Σπύρος Γκουτζάνης

Τώρα, πριν το δημοψήφισμα η Ευρωπαική Τράπεζα και οι εταίροι δεν έχουν κανέναν λόγο να καλύψουν τις ανάγκες σε χαρτονομίσματα, αντιθέτως χρησιμοποιούν την έλλειψη ως όπλο στο επικείμενο δημοψήφισμα.

Τα ΜΜΕ ήδη από το Σάββατο τα ξημερώματα, μία ώρα μετά την αναγγελία της απόφασης για δημοψήφισμα έπαιζαν ουρές στα ΑΤΜ. Μα καλά αφού οι πολίτες βρίσκονταν στα νυχτερινά κέντρα και στις ταβέρνες ή κοιμούνταν, ακόμη δεν είχαν προλάβει να ενημερωθούν για την απόφαση, πολύ δε περισσότερο να υπολογίζουν τις συνέπειες, πότε πρόλαβαν να τρέξουν πανικόβλητοι στα ΑΤΜ. Το καλύτερο πλάνο που είχαν να δείξουν ήταν από ένα Μηχάνημα που περίμεναν πέντε-έξι άτομα. Αν έκανε κανείς μία βόλτα στις συνοικίες έβλεπε την συνήθη νυχτερινή ηρεμία. Φυσικά το πρόβλημα δημιουργήθηκε, αφού υπάρχει πραγματική έλλειψη, αλλά τα ΜΜΕ φρόντισαν να το επιτείνουν και να το επισπεύσουν και κυρίως να το μεγεθύνουν στην συνείδηση των πολιτών.

Παρομοίως έπαιζαν ελλείψεις και ουρές στα βενζινάδικα. Κι ας διαβεβαίωναν τα ΕΛΠΕ ότι έχουν επαρκή αποθέματα για τους επόμενους μήνες. Το επόμενο αγαπημένο θέμα είναι ουρές στα Σούπερ Μάρκετ, κι ας είναι γεμάτα τα ράφια και οι υπεύθυνοι διαβεβαιώνουν ότι διαθέτουν πίστωση ή και ρευστά διαθέσιμα για να εξασφαλίζουν επαρκή ανεφοδιασμό τουλάχιστον για το προβλεπτό μέλλον. Στόχος των ΜΜΕ, στον οποίο θυσιάζουν τα τελευταία διαθέσιμά τους σε αξιοπιστία είναι η πρόκληση φόβου, έτσι ώστε ακόμη κι εκείνοι που δεν θέλουν την λιτότητα, που επιθυμούν μία άλλη συμφωνία με τους δανειστές να πάνε να ψηφίσουν “ναι”, για να μην συνεχιστούν τα προβλήματα την Δευτέρα.

Στο παιχνίδι και πολλές επιχειρήσεις που δεν πιστώνουν στους λογαριασμούς μισθοδοσίας τις αποδοχές του προηγούμενου μήνα. Δεν λέμε για τις επιχειρήσεις που έχουν πραγματικό πρόβλημα από την οικονομική κρίση και που κάνουν ηρωικό αγώνα σε αντίξοες συνθήκες, στο τέλος καθέ μήνα για να είναι εντάξει με τους υπαλλήλους τους. Αλλά πχ ένα ιδιωτικό εκπαιδευτήριο που έχει εισπράξει κανονικά τα δίδακτρα όλης της χρονιάς, αφού μέχρι και το τέλος Ιουνίου υπήρχε ρευστότητα, τί πρόβλημα έχει και δεν πληρώνει τους εργαζομένους του; Φυσικά εδώ πρέπει να επισημανθεί η βλακώδης απόφαση της κυβέρνησης που έκλεισε τις τράπεζες, με αποτέλεσμα πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θέλουν, να μην μπορούν να κάνουν τις τραπεζικές τους συναλλαγές και να πληρώσουν κανονικά.

Έπεσαν όμως και οι μάσκες, επιμελητήρια, επαγγελματικοί φορείς και οργανώσεις, όχι απλώς πήραν θέση δημοσίως, αλλά πρωτοστατούν στον αγώνα υπέρ του “ναι”. Έδειξαν όλοι αυτοί, ότι τα προηγούμενα χρόνια που διαφωνούσαν με τα μνημόνια, το έκαναν απλώς για να εξαιρεθούν από τις ρυθμίσεις και να μεταφερθεί το βάρος σε κάποιους άλλους. Τώρα δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα. Ακόμη και η ΓΣΕΕ ζητά να εφαρμοστεί ένα πιο σκληρό μνημόνιο, που θα έχει συνέπεια την κατάργησή της. Είναι εντυπωσιακή η υπερεκπροσώπηση του “ναι” στις ελίτ της χώρας σε εμφανή δυσαρμονία με την κοινωνία που υποτίθεται ότι εκφράζουν.

Αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται είναι ένα μεταμοντέρνο πραξικόπημα, που συντονίζει το Βερολίνο, για να πέσει η εκλεγμένη κυβέρνηση της Αριστεράς. Η κα Μέρκελ το είπε χθες, ότι η διαφορά δεν ήταν τα 400 εκατομμύρια, η διαφορά είναι πολιτική. Γι αυτό και ο κ. Σόιμπλε απέρριψε την ύστατη συμβιβαστική πρόταση της ελληικής κυβέρνησης. Είναι σαφές ότι αυτό που θέλει το Βερολίνο δεν είναι μία συμφωνία έστω με τους όρους του, θέλει την πτώση της κυβέρνησης της Αριστεράς και την πλήρη παράδοση της χώρας. Άνευ όρων. Εάν κάτι μπορεί να καταλογίσει κανείς σε αυτή την κυβέρνηση είναι ότι σύρθηκε σε έναν πόλεμο που προσπάθησε να αποφύγει. Ακρίβώς επειδή προσπάθησε να τον αποφύγει τελικά μπήκε σε αυτόν απροετοίμαστη, αφήνοντας τον πληθυσμό της απροστάτευτο να δέχεται χτυπήματα από παντού. Τελικά μόνο το πλήθος μπορεί να ανατρέψει αυτόν τον δυσμενή συσχετισμό που επιβεβαιώνει την δήλωση του πρωθυπουργού ότι “έχει την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία”.