Σπύρος Γκουτζάνης

Έστω μία επιχείρηση η οποία λόγω κακών υπολογισμών και της οικονομικής κρίσης αντιμετωπίζει προβλήματα. Τα έσοδα είναι λιγότερα από τα έξοδα, δεν μπορεί να πληρώσει τους εργαζομένους και τα ασφαλιστικά ταμεία και επίσης δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα δάνειά της. Έρχεται λοιπόν σε διαπραγμάτευση με την Τράπεζα που έχει τα δάνεια. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης χρειάζεται κεφάλαια  για να συνεχίσει να λειτουργεί την επιχείρηση και μαζί με τις οικονομίες κλίμακας και το συμμάζεμα να ανοιχτεί σε καινούργιες αγορές, να πακετάρει διαφορετικά τα προϊόντα, να κάνει πιο έξυπνη προβολή, να προσλάβει ανθρώπους πιο ικανούς ή και να παράξει νέα προϊόντα.  Έχει όμως και ένα οικόπεδο ο ιδιοκτήτης, παραλιακό φιλέτο που ακόμη διατηρεί την αξία του.

Η τράπεζα έχει δύο δυνατότητες: να κάνει τον διακανονισμό των δανείων, να δώσει και φρέσκο χρήμα και να αφήσει τον ιδιοκτήτη να συνεχίσει να λειτουργεί την επιχείρησή του μέχρι να ορθοποδήσει αναπτυσσόμενη, αναλαμβάνοντας και κάποιο σχετικό ρίσκο. Έχει όμως και δεύτερη επιλογή. Να υποχρεώσει τον ιδιοκτήτη να κόψει δραματικά τα έξοδα, να κάνει απολύσεις προσωπικού, να μειώσει τα χρήματα για προβολή και διαφήμιση. Γενικότερα να μειώσει τις δαπάνες ώστε να μπορεί να αποπληρώνει τις μειωμένες δόσεις των δανείων για κάποιο διάστημα έχοντας όμως υποσκάψει την παραγωγική δυνατότητα της επιχείρησης. Παράλληλα ζητά σαν νέα εγγύηση και εκείνο το οικόπεδο που δεν χάνει την αξία του. Με την δεύτερη εκδοχή η τράπεζα θα συνεχίσει να εισπράττει για όσο θα αντέχει η διαρκώς συρρικνούμενη επιχείρηση και στο τέλος θα πάρει τα περιουσιακά της στοιχεία και το οικόπεδο του ιδιοκτήτη. Η τράπεζα θα είναι σε κάθε περίπτωση κερδισμένη, η επιχείρηση απλά θα κλείσει αφού θα έχει εξασφαλίσει λίγο χρόνο ακόμη ζωής και ο ιδιοκτήτης θα χάσει και το οικόπεδο.

Η συμπεριφορά της Τρόικας απέναντι στην χώρα μοιάζει με επίτροπο τραπέζης που μπήκε σε επιχείρηση δήθεν για να την σώσει κανιβαλίζοντάς την.

Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία των ελοχίμ πίσω από το δράμα της Ελλάδας. Απλός ορθολογικός οικονομισμός στην εποχή του ακραίου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η Τρόικα ικανοποιεί οικονομικά συμφέροντα, κάνει συνολική αναδιάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας περιορίζοντας τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και παράλληλα αποσπά τις απαραίτητες εγγυήσεις από το ελληνικό κράτος ότι σε κάθε περίπτωση δεν θα χάσει. Φυσικά αδιαφορεί για την επιβίωση του πληθυσμού. Άλλωστε διασυνδέεται και με ανταγωνιστικά οικονομικά συμφέροντα.

Το ερώτημα για να πάμε σε μία διαφορετική μεταφορά είναι άλλο: Γιατί ο ασθενής-η ελληνική κοινωνία- που είναι διασωληνωμένος στο νοσοκομειακό κρεβάτι ενώ έχει διαπιστώσει ότι η θεραπεία είναι αποτυχημένη και τον σκοτώνει δεν αντιδρά πετώντας τα σωληνάκια και κυνηγώντας τους ξυλοσχίστες γιατρούς; Γιατί όσο ακόμη μπορεί αντί να σηκωθεί, παραμένει παθητικά διασωληνωμένος και φιλά τα χέρια των γιατρών που με την αγωγή τους τον σκοτώνουν αργά και μεθοδικά. Αυτό δεν απαντάται με όρους οικονομίας αλλά με όρους ψυχοπαθολογίας ενός λαού και της ηγεσίας του και άπτεται της θεωρίας του σοκ. Ένα τεράστιο πείραμα σε εξέλιξη με πειραματόζωο για πρώτη φορά έναν λαό του πρώτου κόσμου...