Σπύρος Γκουτζάνης

Ξεκαθάριζε για παράδειγμα ότι βασικές υποδομές όπως πχ τα δίκτυα στην ηλεκτρική ενέργεια θα παραμείνουν στο δημόσιο, ότι η ΕΥΔΑΠ δεν πωλείται ότι η φορολογία πρέπει να μειωθεί. Ακόμη και για τους αιγιαλούς ότι δεν μπορεί να δωθούν οι παραλίες και οι ακτές αλλά μόνο βραχώδης ακτογραμμή που τώρα έτσι κι αλλιώς είναι αναξιοποίητη.

Τι άλλαξε μέσα σε τρία χρόνια; Δύο είναι οι εκδοχές: Η πρώτη ότι μετά τις επαφές με τον Σόιμπλε και τον Τόμσεν κατάλαβαν ότι έκαναν λάθος και αναθεώρησαν σιωπηρά, ότι το σωστό είναι να απελευθερώνουν και να εκποιούν  τα πάντα άνευ όρων και προϋποθέσεων. Αν είναι έτσι δεν είναι κακό να κάνουν εκεί στο Μαξίμου την αυτοκριτική τους και να το πουν δημοσίως, κάτι του είδους ότι αντιπολίτευση είμασταν τότε, λέγαμε και καμία κουβέντα παραπάνω.

Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι αρχικές τους θέσεις είναι σωστές -πχ ότι τα δίκτυα πρέπει να παραμείνουν στο δημόσιο, ότι οι παραλίες και το νερό ανήκουν σε όλους, ότι φυσικά και πρέπει να υπάρχουν περιοχές αμιγούς κατοικίας όπως σε όλες τις δυτικές πρωτεύουσες- ωστόσο τα πουλάνε και τα απελευθερώνουν όλα παρότι είναι λάθος.

Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να εξηγήσουν γιατί ακολουθούν μία λάθος πολιτική; Γιατί, τους πιέζει κάποιος;

Μήπως γιατί τους εκβιάζει; Εάν ναι, ποιος, ο κ. Τόμσεν, ο κ. Σόιμπλε ή και οι δύο; Το να βομβαρδίζουν όμως την κοινή γνώμη ότι στα Ζάππεια είχαν δίκιο και ότι και τώρα έχουν δίκιο, ότι εφαρμόζουμε μία πολιτική που όμως θέλουμε να αλλάξουμε -όπως πχ με την φορολογία- και ότι κανείς δεν μας πιέζει είναι σκέτος παραλογισμός. Όπως επίσης είναι παράλογη η συμπεριφορά των βουλευτών οι οποίοι στα τηλεοπτικά παράθυρα λένε με βαθιά υποκρισία «ξέρουμε ότι ο ελληνικός λαός πόνεσε και υποφέρει αλλά θα πρέπει να συνεχίσει να υποφέρει και να κάνει υπομονή». Στο ερώτημα για πόσο δεν έχουν απάντηση, χάνουν την δήθεν ευαισθησία τους εκνευρίζονται και κάνουν επίθεση σε όποιον τολμά να θέτει την ερώτηση.

Μέσα σε αυτό το παρανοϊκό πλαίσιο αλληλοαναιρούμενων και αντιφατικών μηνυμάτων, είναι δικτατορικό να έχει ένας κυβερνήτης την απαίτηση να τον πιστέψει και να τον στηρίξει ο κόσμος του. Εκτός εάν δεν βασίζεται στην συναίνεση ή έστω στην ανοχή του λαού του αλλά στην καταστολή, την απειλή, την σωματική βία και τον εκβιασμό, εάν έχει εξαπολύσει μαζικό ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του πληθυσμού που κυβερνά. Για να αποκρύψει όμως τι πράγμα; Ότι ακολουθεί και επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου εντός της χώρας του τις εντολές ξένων δυνάμεων; Ότι τα πράγματα θα αλλάξουν εάν και όταν του το επιτρέψουν οι ίδιες αυτές ξένες δυνάμεις που τον υποχρέωνουν σε επιχειρήσεις εξόντωσης του λαού του; Δεν είναι τιμητικό για έναν πρωθυπουργό ψευδώνυμης δημοκρατίας.