Τάσος Καραμήτσος

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Σύμφωνα με τις βασικές αρχές που διέπουν το αξιακό σύστημα και τον δυτικό πολιτισμό, όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα, αλλά και στοιχειωδώς τους ίδιους τρόπους προστασίας αυτών των δικαιωμάτων. Για να μην το «γυρνάμε στη θεωρία», πρακτικά λέμε πως όταν ένας πολίτης θεωρεί ότι εθίγη μηνύει έναν άλλον, η μήνυση αυτή δεν καταλήγει πάντοτε στα δικαστήρια γιατί -πολύ απλά- περνάει πρώτα από την κρίση ενός εισαγγελέα, ο οποίος, αν θεωρήσει τον λόγο για τον οποίο υποβάλλεται η μήνυση σχετικά σοβαρό, την προωθεί στο ακροατήριο, αν πρόκειται για κακούργημα, τότε εμπλέκεται και ο ανακριτής κ.λπ. Αν δεν υφίσταται λόγος, τη βάζει στο αρχείο και τέλος.

Σε αυτή τη διαδικασία υποκείμεθα όλοι μας, όλοι οι πολίτες ανεξαιρέτως ιδιότητας, θέσεως, ισχύος κ.λπ., αφού υποθετικά όλοι είναι ίδιοι απέναντι στον νόμο. Ετσι, λοιπόν, όλοι δεχόμαστε μηνύσεις κι έτσι, υπό αυτή την έννοια, κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Αν υπάρχει λόγος, πας στα δικαστήρια και αποδεικνύεις την αθωότητά σου. Αν δεν υπάρχει, δεν σε παραπέμπει η Δικαιοσύνη γιατί πολλοί θα επιχειρηματολογήσουν ότι υπάρχουν χιλιάδες «τρελοί» στην κοινωνία που θέλουν να δουν τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα στα δικαστήρια. Φυσικά και δεν ισχύει αυτό, γιατί ήδη παρόμοιες περιπτώσεις «άσφαιρων» καταγγελιών σε πολιτικούς δεν καταλήγουν καν αμελητί, όπως λέγεται, στη Βουλή, αφού δεν κρίνονται σοβαρές από την ίδια τη Δικαιοσύνη.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι βασικό: στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης ο θεσμός της ασυλίας των βουλευτών ισχύει, αλλά δεν αφορά σε καμία περίπτωση τη συκοφαντική δυσφήμηση. Εχουν ασυλία για το τι λένε στη Βουλή, στις πολιτικές τους τοποθετήσεις οι βουλευτές, όπως έχουν και για την ψήφο τους σε νομοθετήματα. Αλλά δεν έχουν σε καμία περίπτωση για τις ύβρεις και τις συκοφαντίες που εκτοξεύουν είτε εκτός Βουλής, αλλά και είτε εντός, όταν αναφέρονται σε απολύτως μη τεκμηριωμένους ισχυρισμούς.

Για παράδειγμα, σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης μπορεί ένας πολιτικός να πει στη Βουλή (ή εκτός, σε μια ομιλία) για το «σκάνδαλο της Novartis και για πολιτικές που ευνόησαν πρόσωπα ή εταιρείες» ή ό,τι άλλο θέλει. Αλλά δεν μπορεί χωρίς στοιχεία να προβεί σε μια άκρως ατεκμηρίωτη καταγγελία. Ή, μάλλον, μια χαρά μπορεί, απλώς θα «φάει» μια μήνυση και μετά θα πρέπει να πάει να αποδείξει ό,τι είπε στο δικαστήριο. Τα τελευταία χρόνια το «κοσκινάκι» πάω στη Βουλή αφού έχω πιει τα ουίσκια μου ή τις ρακές μου και χωρίς πολλά-πολλά λέω ό,τι να ’ναι γιατί είμαι υπουργός ή αρχηγός κόμματος μεσουράνησε. Κι αν δεν είχε Βουλή και ήταν αργά και είχε κέφι (ή ήρθε στο κέφι), ο μερακλής βουλευτής κατακεραύνωνε τους πάντες από το Facebook. Ανευ κόστους μηνύσεως, βεβαίως, αλλά πάντοτε με το κόστος της αγωγής που εν μέρει συγκρατούσε τους επαγγελματίες υβριστές.

Προσοχή, δεν μιλάμε για μείζονα θέματα πολιτικής διαφθοράς σκανδάλων κ.λπ., γιατί αυτά κρίνονται με κεντρικές αποφάσεις του πολιτικού συστήματος, αλλά για τη φάμπρικα ορισμένων βουλευτών να χρησιμοποιούν την ασυλία τους, είτε για να υβρίζουν ελεύθερα όσους δεν γουστάρουν, είτε για να παρακάμπτουν κάποιες κατηγορίες που απορρέουν από ρουσφέτια κυρίως που έχουν κάνει δωρεάν ή μη. Η... συναδελφική αλληλεγγύη ισχύει εκεί και έτσι παραμένουν ατιμώρητοι.

Γι’ αυτό άλλωστε και η Ελλάδα έχει καταδικαστεί τρεις φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αφού η διάταξη αυτή περί ασυλίας ερμηνεύτηκε ότι προκαλούσε άνιση συμπεριφορά μεταξύ απλού πολίτη και βουλευτή.

Ηρθε η ώρα, λοιπόν, να τελειώνει όλη αυτή η καθόλου κολακευτική πολύχρονη ιστορία για τη χώρα και φυσικά την πρωτοβουλία πρέπει να την πάρει η σοβαρή πλευρά της Βουλής και του πολιτικού συστήματος.