Σπύρος Γκουτζάνης

Κάπως έτσι το έργο “ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο ΔΝΤ”, ανέβηκε ξανά το πρώτο εξάμηνο του 2016 όπως και το 2015.

Τα αποτελέσματα είναι παρόμοια, μετά από πολλές πολιτικές διαπραγματεύσεις...πάντα σε κορυφαίο επίπεδο, απειλές περί εκλογών ή δημοψηφίσματος και άλλα ηχηρά παρόμοια, υποχώρηση και συνθηκολόγηση άνευ όρων. Η κυβέρνηση δέχθηκε το πακέτο των 5,4 δις, όπως και τις απαιτήσεις του ΔΝΤ για επιπλέον μέτρα 3,5 δις με αυτόματο μηχανισμό περικοπών σε δημόσιες δαπάνες -δηλαδή, μισθούς, συντάξεις, ενδεχομένως άμυνα- σε περίπτωση που δεν επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος. Όπως είναι βέβαιο ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, άλλο τόσο βέβαιο είναι και ότι οι περικοπές θα γίνουν. Το έαν θα προσδιοριστούν και οι κωδικοί από τους οποίους θα γίνουν οι περικοπές των δαπανών -όπως ζητά το ΔΝΤ- ή επιτρέψουν στον πρωθυπουργό να διατηρήσει φύλλο συκής και να πουλήσει στους βουλευτές του ότι “η γενναία μάχη του απέδωσε καρπούς”, είναι δευτερεύουσας σημασίας και αφορά μόνο τους συσχετισμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και την εκλογική πελατεία της πάλαι ποτέ αριστερής διακυβέρνησης.

Το αν μία παράσταση είναι επιτυχημένη θα κριθεί τελικά από τα εισητήρια που θα κόψει. Το ποσοστό που θα διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις μετά την ψήφιση των πακέτων θα είναι και το μέτρο της επιτυχίας της επανάληψης του έργου της σκληρής διαπραγμάτευσης.

Μέχρι στιγμής πάντως ο θίασος αντέχει, παρά τις παλινωδίες, την εγκατάλειψη του πλαισίου των αρχών του, την διάψευση των προσδοκιών την απογοήτευση που σκόρπισε σε οπαδούς και ψηφοφόρους, την πλήρη ευθυγράμμιση με όσα υπερηφάνως κατήγγειλε μέχρι να γίνει κυβέρνηση.

Ίσως η απάντηση βρίσκεται στον ανταγωνισμό. Η παράσταση που ανεβάζει το απέναντι θέατρο με τίτλο “οι δανειστές έχουν πάντα δίκιο”, δεν έχει καθόλου πλάκα -υποχρεωτική προβολή σε γερμανικό στρατόπεδο εργασίας θυμίζει. Είναι δύσκολο κόψει εισητήρια μετά από έξι χρόνια μνημονιακής πολιτικής στην διάρκεια των οποίων συντελείται η υλική καταστροφή του έθνους και παράλληλα και αλληλένδετα η πευματική-ψυχική-ηθική αποσύνθεση του ελληνικού λαού, ο κατακερματισμός της κοινωνίας, η κονιορτοποίηση κάθε δεσμού και συλλογικότητας, η καταστροφή όλων των σταθερών του βίου των πολιτών.

Εν τέλει το δράμα του ελληνικού λαού βρίσκεται σε αυτό που έγραφε ο Γάλλος πολιτικός επιστήμονας και βιογράφος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, Μεϊνώ, έκπληκτος, για τη νοοτροπία πολλών Ελλήνων πολιτικών: “Δεν είναι ότι εξυπηρετούν τους ξένους, όλη μέρα σπάνε το κεφάλι τους να βρουν κι άλλους τρόπους να τους ευχαριστήσουν”. Φαίνεται ότι σε αυτή την κατάσταση προσχωρούν δεξιοί και αριστεροί, π.χ. όψιμοι θαυμαστές του ανθρωπισμού της Μέρκελ.