Σπύρος Γκουτζάνης

Τρία είναι σε αδρές γραμμές τα βασικά ενδεχόμενα:

Ο κυβερνητικός συνασπισμός πετυχαίνει νίκη έναντι του βασικού αντιπάλου που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την περίπτωση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ θα εξαντλήσουν την τετραετία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπει σε κατάσταση παρατεταμένης εσωστερέφειας, οι φυγόκεντρες συνιστώσες θα ενεργοποιηθούν. Η χώρα θα συνεχίσει την πορεία της εντός της λύσης που έχουν ήδη αποφασίσει Βερολίνο-Βρυξέλλες και ΔΝΤ.

Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι καθαρή μεγάλη νίκη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που να αναδεικνύει δυσαρμονία της κυβέρνησης με το εκλογικό σώμα. Προυποθέτει αυτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σταματήσει τα αυτογκόλ και θα αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν κόμμα εξουσίας κάτι που δεν μοιάζει και τόσο εύκολο. Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση θα μπει σε πορεία εθνικών εκλογών για να παραδώσει την σκυτάλη. Η χώρα θα μπει σε μία νέα διαπραγμάτευση και η κοινωνία θα πρέπει να είναι έτοιμη για σύγκρουση με τους δανειστές για να διεκδικήσει μία λύση για την χώρα που εκτός από την χαμερπή επιβίωση να της εξασφαλίζει σχετική ανεξαρτησία και κυριαρχία.

Υπάρχει και το τρίτο ενδεχόμενο. Να πετύχει η συγκυβέρνηση μία διαχειρίσιμη ήττα. Ένα αποτέλεσμα που να καταγράφει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται αλλά παράλληλα να της επιτρέπει να παραμείνει στην εξουσία. Δεν είναι εύκολο αφού εκτός από τη ΝΔ υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ που είναι σε διαδικασία εξαύλωσης αλλά δεν αποκλείεται. Το ενδεχόμενο αυτό είναι το χειρότερο, αφού μία κυβέρνηση αποδυναμωμένη και με αμφίβολη πολιτική νομιμοποίηση θα κληθεί να κάνει την διαπραγμάτευση για την βιωσιμότητα του χρέους, ουσιαστικά για την βιωσιμότητα της ίδια της χώρας.

Ο χρόνος τελειώνει και η κοινωνία θα κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες της και να αποφασίσει τί μέλλον θέλει για την χώρα και τις επόμενες γενιές. Εύκολες λύσεις για την ελληνική κοινωνία όπως τα έκανε μέχρι τώρα δεν υπάρχουν. Οικονομική επιβίωση με σχετική εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία δεν θα της δώσει κανείς, θα πρέπει να την διεκδικήσει και να είναι έτοιμη να υποφέρει και να ματώσει.