Παν. Μπουσμπουρέλης

Η άλλη, που αφορά πια στο 50% της κοινωνίας, είναι τα κόκκινα δάνεια. Και είναι ένα πεδίο ανοιχτό όπου πολλά πρέπει να αποσαφηνιστούν και οι τρύπες που έχουν μείνει είναι μεγάλες. Αποτελεί επίσης έναν τομέα για τον οποίο ο πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί προεκλογικά ότι θα πολεμήσει στην επικείμενη φάση της διαπραγμάτευσης. Θα προσπαθήσει δηλαδή να επιτύχει την προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς αλλά και των δανειοληπτών από τις αξιώσεις των όποιων funds. Πρόκειται για επενδυτικά σχήματα που μπορούν να πάρουν τα δάνεια σε discounts, με άγνωστη τη συνέχεια για αξιώσεις που θα εγείρουν στους δανειολήπτες.

Εχουμε επισημάνει ότι οι τράπεζες δεν δικαιούνται να απαιτούν από τους δανειολήπτες, οι οποίοι πληρώνουν την κρίση μετά τα capital controls και πλήρωσαν την προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση, να είναι συνεπείς σε συμφωνίες που συνήφθησαν με κριτήρια άλλων εποχών.

Ομως και αυτές δεν μπορούν από την πλευρά τους να σύρονται από επιχειρηματίες που δεν πληρώνουν, κρύβουν με όποιο τρόπον τον πλούτο τους και διαιωνίζουν καταστάσεις όπου τα κεφάλαια που τους δόθηκαν παγιδεύονται και παγώνουν. Ετσι τα κεφάλαια αυτά μένουν έξω από το σύστημα, χωρίς να μπορεί να γίνουν επίσης διαφανείς έλεγχοι. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι έτσι δεν διασφαλίζεται η επόμενη μέρα αυτών των επιχειρήσεων, που αποτελούν ακόμα και σήμερα ζωντανά κύτταρα της ελληνικής οικονομίας και απασχολούν πάρα πολλούς εργαζομένους.

Οι επιχειρηματίες αυτοί ποντάρουν στα κενά του συστήματος και επωφελούνται ακολουθώντας την τακτική τού «λάθε βιώσας». Για τον λόγο αυτό έχει μεγάλη σημασία η ολοκλήρωση ενός πλαισίου που θα επιτρέψει την ανάληψη πρωτοβουλιών από τα τραπεζικά ιδρύματα στην κατεύθυνση αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων, ενίσχυσης των κεφαλαίων και της διοίκησής τους και διασφάλισης των θέσεων εργασίας. Και το κυριότερο, επιστροφής κεφαλαίων στις τράπεζες από τους νέους αγοραστές, γεγονός που θα ξεκλειδώσει ρευστότητα υπέρ των σημερινών αναγκών της οικονομίας.

Αυτό όμως που για πολλούς λόγους δεν μπορεί να προχωρήσει σήμερα, καθώς το όλο πλαίσιο έμεινε μετέωρο μέχρι τώρα, πρέπει γρήγορα να διευθετηθεί. Οι επιχειρήσεις αυτές πρέπει να μεταβιβαστούν σε επενδυτικά σχήματα που θα πιστέψουν στις ευκαιρίες της ελληνικής οικονομίας και θα βάλουν λεφτά για να τις αναπτύξουν. Κλειδί, και εδώ έχει σημασία ο ρόλος της κυβέρνησης, η διαφάνεια και η διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Αυτό περνά από τη μετοχοποίηση των χρεών και στη συνέχεια από τις κινήσεις τραπεζιτών και επενδυτών για την ολοκλήρωση των νέων συμφωνιών.

Αυτή η απλή πρακτική του investment banking, που έχει εφαρμοστεί επί χρόνια διεθνώς, δεν έγινε μέχρι τώρα. Οχι προς το συμφέρον της εθνικής οικονομίας και της απασχόλησης, αλλά προς το συμφέρον των λίγων επιχειρηματιών, ορισμένοι από τους οποίους είναι παιδιά, αλλά όχι καλά, του 1999. Αν κάτι λοιπόν μπορεί να αλλάξει, η πρόκληση είναι εδώ.
Οι ανάγκες των τραπεζών για νέα κεφάλαια μπορούν να περιοριστούν από μια τέτοια εξέλιξη, η δυναμική της οποίας θα εξοικονομήσει πόρους από την ανακεφαλαιοποίηση, αλλά και θα προσελκύσει νέα κεφάλαια στην ελληνική οικονομία. Η τελευταία έχει ευκαιρίες σε όλους τους κλάδους γιατί τα περιουσιακά στοιχεία είναι υποτιμημένα και στον ιδιωτικό τομέα. Ετσι, μπορεί να περάσει σε ανάκαμψη αν επιβεβαιώσει όσους εκτιμούν ότι το πολιτικό ρίσκο έχει περιοριστεί.