Σωτήρης Χιωτάκης

Ένας άνθρωπος κλονισμένος ψυχικά και ηθικά, με την αξιοπρέπειά του στο ναδίρ, με τα τραύματα του ψυχισμού του σε έξαρση και με την αγωνία για το αύριο των παιδιών του να τον πνίγει...

Ένας σαν πολλούς από εμάς, μέσα σε αυτήν την τραγική κρίση, ο 52χρονος άνεργος της Κομοτηνής. Θα μπορούσε ο Δημήτρης Μανίκας να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, όπως προχτές άλλοι δύο συνάνθρωποί μας στην Κατερίνη, όπως κάπου δυο χιλιάδες ακόμη συνΈλληνες - θύματα της ασφυκτικής πίεσης τα τελευταία δύο χρόνια.

Προτίμησε να ακολουθήσει ένα άλλο ένστικτο: να περάσει για λίγο σε θέση ισχύος και να ακουστεί. Να μην τα παρατήσει, αλλά να πιέσει τους άλλους. Να μην κόψει το σχοινί, αλλά να σταθεί για πολλές ώρες επ΄αυτού και με το κενό από κάτω του.

Είχε το όπλο και το έστρεψε επί δικαίων και αδίκων. Ένας τρελός έτσι κάνει συνήθως. Αλλά όπως λέει ο σοφός λαός, κάποτε “απ΄τον μικρό κι απ’ τον τρελό μαθαίνεις την αλήθεια”.

Τον μίκρυναν τον Δημήτρη στα πενήντα δύο του. Τον έστειλαν στην αφάνεια, στην απόγνωση, στον δρόμο δίχως αύριο, του στέρησαν οποιαδήποτε δυνατότητα να ελπίζει. Είχε προβλήματα, ναι. Είχε δημιουργήσει επεισόδια στο εργοστάσιο, λένε. Σύμφωνοι. Τον διώχνεις. Τον εκμηδενίζεις, όμως; Τότε, η τρέλα γίνεται “κατηγορώ”. Για όλους μας, όχι μόνο για τον Ανδριανόπουλο της Helesi ή για το κάθε αφεντικό, όπου Ελλάδας.

“Κατηγορώ” για την απόρριψη κι όχι για την ανοχή.

“Κατηγορώ” για την παρανομία μιας απόλυσης που ουσιαστικά μένει στα χαρτιά, χωρίς αποζημίωση και χωρίς την προσδοκία για βάλσαμο στην πληγή της απόγνωσης από το επίδομα της ανεργίας. Έστω αυτό των 359 ευρώ που ισχύει από χτες.

“Kατηγορώ” για όλους αυτούς που φτιάχνουν τα μεγάλα πάνω στους μικρούς και μετά δεν τους νοιάζει αν εκείνοι εκλείψουν.

“Κατηγορώ” για τις αρχές – επιθεωρήσεις εργασίας, δικαστές, επιμελητήρια και όποιον άλλον – που σχεδόν πάντα ξέρουν και σχεδόν ποτέ δεν μιλούν.

“Κατηγορώ” για εμάς, τους ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης, που λησμονούμε τις δυνάμεις που έχουμε στα χέρια μας για να βοηθήσουμε την κοινωνία και προτιμούμε να τις χρησιμοποιούμε για να εντυπωσιάσουμε,να τρομοκρατήσουμε, να καταδικάσουμε και να αποθεώσουμε – κατά το δοκούν και συμφέρον...

“Κατηγορώ” για όλους εκείνους που έφεραν τον κάθε Δημήτρη ένα βήμα πιο κοντά στο οριστικό πέρασμα στην άλλη πλευρά.

“Κατηγορώ” για αυτούς που έχουν ενστερνιστεί πλήρως την άποψη ότι η Ελλάδα δεν είναι έντεκα εκατομμύρια πολίτες, αλλά πρώτα και κύρια 380 δισεκατομμύρια που πρέπει να πληρωθούν.

Κι ας μικρύνουν, κι ας τρελαθούν, κι ας απογίνουν οι Έλληνες... Είπαμε, “κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της Ελλάδας”! Όχι του Δημήτρη...

“Δεν μπορώ να δουλεύουν οχτώ και βάλε ώρες στα εργοστάσια οι νέοι για 400 ευρώ” είπε εκείνος.

“Δεν βρήκα μπροστά μου τον Πάγκαλο, τον Παπουτσή, τον Καραμανλή...”, ξέσπασε με λυγμούς.

Είναι τρελός και τον έχουν μικρύνει, άρα δεν έχει και τόση σημασία. Θα έχει ξεχαστεί σε λίγο καιρό, όπως κι αυτοί που δεν στρέφουν το όπλο στους “κατηγορούμενους” αλλά πάνω στον ίδιο τον ξεθωριασμένο τους εαυτό.

Τρελοί κι αυτοί και κάποιοι τους έχουν μικρύνει και δαύτους...

Υ.Γ. 1) Θέλω να πω ένα μεγάλο “μπράβο” σε κάποιους ανθρώπους. Στην τηλεφωνήτριά μας Ελευθερία Τσολάκη, στους αστυνομικούς μας ρεπόρτερ Δημήτρη Πώποτα και Άρια Καλύβα καθώς και στους αρχισυντάκτες μας Μάκη Πολλάτο και Παναγιώτη Γκρουμούτη για τον τρόπο που χειρίστηκαν το τηλεφώνημα του 52χρονου ανέργου. Όχι γιατί συνέβαλαν σε μια σημαντική δημοσιογραφική επιτυχία για το protothema.gr -θα ήμουν υποκριτής αν ισχυριζόμουν ότι δεν μας ενδιαφέρει αυτή η διάσταση- αλλά γιατί, στο βαθμό που τους αναλογεί, επέτρεψαν στους αναγνώστες να γίνουν κοινωνοί αυτής της συγκλονιστικής μαρτυρίας, διαφυλάσσοντας την πολύ λεπτή ισορροπία εκείνων των στιγμών με τον Δημήτρη Μανίκα.

Υ.Γ. 2) Αυτό το blog έπρεπε να το γράψουν ο Δημήτρης και η Άρια. Το συζητήσαμε, όμως ήταν ξεκάθαροι: “Είμαστε ρεπόρτερ, μιλάμε μέσα από το ρεπορτάζ μας”. Και μπήκα στον πειρασμό...


Follow @SotosChiotakis