Σπύρος Γκουτζάνης

Με τις συναντήσεις  που θα έχει ο κ. Σαμαράς με Γιούνκερ, Μέρκελ και Ολάντ ξεκινά μία κρίσιμη  περίοδος συζητήσεων με διεθνείς παράγοντες που το πραγματικό τους διακύβευμα είναι η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ.

Αμέσως μετά τις  εκλογές ο κ. Σαμαράς είχε δύο δυνατότητες: είτε να ζητήσει συνολική και σε κορυφαίο επίπεδο επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων ή να ακολουθήσει πολιτική εφαρμογής των συμφωνηθέντων ελπίζοντας ότι θα καταφέρει στην πορεία να ελαφρύνει τα βάρη της χώρας και να κάνει το πρόγραμμα βιώσιμο.

Ο κ. Σαμαράς έκρινε ότι αν ζητούσε συνολική επαναδιαπραγμέτευση  θα εισέπραττε άρνηση και θα άνοιγε η πόρτα της εξόδου από την ευρωζώνη και επέλεξε τον δεύτερο δρόμο. Ακόμη κι έτσι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη δεν είναι δεδομένη και η εξίσωση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Τους προσεχείς μήνες η Ευρωπαϊκή Ένωση θα κληθεί να αποφασίσει αν θα δώσει λύση στην κρίση χρέους που αντιμετωπίζει και η οποία βέβαια δεν οφείλεται στην Ελλάδα. Υπάρχουν δυνάμεις με πρώτη την Γερμανία και τους δορυφόρους της που αρνούνται να αλλάξουν το μοντέλο της ευρωζώνης και να επωμισθούν το βάρος της διάσωσης. Η λύση είναι να παρέμβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατά το πρότυπο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών αναλαμβάνοντας το χρέος των κρατών. Το κόστος εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τα δύο τρις ευρώ. Εάν επικρατήσει αυτή η λύση τότε το πρόβλημα της Ελλάδας μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό. Εάν η Γερμανία επιμείνει στην άρνησή της τότε τα προβλήματα της ευρωζώνης θα πολλαπλασιαστούν και η διάλυση θα είναι αυξημένη πιθανότητα.

Σε κάθε περίπτωση  η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει στο  γενικό πλάνο είτε της συνολικής  διάσωσης είτε της διάλυσης της ευρωζώνης. Και αυτό δεν είναι δεδομένο. Μία στροφή της Ευρώπης θα σήμαινε υποχώρηση της Γερμανίας η οποία έχει και εκλογές τον επόμενο χρόνο. Η γερμανική ελίτ που κυβερνά και μέχρι τώρα έχει ακολουθήσει πολιτική ενοχοποίησης της Ελλάδας έχει εγκλωβιστεί στην τακτική της. Φυσικά δεν θα αναγνωρίσει το λάθος της και είναι πιο πιθανό να ζητήσει να θυσιαστεί η χώρα σαν άλλοθι έναντι των ψηφοφόρων της για την υποχώρησή της.

Κανείς δεν μπορεί να πει με ασφάλεια αν η πολιτική της μείζονος επαναδιαπραγμάτευσης των Μνημονίων θα έδινε λύση στην χώρα ή θα την οδηγούσε εκτός ευρωζώνης. Ενδεχομένως να ήταν καλύτερα από ένα πρόγραμμα που δεν βγαίνει. Τώρα πια όμως η χώρα δεν έχει άλλο δρόμο, θα πρέπει να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα παρά το τεράστιο κοινωνικό κόστος, να στερήσει επιχειρήματα από εκείνους που την θέλουν σε ρόλο Ιφιγένειας για να πνεύσει ούριος άνεμος στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό καράβι και να διεκδικήσει εντός των προσεχών μηνών να βγει ευνοημένη από μία ριζική αλλαγή πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο πλαίσιο αυτό ο στόχος της μεθαυριανής συνάντησης του κ. Σαμαρά με την κ. Μέρκελ δεν είναι η επιμήκυνση αλλά να αποτρέψει την γερμανική ηγεσία που είναι έτοιμη να ανοίξει τον δρόμο της εξόδου με δηλώσεις ότι η Ελλάδα θα πρέπει να σκεφθεί το παράλληλο εθνικό νόμισμα. Να κερδίσει χρόνο ώστε η Ελλάδα να είναι στο πλαίσιο των συζητήσεων που θα γίνουν σε όλα τα επίπεδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα στον Σεπτέμβριο και να ελπίζει ότι ο καλός θεός της δεν θα την εγκαταλείψει.