουργών του Τσίπρα, απλούστατα δεν θα φέρει ανάπτυξη ή, ακόμα και αν αυτή επιτευχθεί, θα είναι εντελώς πενιχρή, πάνω κάτω στο όριο της μισής μονάδας.

Eφτιαξαν ένα μνημόνιο το οποίο περίπου κατά 70% εισπράττει χρήματα από φόρους και εισφορές και κατά 30% περικόπτει δαπάνες. Κλασική αλά γκρέκα συνταγή μνημονίου που μοιάζει περισσότερο με το πρώτο του ΠΑΣΟΚ και λιγότερο με το δεύτερο του Σαμαρά, που ήταν πιο ισορροπημένο και πιο αποτελεσματικό σε περικοπές δαπανών

Δεύτερον, οι δανειστές, παρότι γνωρίζουν, επαναλαμβάνω, πολύ καλά το αποτέλεσμα (το ομολογούν πλέον ακόμα και σε εμάς που είμαστε Ελληνες δημοσιογράφοι-φτωχοί συγγενείς), το αφήνουν να περάσει για δύο λόγους: α) Γιατί τώρα έχουν άλλα ζητήματα που τους καίνε, όπως το Βrexit και οι ισπανικές εκλογές, ίσως και μετά οι γερμανικές και οι γαλλικές. β) Επειδή μάλλον βαρέθηκαν από το 2010 να κυνηγάνε τους Ελληνες (με τρεις κυβερνήσεις έξι κομμάτων) που δεν θέλουν να μειώσουν το Δημόσιο, και σου λένε: «Ασ’ τους, θα καταρρεύσουν μόνοι τους».

Ποιος αμφισβητεί ότι μαζί με τον ιδιωτικό τομέα που αργοπεθαίνει  σε μια χώρα δεν θα τελειώσει μετά και ο δημόσιος; Δηλαδή, από πού θα μαζεύει το κράτος τα λεφτά για να τα δίνει στους δημοσίους υπαλλήλους αν οι ιδιωτικοί δεν παράγουν ή δεν εργάζονται;

Ακούμε για μια νέα αρχή του Τσίπρα, για ένα restart με αρκετά νέα πρόσωπα σε υπουργεία και θέσεις, που μπορεί να δουλέψουν με όρους αγοράς, ειδικά στα παραγωγικά υπουργεία, να αφήσουν τις ιδεοληψίες, να σταματήσουν να κυνηγούν τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, εκτός από μερικούς που διατηρούν προνομιακές σχέσεις, αλλά να ξέρουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ότι... μιλάνε πολύ και πολλοί.

Μακάρι να κάνει αυτή τη νέα αρχή, να αφήσει το πλήρωμα του πλοίου που με καπετάνιο τον ίδιο και τις αυταπάτες του φτάσαμε να χτυπάμε στα βράχια, και να το στρέψει με άλλο πλήρωμα στο δύσκολο, φουρτουνιασμένο αλλά ανοιχτό πέλαγος.
Δεν ξέρω πόσο χρόνο και πόση δύναμη έχει να το κάνει, αλλά ας το επιχειρήσει έστω και τώρα. Διότι πράγματι, άλλο η αυταπάτη και άλλο το ψέμα - ας το αποδείξει.