Τάσος Καραμήτσος

Πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία για τους περίφημους επόπτες των τραπεζών, δηλαδή αυτούς που τοποθετεί η τρόικα να ελέγξουν το τραπεζικό σύστημα ώστε να μη σπαταληθούν τα κεφάλαια των δανειστών μας, να διασφαλιστεί, υποτίθεται, μια αξιοκρατική ροή των χρημάτων σε υγιείς επιχειρήσεις, να μην ξαναδοθούν θαλασσοδάνεια κ.λπ.

Πρώτον, τα «λεφτά» δεν είναι δικά τους αλλά δανεικά, δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο τα πληρώνει και μάλιστα πανάκριβα στους ξένους. Αν δεν κάνω λάθος, όταν μια τράπεζα δανείζει μια επιχείρηση, ασφαλώς και απαιτεί από αυτήν να εφαρμόσει επιχειρησιακό σχέδιο που έχει εγκρίνει για την επιβίωση της εταιρείας, αλλά σε καμία δεν τοποθετεί διοίκηση. Αν, λοιπόν, οι ξένοι θεωρούν ότι οι τράπεζες είναι πλέον κτήμα τους ή έστω κτήμα του Ελληνικού Δημοσίου, ας διώξουν τις διοικήσεις των τραπεζών κι ας βάλουν υπαλλήλους του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη (φαντάζεστε την επαγγελματική τους επάρκεια;) ή ακόμα καλύτερα, κανονικά και με τον νόμο, εκπροσώπους της Μέρκελ και του ΔΝΤ.

Αλήθεια, τι νομίζουν, λοιπόν, οι ξένοι, έτσι όπως το πάνε, ότι θα γίνει στην Ελλάδα; Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι δεν έγιναν εγκλήματα και υπερβολές και στο τραπεζικό σύστημα, μάλλον εδώ υπάρχει μια... μεγάλη παρεξήγηση με τεράστια δόση σκοπιμότητας. Οταν δάνειζαν μια επιχείρηση οι ελληνικές τράπεζες, ασφαλώς και δεν φαντάζονταν: πρώτον, ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της τελευταίας εικοσαετίας θα γκρεμίζονταν σταδιακά από το 2008 σε μια πρωτοφανή στα μεταπολεμικά ιστορικά ύφεση για ευρωπαϊκή χώρα, κατακρημνίζοντας μαζί την κατανάλωση, εκτινάσσοντας την ανεργία στο 25%  και δημιουργώντας ένα θανατηφόρο σπιράλ γύρω από την οικονομία και την κοινωνία. Δεύτερον, για την κατάντια αυτή δεν φταίνε οι τράπεζες και οι τραπεζίτες, όπως μας λένε σταθερά οι πολιτικοί, αλλά οι ίδιοι. Οι τράπεζες μάλλον... έπιναν το αίμα του κόσμου με το καλαμάκι, υπερκέρδη είχαν, άρα υγιείς επιχειρήσεις ήταν.

Το τραπεζικό πρόβλημα ξεκίνησε από το κρατικό χρέος, που με τη σειρά του κατάντησε παλιόχαρτα τα ελληνικά ομόλογα, τα οποία γκρέμισαν και τις τράπεζες και βύθισαν τη χώρα στη φτώχεια.

Τι θα συμβεί, λοιπόν, αν οι ξένοι επίτροποι, διοικητές, τοποτηρητές, νέοι νταβατζήδες της χώρας, χρεοκοπήσουν τις ελληνικές επιχειρήσεις; Θα τις κλείσουν, θα χάσουν τα δάνειά τους οι ίδιες οι τράπεζες -άρα και αυτοί όσα δάνεισαν- θα πνίξουν τη χώρα στην ανεργία και μετά θα πνιγούν οι ίδιοι από τη λαϊκή κατακραυγή, θα φύγουν και θα παραδώσουν τη χώρα στο χάος.

Υπάρχει, με απλά λόγια, μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της εξυγίανσης του τραπεζικού, του επιχειρηματικού και του πολιτικού συστήματος και της παράδοσης στις δυνάμεις που θέλουν την Ελλάδα να μετατρέπεται με τη δραχμή σε Βόρεια Κορέα. Η ευθύνη τώρα είναι περισσότερο από ποτέ στους δανειστές.