Τάσος Καραμήτσος

Σαφώς το Μεταναστευτικό, το οποίο εξελίσσεται πλέον μακράν σε νούμερο ένα εθνικό ζήτημα (ίσως και πανευρωπαϊκό), θα μπορούσε να αποτελέσει οικονομικό και πολιτικό διαπραγματευτικό όπλο για την κυβέρνηση και μάλιστα εξαιρετικά ισχυρό. Οι γνώστες του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι υποστηρίζουν ότι είναι η μοναδική περίπτωση να πάρει κάτι η Ελλάδα από τη διαπραγμάτευση για την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου που ξεκινάει σήμερα. Για να συμβεί, όμως, αυτό, πρέπει να υπάρχει οργάνωση και διοικητική επάρκεια, ούτως  ώστε όταν διαπραγματεύεσαι ως χώρα να μπορείς να ζητάς ανταλλάγματα.

Εξηγούμαι με σαφήνεια. Μας ζήτησαν από το καλοκαίρι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας -και λογικά- να φτιάξουμε hot spots συγκέντρωσης και ελέγχου για τους μετανάστες κι εμείς ακόμα δεν έχουμε κάνει τίποτα. Από τα πέντε hot spots, έχει φτιαχτεί και υπολειτουργεί μόλις ένα στη Μυτιλήνη, τα δε υπόλοιπα στα νησιά είναι «στα τούβλα» και δεν τα θέλει κανείς φυσικά, αλλά και στην Αθήνα ψάχνουμε να βρούμε ποιος θα πάρει τον «μουντζούρη», δηλαδή σε ποια περιοχή θα γίνει. Ο αρμόδιος υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας αγωνιά και ψάχνει να βρει λύσεις, έχοντας απέναντί του έναν από αδιάφορο έως και εχθρικό κυβερνητικό μηχανισμό και φυσικά μια κοινωνία εξαγριωμένη. Σκιζόμαστε έναν μήνα τώρα για τα κανάλια, αλλά για τη βόμβα που καθόμαστε πάνω της τόσο καιρό δεν κάνουμε σχεδόν τίποτα. Ούτε καν μια υπερκομματική κίνηση για ένα ζήτημα που είναι κάτι σαν διαρκής πολεμική κρίση για την Ελλάδα. Τίποτα απολύτως.

Ερώτημα ένα και απλό: Γιατί όπου υπάρχουν έτοιμα κτίρια με υποδομές, κυρίως παλιά στρατόπεδα, δεν τα διαθέτουμε να τελειώνουμε; Παντού υπάρχουν τέτοια και αν δεν βολεύουν ακριβώς σαν hot spots, μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες στα τελικά σημεία συγκέντρωσης και φιλοξενίας τους, καλό είναι οι μετανάστες να πάνε προς το παρόν εκεί. Τι φοβάται ο Καμμένος και δεν το παίρνει πάνω του άραγε;

Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν στην κυβέρνηση ότι τα πράγματα σε διακρατικές και ευρωπαϊκές υποθέσεις -ειδικά τόσο επείγουσες και σοβαρές όσο αυτή- δεν μπορούν να λειτουργούν... έτσι χωρίς πρόγραμμα κάπου στο περίπου.
Υπάρχει ακόμα έστω και λίγος χρόνος, αρκεί να κάνουμε τα στοιχειώδη που μας ζητούν, όπως είναι τα σημεία συγκέντρωσης μεταναστών.

Πρώτα απ’ όλα, αν όντως το ετήσιο κόστος των μεταναστών είναι περίπου 1 δισ. ευρώ για την Ελλάδα (σε αυτά τα νούμερα συνηγορεί και η Τράπεζα της Ελλάδος), έχουμε ένα επιχείρημα να γλιτώσουμε από τα νέα μέτρα που θα μας ζητήσει σύντομα η τρόικα για το φετινό δημοσιονομικό κενό.

Αν, λοιπόν, γνωρίζουμε με σχετική ακρίβεια πόσοι είναι οι μετανάστες που μένουν στην Ελλάδα, αν είναι τακτοποιημένοι σε στρατόπεδα και ελεγμένοι, θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε συγκεκριμένα και σημαντικά ποσά ανά άτομο και χρόνο παραμονής του στη χώρα, ήτοι κόστος διαβίωσης, συντήρησης και ελέγχου όλων αυτών των ανθρώπων. Δεν είναι το πιο ευχάριστο για εμάς, αλλά είναι προτιμότερο να κερδίσουμε χρήματα και προνόμια από την Ευρώπη από το να βρεθούμε εκτός Σένγκεν με εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους ή και επικίνδυνους μετανάστες εδώ.

Αν δεν αφυπνιστεί γρήγορα η κυβέρνηση, από αλλού το περιμένει και από αλλού θα της έρθει.