Ρομίνα Ξύδα

Αρκεί μια φευγαλέα ματιά στα ματωμένα βλέφαρα των παππούδων μας κι ακόμη μία στα χτυπημένα κορμιά των απανταχού διαδηλωτών για να συνειδητοποιήσεις ότι τα παραπάνω λόγια του μεγάλου Ιταλού αναρχικού Ερρίκο Μαλατέστα  δεν αποτελούν θεωρητική οφθαλμαπάτη αλλά την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζεις.

Θαρρείς και οι “επαναστάτες” του χθες, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, έπεσαν μέσα σ' ένα βαθύ καζάνι με μεταλλαξιογόνο κι από αγαθά χελωνονιντζάκια μεταλλάχτηκαν σε διαβολικά όντα που άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να ισοπεδώσουν τα σπίτια μας και να καταστρέψουν τις ζωές μας. Το σενάριο αυτό είναι το καλό. Ένα παραμύθι για παιδιά που αναγκαστικά κλείνει πάντα με happy end. Το σενάριο ωστόσο της δικής μου και της δικής σου ζωής που γράφει αυτή την στιγμή με ανεξίτηλα γράμματα η πένα μιας ντεμέκ αριστεράς είναι κακό, σκοτεινό και πάνω απ' όλα οδυνηρό.

Ήταν αυτοί οι “τυπάρες” του χθες που περιφέρονταν σε συλλαλητήρια, πορείες, πλατείες και γειτονιές, άλλοτε φωνάζοντας κραυγαλέα συνθήματα κατά τις αστυνομικής βίας κι άλλοτε ζωγραφίζοντας στους τοίχους των Εξαρχείων πιασάρικους “σηματοδότες” με ατάκες του στυλ “Προσοχή, αστυνομία”. Οι “μπάτσοι” ήταν τότε “εσωτερικοί εχθροί” και το έργο της ενίοτε καπιταλιστικής κυβέρνησης τίποτε περισσότερο από ένα “κυνήγι μαγισσών”: “Ο αγώνας για την ποιότητα ζωής, δεν είναι παράνομος. Παράνομοι είναι αυτοί που με τα ΜΑΤ, τη βία και την τρομοκρατία προσπαθούν να σας καταστείλουν. Ο απλός λαός δεν είναι ούτε ταραξίες ούτε ταραχοποιοί, διεκδικούν το δικαίωμά τους στην ποιότητα ζωής και την κοινωνική δικαιοσύνη. Και η απάντηση που δέχονται από τις δυνάμεις της καταστολής είναι η βία, τα δακρυγόνα, τα χημικά, η τρομοκρατία”, διαλαλούσε ο αριστερός Αλέξης κάθε φορά που έπεφταν χημικά σε πορείες και ξύλο σε διαδηλωτές.

Παρέα με τις δικούς του τυπάρες, μιλούσαν ως άλλοι Κροπότκιν για δεσμοφύλακες χωρίς αίσθημα ανθρωπιάς, για “μπάτσους” που εκπαιδεύονται σαν κυνηγόσκυλα, για παράνομη χρήση χημικών, για καταδότες της αστυνομίας, για ελεεινά «καρφώματα», για ανύπαρκτα δικαιώματα κρατουμένων που στενάζουν καθημερινά σε κρατητήρια και φυλακές, για ένα απαράδεκτο σύστημα βίας και καταστολής που μόνο εκείνοι ήταν ικανοί να αλλάξουν. Ναι. Ήταν όντως ικανοί! Αλλά μ' ένα τρόπο που θα έφτυνε κάθε άνθρωπος _ αριστερός ή δεξιός _ που σέβεται το εαυτό του και κατ' επέκταση τον συνάνθρωπό του.

Άξαφνα, οι τυπάρες έγιναν ελεεινά τυπάκια που ρίχνουν χημικά στα πρόσωπα των παππούδων μας, σπάνε τα κόκαλα οικονομικά εξαθλιωμένων ανθρώπων που παλεύουν για το σπίτι τους έξω από τα ειρηνοδικεία της χώρας και βιαιοπραγούν εναντίον κρατουμένων στα κρατητήρια της ελληνικής αστυνομίας. Άξαφνα, οι κόκκινες πεποιθήσεις τους έγιναν μαύρες καρικατούρες με γκλομπ στα χέρια και μίσος στην ψυχή. Άξαφνα, τα αυθόρμητα συνθήματα στους τοίχους έδωσαν τη θέση τους σε επίσημες διαταγές για ξύλο, βία και καταστολή. Κι άξαφνα, εντελώς άξαφνα, οι πολίτες αυτής της χώρας βαδίζουν κάτω από την ηχώ των στίχων που έγραψε η Ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα την εποχή των μεγάλων σταλινικών επιχειρήσεων: “Οι στρατιές των καταδικασμένων, κοπάδια στους σιδηρόδρομους, χαμένοι μες στον φόβο τους και οι μηχανές να προστάζουν σφυρίζοντας• Μακριά από δω Παρίες..."